Donderdag 25 juni: Leeuwarden – Overdinkel

Mondkapjes aan boord?

Check!

Handgel in overvloed?

Sekers!

Naast deze essentials gooien we ons busje verder vol met alles wat leuk, lekker, handig en onmisbaar is. Jelle Talsma vervangt op de valreep nog even een kapotte accu, er moet een nieuwe stroomkabel komen, de zelfgemaakte hor voor de schuifdeur past perfect en we handelen allerlei leuke en minder leuke klusjes af. En dan is het kwart over drie. We starten de motoren en zijn rond half 6 ‘te plak’ op het prachtige camperpark Skop’nboer van Jan en Sandra Benneker in Overdinkel. Drie jaar geleden waren we hier ook tijdens ons allereerste ommetje met het blauwe busje.

Waar de reis verder naar toe gaat? Griekenland is ons doel en we hopen dat de komende tijd de reisbeperkingen versoepeld gaan worden. Albanië, Montenegro en Noord-Macedonië zitten nog ‘op slot’. Je kunt nu dus alleen via Servië en Bulgarije aanreizen.

Zeker is al wel dat we de 29e in Zagreb moeten zijn. Om Kroatië in te mogen, moet je online een formulier invullen en aantonen dat je een overnachtingsplek hebt gereserveerd. Wij hebben voor twee nachten gereserveerd op Camp Zagreb. Van daaruit kun je immers alle kanten nog op. We gaan het zien! Eerst genieten van een borreltje, een hapje en het mooie Twentse landschap.

Vrijdag 26 juni: Overdinkel (NL) – Kitzingen (D)

Wat is het prettig verblijven op het camperpark van Jan en Sandra. Terecht dat ze de titel Camperplaats van het jaar 2019 hebben gekregen. Na een prima nachtrust zijn we rond half 10 klaar voor de start en duiken we Duitsland in. Het wordt een dagje Autobahn en alles verloopt voorspoedig.

Ons doel vandaag is Kitzingen. Daar komen we tegen 16:30 uur aan. En het lot is ons gunstig gezind: dankzij aardige Duitse buren vinden we nog een piepklein plekje op het overvolle terrein. Dat ze bijna bij ons óp het aanrecht zitten als we gaan koken, nemen we op de koop toe. Ze praten ons op anderhalve meter graag bij over alle Duitse Corona-maatregelen. We verbazen ons collectief over de verschillen tussen de aanpak in Nederland en Duitsland. Even later rijdt een Grieks-Nederlands echtpaar het terrein op. Ook zij vinden met wat gemanoeuvreer nog een krap plekje. Ze zijn op weg naar Italië om vanuit Brindisi de ferry naar Griekenland te nemen. Van hen horen we dat de Noord-Macedonië de grensbeperkingen inmiddels heeft opgeheven. Dát zou mooi zijn. We gaan het zien!

We vlijen ons neer onder een boom met de voeten op het plaatselijke fietspad. De beheerder komt – met mondkapje op – langs om te controleren of iedereen de 9 euro staangeld wel netjes heeft betaald. En als kers op de taart komt ‘Zwei bolletjes’ ook nog langs getingeld en kunnen we deze dag aftoppen met een lekker ijsje.

Morgen gaan we richting Oostenrijk. Nu al zin aan sappige Alpenweitjes en fotogenieke Milka-koeien!

Zaterdag 27 juni: Kitzingen (D) – Golling (A)

De helft van ons ging gisteravond met de kippen op stok en is dus ook weer in alle vroegte bij de pinken. Het is altijd even genieten van de stilte voordat zo’n massale camperplaats ’s ochtends weer tot leven komt.

We rijden tegen half 10 alweer, na afscheid te hebben genomen van onze Duitse buurtjes en van Chris en Petra die ook naar Griekenland onderweg zijn. We gaan hun reis zeker volgen via hun blog pippie.reislogger.nl

Het gaat voorspoedig richting zuiden. Het tanken op een overvolle Raststätte kost ons meer tijd dan het ronden van München.

Als vanouds zijn de eeuwige hopvelden en de eerste blik op de Chiemsee voor ons iconische landmarks op weg naar het Zuiden.

Opeens dirigeert Annie ons van de snelweg af en sukkelen we via binnenpaadjes richting de grens met Oostenrijk.

Huh?

Pas als ze ons een natuurpark in wil sturen dat verboden is voor campers gaat bij de helft van ons een lichtje branden: ze staat – na ons tripje naar de Vogezen – nog steeds op vermijd tolwegen. We kachelen dezelfde weg terug en zijn ruim op tijd in Golling voor een rondje door de plaatselijke Spar. Zonder mondkapjes, want die hoef je in Oostenrijk niet op in de supermarkt.

Aqua Salza is vanwege de Corona-maatregelen nog dicht. Het complex ligt er maar verlaten bij. Nu aanmelden niet gaat, staan we hier onbedoeld gratis. We vragen ons af waarom ze niet iemand langs sturen om het staangeld te innen. In deze moeilijke tijden zou je toch denken dat de opbrengst van deze goed bezochte camperplek een welkome duit in het zakje zou zijn.

’s Avonds betrekt de lucht snel. Het is nog heel warm, maar verder dan wat lichtflitsen, gedonder in de verte en een felle hoosbui komt het niet. Het koelt er ook niet echt van af. Welterusten!

Zondag 28 juni: Golling (A) – Villach (A)

Vroeg uit de veren want we willen, voordat we naar Villach gaan, Hallstatt nog even bezoeken. Dat zou ons anders nooit in het hoofd zijn opgekomen, maar nu in ieder geval de toeristen uit Azië en Amerika nog niet present zijn, is het wellicht wel een beetje te doen. Het is een ritje van een kleine 50 kilometer langs een mooie route door het binnenland.

Hallstatt staat op de lijst van UNESCO Wereld Erfgoed en wordt, sinds het uitbrengen van de Frozen-kaskrakers, overspoeld door toeristen uit de hele wereld. Voor de Coronacrisis kwamen er per dag makkelijk meer dan 10.000 bezoekers. En dat is op een aantal van zo’n 1000 inwoners natuurlijk een enorme aanslag. Het bracht de geplaagde burgemeester van Hallstatt vorig jaar tot de wanhopige oproep: ‘Kom alsjeblieft niet!’

Wij zijn er vroeg bij vandaag. We rammelen voor 10:00 uur probleemloos door de smalle éénbaans-tunnel die ons na dik een kilometer het dorp in brengt. Met een camper kun je het best parkeren op de plaatselijke camping die even voorbij het centrum ligt. De uitbater is een klassiek chagrijn, maar het tientje dat je voor 3 uurtjes parkeren moet betalen, int hij graag.

Het uitzicht is prachtig.

Verkeer hoor je amper in het dorp. Het geratel van rolkoffertjes overheerst. Blijkbaar is het wisselmoment in de hotels.

Als je in de nauwe straatjes omhoog kijkt, zie je de prachtige, vaak rijk versierde gevels van de oude, houten huizen die tegen de bergwand aan lijken te zijn geplakt.

Op het pleintje in het centrum strijken we neer op het terras voor Kaffee mit Küchen en vermaken we ons met het uitzicht op de worsteling die twee jonge toeristen hebben met hun selfie-stick.

Het wordt al snel drukker op het pleintje. Er verzamelen zich groepen met gids. Dat is voor ons het teken om weer te vertrekken.

We scharrelen door de straatjes en steegjes terug naar ons busje. Het is best lastig om in de aanzwellende drukte anderhalve meter afstand te bewaren. Tussen alle toeristenmeuk ontdekken we nog wat jeugdsentiment.

Mooi ook, dat sommigen zelfs tijdens hun vakantie de wereldproblematiek niet uit het oog verliezen.

Op de informatieborden zien we dat de parkeerterreinen inmiddels bijna  allemaal bezet zijn. Waren wij gelukkig mooi op tijd! We zetten koers naar Villach.

Vroeg in de middag komen we aan op Camping Seehof in Villach. De ontvangst is vriendelijk, het sanitair brandschoon en de plaats die we toebedeeld krijgen, is lekker ruim. Het terrein is een mix van doorgangsplekken en vaste staanplaatsen met veel couleur locale.

We eten ’s avonds in het restaurant en bezinnen ons bij een heerlijk maaltje op de komende dagen. Gaan we meteen richting Griekenland? Of struinen we nog een poosje door Kroatië om vervolgens Noord-Italië aan te doen? We gaan het zien!

Maandag 29 juni: Villach (A) – Rakitje (HR)

Voor half tien zijn we alweer reisklaar. Een intensieve reisdag hoeft het vandaag niet te zijn, want vanaf camping Seehof naar Camp Zagreb is het maar ongeveer 250 kilometer. We moeten wel 2 grenzen over. Benieuwd hoe dat gaat in deze tijden van crisis.

Het eerste oponthoud treffen we bij de Karawankentunnel. Voor het eerst staan we dik 15 minuten in de file voordat we de tunnel in mogen. Aan de werkzaamheden aan de nieuwe tunnelbuis kan het niet liggen, dus moet het betekenen dat er aan de andere kant oponthoud is aan de grens met Slovenië. In de regen duiken we eindelijk de tunnel in en sukkelen met een adviessnelheid van 40 kilometer per uur langs het dik 7 kilometer lange traject. Voor de helft van ons die eigenlijk niks van lange tunnels moet hebben, is dat niet echt een pretje.

Aan de andere kant gekomen, blijkt er een nieuwe grens-routine te zijn om Slovenië binnen te komen. In plaats van langs de vertrouwde douane-hokjes te rijden, moet je nu onder een tent door. Zodra de douaniers horen dat onze bestemming Zagreb is, verliezen ze alle belangstelling en wuiven ze ons door naar hun Kroatische collega’s even verderop.

Annie is ook weer een beetje van de mik en stuurt ons het terrein voor internationaal transport op. Gelukkig legt een stuurse douanière ons kortaf uit hoe we weer op het rechte pad kunnen komen. Ons paspoortnummer wordt ingetikt en meteen zien ze dat we richting Zagreb gaan. We mogen, zonder verdere vragen, meteen door. Heeft het formulier dat we vooraf thuis online hebben moeten invullen toch zijn nut bewezen!

Rond het middaguur rijden we – na een bezoekje aan de plaatselijke supermarkt mét mondkapje – Camp Zagreb op. We zijn blij verrast: ruime plekken met een waterkraan, schaduw, prima sanitair, een restaurant en een meertje vlakbij en toch heerlijk rustig. Een prima plek om even bij te komen van alle kilometers die de afgelopen dagen onder onze wielen zijn doorgegaan.

Opeens steekt er tegen half vier vanuit het niets een harde stormwind op. We hangen aan de luifel en hebben moeite alles veilig binnen en dicht te krijgen. Takken, bladeren en ijzeren aanwijzingsborden vliegen door de lucht. Bij een camper verderop klapt de luifel over de camper heen. De bewoners zijn een poosje terug op hun scootertje vertrokken en hebben de luifel op ‘kale pootjes’ achtergelaten. Hoe dom kun je zijn? Buren snellen toe om te proberen verdere schade aan hun camper te beperken.

Het doet ons denken aan jaren terug toen we in Vrsar op de camping stonden en er ook zo’n enorme wind opstak. Ook toen beleefden we angstige momenten…

Tegen de avond schuiven we aan in het restaurant voor een pizza. De wind is gaan liggen. Er dreigt regen.

Terwijl de regen op het dak tikt, gaat de zon mooi onder.

Dinsdag 30 juni: Rakitje (HR)

Héérlijk, zo’n dagje niksen na 3 lange reisdagen. Het is ’s ochtends nog bewolkt en nu we niet in alle vroegte uit ons busje branden, slapen we zowaar een beetje uit. Koffie, het nieuws, nog meer koffie, een laat ontbijt… Rond de middag spetteren we een fikse handwas aan de lijn. In het zonnetje, dat inmiddels vrolijk staat te schijnen, wappert die zomaar droog. Later in de middag lezen we dat Griekenland per 1 juli van oranje naar geel gaat. We besluiten de gok te wagen en op de website travel.gov.gr vullen we het benodigde Passenger Locator Form in. Morgen gaan we richting Servië. Via twee tussenstops (in Zasavica en in Vranje) hopen we dan vrijdag via de grensovergang bij Evzoni Griekenland binnen te komen. We gaan het zien!

Na een lekker zelfgekookt maaltje valt de avond op Camp Zagreb in alle rust.