We sukkelen op ons gemakje Luxemburg uit en België in.

‘Joe! Een treurig frietkot! Zullen we?’

De uitbater, z’n snacks én de plaatselijke clientèle hebben duidelijk betere tijden gekend.  Maar we kunnen het niet weerstaan.

Het ronden van Luik gaat ook dit keer zonder problemen en aan het eind van de middag rijden we in Linden watersportcamping het Loo op. De recensies zijn juichend maar tijdens de herfstvakantie is alles wat het Loo ook maar een beetje leuk zou kunnen maken al gesloten. ’s Avonds peddelen we het dorp in naar Herberghe De Pannecoecke voor een avondje Oud-Hollandsch vertier.

Morgen zij we weer thuis. Wát een mooie vakantie. Route de Crêtes is een aanrader!

 

Wat blijft het mooi, die dartelende eekhoorntjes bij het wakker worden. Het ontbijt is een beetje karig, we zijn al een poosje niet bij een supermarkt geweest en teren dus op onze voorraden. Maar een overgebleven stuk Flammkuchen, een joghurtje én een flinke bak koffie voldoen prima. We rijden berg-af naar Saint Amarin en via Kruth pakken we bij Markstein de Route de Crêtes in noordelijke richting weer op.

Het landschap is van overweldigende schoonheid. Bij Le Lac Blanc maken we – weer – een stop. Het waait hard, het is koud en ook al hanteert het plaatselijke etablissement hysterische prijzen voor een bakje koffie en een bosbessentaartje, we zitten er even lekker.

We duiken Luxemburg weer in en tegen de avond komen we aan in Heiderscheid op De Fuussekaul.

 

Het is koud, bewolkt en grauw als we na een prima nacht niet al te vroeg wakker worden. We doen het kalmpjes aan. Kort voor de middag breken we op en scharrelen via binnenweggetjes en dwars door wijngaarden richting Colmar.

We rijden richting Cernay om via Uffholz de Route de Crêtes weer op te pikken. Hoe hoger we klimmen, des te mistiger het wordt. Het zál toch niet dat we ook vandaag op de toppen van de Vogezen met het hoofd in de wolken zitten?!

We klimmen gestaag omhoog richting Hartmanswillerkopf. Opeens breken we door de mist heen. Als bij toverslag rijden we boven de wolken in de stralende zon. Hier werd in de Eerste Wereldoorlog zwaar gevochten. Het Nationaal Monument getuigt – boven weidse uitzichten – met indringende architectuur van de verschrikkingen die hier hebben plaatsgevonden. Hier past slechts stilte.

We vervolgen onze weg richting Le Grand Ballon.

Ter hoogte van Col du Haag worden we aangesproken door een Nederlandse fietser die ten val is gekomen. Of we hem – bergaf – naar zijn logeeradres in Munster kunnen brengen? Daar verblijft hij met vrienden. Hij is in goede handen: zijn schaafwonden zijn inmiddels door toegesnelde Franse hulpverleners verbonden. Maar hij moet natuurlijk wel weer met z’n kapotte fiets van de berg af. Dilemma! Het kost ons een zeker een halve dag om hem op z’n logeeradres in Munster af te leveren en vervolgens weer terug te rijden. Hoe graag we anderen ook helpen, we kijken elkaar aan en besluiten dat dit verzoek onze mogelijkheden te boven gaat.

Een bord langs de grote weg geeft aan dat het vanaf hier nog een dikke 30 kilometer is naar Geishouse waar we willen overnachten. Maar linksaf kan ook, volgens een kleiner bordje. Dan is het nog geen 8 kilometer. Verboden voor touringcars en route dégradée. Een beetje smal dus misschien, maar die enorme gaten in de weg, dat zal verderop wel beter worden, toch?

We wagen het erop. Tot de eerste bocht is het stapvoets hotsen en botsen door diepe gaten vol regenwater. En daarna wordt het niet veel beter. Het weggetje loopt langs afgronden, is erg smal en in erbarmelijke staat. Door de dikke laag afgevallen bladeren en diepe plassen is soms maar amper te zien waar de weg  loopt. Als we ons schuldgevoel over de fietser en onze eerste schrik over de staat van dit traject te boven zijn, grinniken we dat we zó in het televisieprogramma Dangerous Roads kunnen.

‘Hoor jij dat ook?’

‘Wat?’

‘Nou die sirene!’

Er blijkt opeens een politie-auto aan onze achterbumper te kleven. Die hadden we – hier in de middle-of-nowhere- helemaal niet zien aankomen. Zodra het even kan, haalt de gendarmerie ons in. Vernietigende blikken zijn ons deel. Haha! Zijn wij even blij dat hier blijkbaar toch ook meer mensen de berg af gaan!

Geishouse is een slaperig dorpje in de vallei de la Thur. Camping Au Relais de Grand Ballon heeft op woensdag jour de repos, maar via de bel bij de garage  krijgt de helft van ons contact met de vriendelijke, bejaarde eigenaar. Hij verwelkomt ons hartelijk en nodigt ons naar binnen. We maken kennis met zijn vrouw die de keuken runt. ‘Zij is doof en ik ben half blind, maar samen redden we ons prima!’ Het inschrijven duurt lang. We helpen nog even met het verwisselen van de printer-inkt. Daarna krijgen we een rondleiding en uitleg over de boiler in de sanitaire ruimtes. We mogen zelf het allermooiste plekje uitzoeken.

En ook al is het restaurant vandaag gesloten, de vriendelijke oude baas zegt dat hij tegen 18:00 uur zwei Flammkuchen mit Salat bij ons busje zal brengen. Wát een service!

Het wordt al vroeg donker, het eten smaakt opperbest en bij het kacheltje oriënteren we ons alvast op de route van morgen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De fietsen gaan van de drager en aan het begin van de middag peddelen we richting Colmar. Het is een afwisselende route die met dik 7 kilometer goed te doen is. In Colmar is het wel even opletten: je fietst daar op een smalle fietsstrook die deel uit maakt van de weg en de auto’s razen je soms voorbij. Moordstrookjes noemen ze die in België. We parkeren de fiets in de buurt van het toeristenbureau en kuieren de stad in. Met zijn middeleeuws decor trekt Colmar veel toeristen en ook nu de herfst volop is losgebarsten, is het er druk. We dwalen door de smalle straatjes, over de pittoreske pleintjes en langs de belangrijkste bezienswaardigheden.

We strijken neer op het terras van Hansi.

Net als in bijvoorbeeld Rothenburg ob der Tauber tref je ook hier talloze obligate toeristenwinkeltjes aan waar de plaatselijke middenstand dik aan haar bezoekers hoopt te verdienen. Haha! Het is hier al bijna kerst 😉

Na een paar uurtjes houden we het voor gezien en onderweg naar Turckheim pikken we nog wat noodzakelijke boodschapjes op bij een supermarkt. We strijken weer onder het luifeltje neer. Lekker ooievaars spotten!

 

 

 

 

Ondanks het verkeerslawaai hebben we best goed geslapen vannacht. We genieten bij het wakker worden en het ontbijt van de prachtige herfstkleuren op deze mooie plek. Het is droog en de zon doet haar best. Langs de slagboom wandel je zó het kasteelpark in.

Het park is prachtig aangelegd, met meerdere fonteinen. De tuinmannen zijn druk in de weer met het winter-klaar maken van de borders en de paden. Op wat hardlopers en een enkele verdwaalde toerist na is het op deze vroege maandagochtend sereen stil in het park.

Pas als je onder de bogenrij door loopt, zie je dat het kasteel midden in het centrum ligt. Het imposante ruiterbeeld op de binnenplaats getuigt heroïsch van de krijgskunsten van de hertogen van Lotharingen.

We instrueren Annie ons richting Fraize te loodsen. Van daaruit is het niet ver meer naar Col du Bonhomme. Daar rijden we de Route de Crêtes op, dwars door het Forêt des Hospices de Nancy.  Het is inmiddels lunchtijd en we parkeren ons busje bij Station Lac Blanc waar de skiliften-in-de-mist ogenschijnlijk naar nergens leiden.

Het is koud en het miezert. Wat jammer dat het zicht zo slecht is. Onder betere weersomstandigheden is het uitzicht vast fenomenaal! Verder gaat het, richting Lac Blanc, één van de drie meren in dit gebied. Het ligt er  – onder dit diffuus licht – haast mystiek  bij.  Je schijnt hier mooi te kunnen wandelen, maar in deze waterkou laten wij de wandelschoenen graag in het busje liggen 😉

Een paar kilometer verderop is de sfeer van Lac Noir compleet anders. Niks geen feeërieke lichtinval meer.  Het water lijkt zwart, donker en koud.

De Route de Crêtes vormde tijdens de Eerste Wereldoorlog de grens tussen Frankrijk en Duitsland en diende als bevoorradingsroute voor het Franse leger. Langs de route vind je veel militaire begraafplaatsen. Het Linge Memorial rijden we voorbij. Wij bezoeken Hohrod, de begraafplaats voor Duitse gevallenen.

We zin er stil van. De gevallen Joodse soldaten worden geëerd met een Davidsster. Wie had toen kunnen denken dat twintig jaar later wapenbroeders zich tegen elkaar zouden keren in de volgende verschrikking?

We vervolgen onze weg naar Turckheim. Achter elke bocht wacht een prachtig vergezicht.

Camping Le Médiéval in Turckheim heeft plek zat. We installeren ons, doen het luifeltje uit en zitten aan het eind van de middag nog een een poosje lekker buiten. Morgen gaan we een kijkje nemen in Colmar. Het symbool van deze stad paradeert alvast in levende lijve frank en vrij voor ons busje langs.

 

 

 

 

Schijnen de Inuït veel woorden voor sneeuw te kennen, wij blazen qua hemelwater-synoniemen vandaag een aardig deuntje mee: motregen, gestage regen, buiïge regen, slagregen, hoosbuien.. het trekt allemaal over ons heen. Annie gaat op de stand vermijd tolwegen en via mooie binnenpaadjes scharrelen we door een verregend Luxemburg richting Franse grens.

‘Weet je zeker dat we hier over kunnen? Oeh, het is véél te smal. En 3.5 ton max! Straks flikkert hier een Middeleeuws bruggetje naar beneden en dan hebben wij dat gedaan!’

Ons doel vandaag is Lunéville. Daar schijnt een mooie camperplaats te zijn, vlakbij het plaatselijke kasteel. Zonder tolwegen zoeven we er probleemloos heen.  Ook al zijn we jaren niet in Frankrijk geweest, de aanblik van de straten herkennen we meteen.

Charmant volgens velen. Wij vinden het vooral naargeestig. De plaatselijke camperplek staat goed aangegeven. Een mooie locatie, vlakbij het Château de Lunéville dat in het centrum gelegen is en wordt omzoomd door een uitgestrekt park. De slagboom gaat – na betaling via een zuil – gastvrij open en we vinden een prima plaatsje naast een picknick-bank. De camperplaats ligt tegen de camping muncipal aan. Die is per 3 oktober in winterslaap gegaan, dus kun je in de herfstvakantie geen gebruik meer maken van de sanitaire faciliteiten. Op de NKC-app wordt uitgebreid geklaagd over het lawaai van de doorgaande weg die achter de camperplaats loopt. En inderdaad: je hoort het verkeer duidelijk. Maar de aanblik van dartelende eekhoorntjes en kwinkelerende vogeltjes vlakbij is ook wat waard, toch? Het blijft maar regenen, dus brengen we de rest van de avond in ons busje door. Kacheltje aan, de pannen op het vuur. Morgen schijnt de zon, zegt Weerplaza 😉

 

 

 

 

 

‘

En voor je het weet schuift de zomer geruisloos over in het volgende seizoen. Herfstvakantie! Het blauwe busje staat startklaar voor een tripje langs de toppen van het Vogezen-massief. Frankrijk dus. Daar zijn we ongeveer 180 jaar al niet geweest. Via Kampen (ja, we verdwalen weer een beetje..) gaat het richting Luxemburg.

We zijn zeer met onszelf ingenomen dat het deze keer lukt om niet midden ín Luik terecht te komen 😉 Hoe zuidelijker we gaan, hoe slechter het weer wordt.

Er zijn in Luxemburg wat wegomleggingen en Annie-zonder-updates stuurt ons Aken & Keulen om. Maar eindelijk zijn we er: we rijden Vianden Camperpark op.

De betaalzuil aldaar heeft kuren. Hoe we het ook proberen, we kúnnen niet betalen. Daar worden we niet blij van. Het voelt niet goed om niet te betalen voor deze mooie plek met prima faciliteiten. We strekken de benen richting centrum. Wát een nattigheid!

Er is weinig reuring in het stadje. Vianden-in-de-regen is een troosteloze boel. Zijn wij even blij dat we stifado van huis hebben meegenomen: ultiem comfort food terwijl de kille avond valt en de regen op ons busje klettert.