Warempel… na  het gedonder van vannacht schijnt er al om 07:30 uur een waterig zonnetje over het Lago Maggiore.

We ontbijten in alle rust en na nog een paar bakjes koffie betalen we rond 11:00 uur de rekening. Zwitserland is een prachtig land om te kamperen. Maar het blijft een duur grapje.

Als we vlak na Tenero het tunneltje door zijn, worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht op het Lago Maggiore.

De oevers van het meer zijn hier steil en bebouwd met kapitale huizen die – om boven te komen – over een eigen lift beschikken.

Al snel passeren we de grens met Italië. Op een steenworp afstand van de grandeur en drukte van het Lago Maggiore ligt het kleine Lago Mergozzo er rustig, ingetogen en verstild bij.

We strijken neer op de kleinschalige camping Lago Delle Fate.  De ontvangst is vriendelijk en relaxed. We kiezen een plekje vlak aan het meer. Oppassen dus dat we niet al te enthousiast uit het busje stuiteren, want dan liggen we er zó in!

Vanaf de camping kun je het stadje Mergozzo net niet zien liggen. Maar het wandelpad langs het meer heeft na de eerste bocht een verrassing in petto.

We strijken neer op een terrasje aan het meer. En verbazen ons over de sanitaire voorziening in het etablissement: één (genderneutraal) hurktoilet. Dat zijn we in jaren al niet meer tegengekomen. Tegen half vier wandelen we door het dorp naar de plaatselijke minisupermarkt die – na de lange middagrust – haar deuren weer opent. Daar scharrelen we ons avondmaaltje bijelkaar en dan keutelen we – in de warme  motregen – weer richting camper. We zouden zomaar aan dit tempo kunnen wennen…

 

Na twee lange reisdagen lassen we met graagte een rustdagje in.  Het Lago Maggiore wordt – net als wij – langzaam wakker.

We doen vandaag niet veel. We luieren, lezen en genieten van het uitzicht en de activiteiten om ons heen.

Het is bewolkt, maar niet koud. We maken een slagje over de camping.

’s Avonds trekt onweer via de bergen om het meer over ons heen. Het gedonder is indrukwekkend.

 

 

 

 

Vroeg uit de veren, douchen, huppekee de eitjes in de pan, een rondje door de plaatselijke Edeka en op weg zijn we alweer. Het Lago Maggiore lokt! Vanuit Seelbach is het maar een klein eindje richting de grens met Zwitserland. We rijden langs aardige vergezichten en uitgestrekte aspergevelden. We maken een korte stop om een Zwitserland-vignet aan te schaffen.

 

Bij de grens is het even dringen, maar we worden door de douaniers breed lachend in Zwitserland verwelkomd.

Op de eerste de beste parkeerplaats maken we het fenomale stuk Schwarzwalderkirsch Torte dat we uit Duitsland hebben geïmporteerd soldaat.

Op ons gemakje doorkruisen we Basel. Wat gaat het mooi voorspoedig allemaal!

Und weiter geht’s. Kijk, de bergen!

Dat er middels borden gewaarschuwd wordt voor een enorme file voor de Gotthardtunnel, vinden we alleen maar amusant. Want daar hoeven wij lekker niet door, toch? Gaandeweg nestelt de twijfel zich in ons hoofd: moeten we dat toch niet wél? En ja, hoor… een paar kilometer verder sluiten we keurig aan in de rij.

Vanaf hier gaat het de komende uren niet sneller dan stapvoets en zullen we onze ziel in lijdzaamheid bezitten. Saai is het filerijden allerminst.

We rijden een poosje achter een illustere familie.

We genieten van het uitzicht.

In de verte komt wat rook uit een tunneltje. We prijzen ons gelukkig dat wij niet één van de velen zijn die met pech aan de kant staan. De alerte hulpdiensten leiden alles zo vlot mogelijk in goede banen.

 

En eindelijk zijn we er bijna…

Aan het eind van de Gotthardtunnel gloort meteorologisch gezien niet bepaald het licht.

Gaandeweg stopt de regen, al blijven de donkere wolken ons vergezellen.

Om 18:30 uur staan we eerste rang op camping Tamaro. We zijn dik tevreden met ons plekje.

En met het uitzicht.

 

 

 

 

 

Meivakantie! We gaan de meren van Noord-Italië verkennen. Het voornemen is om vandaag rond 07:00 uur te vertrekken. Want carpe diem. Maar als de wekker aanslaat, denken we er toch wat anders over. Waarom deze haast? We hebben immers twee weken de tijd. Dus draaien we ons nog een keertje vorstelijk om en rommelen daarna kalmpjes aan de laatste zaken op hun plek. Om 09:00 uur rijden we straat uit en als ook de kaasbroodjes van de Lidl aan boord zijn, zetten we koers richting zuiden. Als we een beetje doorkarren, kunnen we eind van de middag in het Zwarte Woud zijn, bij ‘de houten man’ in Seelbach.

Tijdens de eerste koffiestop bij de Hünxe worden we op de hoogte gehouden van het feest in Groningen.  Daar is flink wat publiek én politie op de been.

Zoals we vaker hebben ervaren, is er weinig peil te trekken op de doorstroom op de Duitse Autobahn. Soms is het hollen, soms is het stilstaan.

Wij staan vandaag vaak stil. Bij Frankfurt bijvoorbeeld. We vermaken ons met kijken naar de landende vliegtuigen die vlakbij ons overscheren. Een mooi tijdverdrijf, want het oponthoud duurt wel even.

Het is al 19:30 uur geweest als we bij camping Schwarzwälder Hof aankomen. De camperplaats bij ‘de houten man’ staat dan al vol. Maar gelukkig kunnen we voor één nachtje nog wel op de camping zelf terecht. We drinken een glaasje en koken daarna ons potje.

En vooruit… als het bijna donker is, doen we ook nog even een ‘we-zijn-er-bijna’tje’.

Vrijdag 6 april

Neuj.. we starten niet met een foto van ons op één of andere camperplaats. Dit is een parkeerterrein. Bij Obelink in Winterswijk. Na een prettig ritje van dik twee uur blijkt half camperend Nederland en Duitsland uitgerukt om een bezoekje te brengen aan 65.000 vierkante meter vrijetijdspret.

Er is geen ‘nee’ te koop. Heb je toevallig ergens nog vier wielen achterin je schuurtje liggen? Dan kun je hier bij wijze van spreken alles vinden om je camper from scratch op te bouwen. De paden door de hallen zijn prima gebaand. De kunst is om bij dit marketinggeweld niet al te veel van je eigen padje af te raken.

Wat hebben we nodig? Wandelschoenen! De ene helft van ons kijkt vooral naar de functionaliteit: ‘Fijne pasvorm, prima zool, goede grip!’ De andere helft slaat aan op de vormgeving: ‘Te lomp, schreeuwerige kleuren, spuuglelijke veters!’ We komen er uiteindelijk goed uit. Bij de koffiestop-mét in het restaurant constateren we gniffelend dat de volgende stap waarschijnlijk de ANWB wordt voor hij & zij Human Nature jacks met dito afritsbroek ;-). En ja.. die opvouwbare afwasbak en emmer gaan ook langs de kassa. En die her-invriesbare ijsblokjes. En nou we toch zo lekker bezig zijn: die wisser voor-aan-de-binnenkant-van-de-ramen is ook superhandig, toch?

Op weg naar Twente schampen we een stukje Duitsland. Het platteland geeft het tempo aan.

Aan het eind van de middag rijden we Erven Velpen in De Lutte op. Rust!

Zaterdag 7 april

De houtduiven in de boomwal achter de camper roekoe-en ons langzaam wakker. Na een nachtje heerlijk slapen komen we traag op gang. Geen probleem, de dag ligt voor ons als een zee van tijd. Tegen de middag stappen we op de fiets.

Startend bij Erve Velpen (in de ‘knik’ tussen knooppunt 60 en 61) lukt het ons – ondanks het fietsknooppuntenboekje – toch weer een beetje te verdwalen. Geeft niks, want wat is het mooi onderweg. De ijssalon La Venezia in de Lutte is een aanrader. Op het terras is het genieten van de uitgebreide koffie-met en de vriendelijke bediening. Via een omweggetje peddelen we het rondje af. Terug op honk scharrelen we de rest van de middag in de laagste versnelling heerlijk door: een boekje, een dutje, een puzzeltje, een spelletje, een hapje & een snapje en daarna een lekker eigengemaakt maaltje. Als de avond valt, kijken we nog een poosje naar de sterren. Het is een heldere nacht. Weltrusten!

Zondag 8 april

We komen nog trager dan gisteren op gang: uitslapen, eitje in de pan, uitgebreid koffie drinken en dan op z’n elf-en-dertigst nog even op de fiets richting Lutterzand. We lopen een klein rondje en toppen het weekend af met een bezoekje aan het terras van het paviljoen.

Een heerlijk weekendje. Wij hartje Twente!

 

 

 

 

 

 

 

 

De lente zit in de lucht en er is geen houden meer aan. Aangetikt door de zon schiet onze prunus van de een op de andere dag in bloei.

Tijd voor actie! De inventaris van ons blauwe busje wordt uit de winterslaap-op-zolder gehaald. We wikken, wegen, schuiven en sorteren : wat hebben we niet meer of juist nog wel nodig? We zijn tevreden: alles is aanwezig. En we hebben muziek! Wat overblijft zijn wensen die het niveau van in principe overbodige zaken (een inklapbaar emmertje en dito afwasbakje) niet overstijgen. Op één ding na: de gejatte fiets wordt op de valreep vervangen door een gloednieuw exemplaar.

En dan zijn we klaar voor ons eerste ommetje van 2018. Via Obelink in Winterswijk (voor de aanschaf van wandelschoenen en verder alleen maar om te kijken, hoor!) naar Erve Velpen in De Lutte.