Nu we bijna thuis zijn, is de haast om thuis te komen opeens weer verdwenen. We draaien ons ‘s ochtends nog lekker even om en nemen daarna tijd voor een uitgebreid ontbijtje. Vannacht zijn de stoelen natgeregend, dus die hebben ook even tijd nodig om te drogen, toch? Het is al ruim na twaalven als we opbreken. We dwarrelen kalmpjes binnendoor en laten onszelf weer even verdwalen.

Uiteindelijk gaan we bij Steenwijk de snelweg weer op. En dan zijn we zomaar thuis.

We zijn 5 weken weggeweest, hebben dik 7500 kilometer gereden en 10 landen gezien. Wát een mooie reis!

 

We hebben prima geslapen en zijn voor dag en dauw weer op. Net na 08:00 uur rijden we alweer. We hebben besloten nog een nachtje door te brengen bij Erve Velpen in De Lutte en dan vrijdag de laatste kilometers naar huis te rijden.

De reis gaat voorspoedig. Er is weinig drukte op de weg en nog minder oponthoud. Wát een verschil met de route door het Ruhrgebied die we anders altijd nemen.

We gaan de autobahn vandaag niet af en houden pauze op een raststätte.

Onderweg is aan het landschap al goed te zien dat de zomer zo zoetjesaan opschuift naar het volgende seizoen.

Tegen 16:30 uur rijden we, na een rondje door de Spar in De Lutte, Erve Velpen op. Zijn het de koeien die vlakbij staan te herkauwen tegen het decor van het mooie, Twentse landschap? Is het de vriendelijke eigenaar die tegen het vallen van de avond langs komt om een bakje Johma-salade te brengen, het staangeld te innen en alle tijd heeft voor een praatje? (‘Waar zijn jullie geweest? Fijne vakantie gehad? Neuj, de vrouw en ik gaan pas in september. Met de Oriënt-expres naar Rusland en China.’) Hoe dan ook, we komen hier graag!

 

 

Het is vandaag kilometers maken want we ruiken de stal. Nog één stop in Duitsland en dan zijn we weer op Nederlandse bodem. Het wordt camping Straubing in Straubing. De uitbater is van het stuurse soort en houdt kennelijk niet van energieverspilling: de conversatie beperkt zich van zijn kant tot éénlettergrepige woorden.

Het Griekse restaurant Poseidon bij de tennisclub verderop is gesloten wegens Feriën. Dus vervoegen we ons bij ‘Der Schnitzlkonig’ die vlakbij de camping (bij de hoofdweg rechtsaf) domicilie houdt op een feeërieke locatie tussen autogarages en de plaatselijke Aldi. En yes! Er zit ook een klein citroentje op ;-).

Tegenover ons op de camping staat een Nederlands paar dat met de kat op vakantie is. Het beest zit aan een touwtje en schiet geregeld schichtig onder de caravan. Dat is dan blijkbaar de schuld van de man, want zijn vrouw roept telkens verontwaardigd dat hij, in tegenstelling tot haar, absoluut géén kattenmens is. Even later neemt ze de kat mee uit wandelen. ‘Hij wilde de héle camping bekijken!’ roept ze trots.

We hebben het vannacht voor het eerst sinds weken best een beetje koud gehad zo midden in het bos. Misschien moeten de dekbedden er toch maar weer op? We zijn weer vroeg op weg en hobbelen langs binnenwegen op weg naar de snelweg.

En dan gaat het heel voorspoedig. Er is weinig verkeer op deze route. Heeft de ANWB dan toch gelijk dat de route via Hongarije veel drukker is?

Kroatië zijn we zó uit.

Slovenië in duurt wat langer.

Via Maribor richting Graz gaat het. En dan komen we aan het eind van de middag aan in Pischl-Grossdorf bij Freizeitsee camping Zenz. Ha! Het is alles Oostenrijkse gründlichkeit wat hier de klok slaat: een prachtig verzorgd en aangeharkt terrein bij een Gasthof aan de rand van een klein meertje. De eigenaar zorgt voor een strakke placering. Maar als we aangeven dat we écht niet pal achter een andere camper gestald willen worden, brengt hij ons naar een plek met uitzicht. Dank! We koken ons potje en maken in de schemering een ommetje langs het meer.

We zijn wel toe aan een dagje rust na al het snelweggejakker van de afgelopen dagen. Dus besluiten we hier nog een dagje te blijven. De helft van ons fietst een stukje langs het meer, de andere helft verdiept zich in de Kobo. We fietsen nog even naar de plaatselijke supermarkt, doen de was en verder heerlijk helemaal niks.

We zijn een beetje in de war geraakt door de verhalen onze Nederlandse buurman die precies de andere kant uit gaat dan wij. Hij vertelde dat er gisteren een file van 5 uur (!) stond voor de grens naar Kroatië. Tja, wat moet je met die informatie? Is het waar of zijn het sterke verhalen? Moeten we dan toch maar bij Belgrado richting Hongarije of niet? Na een nachtje slapen besluiten we gewoon ons eigen plan te volgen en via Zagreb te gaan. We pakken ons boeltje bij elkaar, rijden de camperplaats af en maken ons op voor een nieuwe reisdag.

Het is vandaag niet allemaal snelweg wat de klok slaat. Hoewel hard gewerkt wordt om de snelweg door te trekken, moeten we ook nog een stuk over de oude, legendarische auto-put. Die voert ons door een bergachtig landschap langs authentieke, rommelige dorpen. Veel huizen zijn niet afgebouwd, vervallen of bestaan uit ruwbouw zonder pleisterwerk. Aangelegde tuinen zie je nauwelijks. In het hoge gras rond de huizen staan autowrakken en verroeste landbouwwerktuigen.

De hoofdweg door de dorpen is geasfalteerd, de zijwegen bestaan veelal uit gravel of zand. Het prachtige, weelderig groene landschap maakt veel van deze naargeestigheid goed.

Toch zijn de Serven zuinig op hun spullen. Eenmaal terug op de snelweg zien we geregeld een Zastava rijden. De laatste auto’s van dit Joegoslavische merk werden in 1985 geproduceerd. We passeren een heel oude autobus propvol kinderen.

En een stokoude Fiat Panda die door handige handen omgetoverd is tot stationwagen.

We doorkruisen Belgrado.

En zoeven over de Sava.

Direct achter Belgrado is het landschap ineens zo plat als een dubbeltje. Deze vlakte was ooit de bodem van de Pannonische zee. En wie had dát verwacht: ineens komt er een flinke regenbui over ons heen.

Onze bestemming vandaag is Velika dat bekend staat om het Natuurpark Papuk. Vlakbij één van de ingangen van het natuurpark is in 2017 een kampeerterrein aangelegd met een tiental camperplekken. Om daar te komen moeten we weg van de snelweg, langs een heuvelende route die ons door typisch Oost-Kroatische dorpjes voert. Wát is het hier groen! En blijkbaar erg vruchtbaar, want overal zien we bebouwde akkers en moestuinen. Sommige huizen zijn nog in staat van bakstenen ruwbouw, maar veel huizen zijn gepleisterd en geschilderd in blauw, geel, paars, oranje, perzik of pistache. Men maakt zich op voor de naderende herfst en winter: overal wordt hout gekloofd en in nette stapels bij de huizen opgeslagen.

De camperplaats ligt midden in het bos. We worden allerhartelijkst ontvangen door een medewerkster van het natuurpark. De faciliteiten zijn dik in orde. ‘s Nachts is het hier oorverdovend stil en aardedonker.

 

 

 

 

Om met Omroep Max te spreken: ‘Vandaag is het een reisdag.’ Voor negenen rijden we de camping af. Richting Thessaloniki gaat het. Maar #&@*%, wat zijn die Griekse tolwegen toch godsonmogelijk duur!

Onderweg zien we een grote groep vluchtelingen langs de vluchtstrook lopen. Waarschijnlijk op weg naar Ioannia, in de hoop Albanië binnen te komen. De grens met Macedonië zit immers op slot. Er zijn ook kinderen bij. Een klein meisje op groene regenlaarsjes. Welke toekomst gaat zij tegemoet?

Het is daarna niet ver meer naar de grens met Macedonië. Het grensgebeuren geeft het nodige oponthoud, want het is heel druk. De wegbelijning is niet duidelijk, dus wordt het weer een uurtje dringen, aansluiten, optrekken, af en toe een ongeduldige medereiziger voor laten gaan en je ondertussen vermaken met alle reuring om je heen. Als uiteindelijk al het verkeer in goede banen is geleid, gaat het best vlot. De Griekse douaniers wuiven ons vriendelijk uit richting Macedonië. Hun Macedonische collega wil ons busje toch nog wel graag even van binnen bekijken.

Het traject door Macedonië is ongeveer 180 kilometer lang en voor het grootste deel een prima snelweg. We passeren 3 keer een tolpoortje en betalen ongeveer 2 euro per keer. Kijk, daar kunnen de Grieken nog wat van leren. Als je zo door Macedonië scheurt, krijg je natuurlijk niks mee van het land. Maar we genieten van de mooie vergezichten.

Voor je het weet, rijd je het grensgebied met Servië binnen. Het valt ons op dat hier de grenspolitie heel nadrukkelijk aanwezig is. Ook al voor de grens worden auto’s van de weg gehaald en gecontroleerd. Zodra we aansluiten in de file voor de grens zwermen bedelaars om de auto’s heen. Een oude man rijdt in een rolstoel tussen de rijen wachtende auto’s door. In de smerige berm zitten twee vrouwen met een baby en een peutermeisje dat op blote voetjes door het afval scharrelt.

De grenspolitie leidt het verkeer in strakke banen en dan gaat het eigenlijk best snel. We mogen Servië binnen. En ja! De stuurse douanier hamert vol overgave een stempel in ons paspoort.

Het is even zoeken naar Autocamp Enigma bij Vranje. Annie geeft geen sjoege als we het adres intypen, dus moet het maar weer een beetje op de gok. We rijden natuurlijk helemaal de verkeerde kant op en missen zo de bordjes die er – als je de spiegels in de gaten houdt – wel degelijk staan. Omkeren! De weg voert ons van Vranje af, langs een smal weggetje door een rafelig dorpje en langs groene maisvelden. En dan zijn we er. Onze verbazing is groot. Opa staat het gras te sproeien en geeft via de walkie-talkie (!) door dat er iemand aankomt: ‘Parking! Parking!’ Meteen komt er een heel vriendelijke jonge man aan. Hij geeft een hand en heet ons welkom. Of we nog even willen wachten voor we onze plek oprijden? Dan kan opa het gras op die plaats nog even sproeien. Hij wijst ons de sanitaire faciliteiten, de bar, het restaurant en de twee zwembaden. We vervoegen ons op het terras voor een biertje en een wijntje. Tegen het vallen van de avond eten we lekker aan de rand van het zwembad.

De plaatselijke yoga-vereniging verzamelt zich daar ook.

Er wordt door de plaatselijke, mannelijke terrasgangers besmuikt gegniffeld. Later op de avond komt de jongeman van de bar onze handtas bij het busje brengen. Die hadden we in alle consternatie op het terras laten liggen. Dank!

Om het dorp uit te komen, moeten we langs de boulevard. Die is al smal van zichzelf en wordt door de Grieken die de parkeerverboden massaal negeren, nóg smaller. De vuilnisdienst gaat voorop in de stoet en algauw staat het helemaal klem. Getoeter, gewring en geharrewar en af en toe komt er iemand aan om z’n auto weg te zetten. Snel oprijden, anders parkeert er zó weer iemand anders op de vrijgekomen meters.

Geduld is een schone zaak. En we hebben zeezicht, nietwaar? Eindelijk zijn we het dorp uit en klimmen we weer omhoog. We zitten op een andere route dan tijdens de heenweg, want de weg is breder en veel minder bochtig. Ach ja, die Annie.. Anderhalf uur later komt Volos weer in zicht.

We tasten weer diep in de buidel om de snelweg op te mogen en dan gaat het richting noorden. We lunchen langs de snelweg.

Ter hoogte van Litochoro willen we een camping zoeken voor onze laatste nacht in Griekenland. Kijk! Camping Olympos Beach. Daar stonden we een dikke tien jaar geleden ook.

 

Voor we de camping oprijden, gaan we eerst naar Litochoro om geld te pinnen en boodschappen te doen. Bij een bedrijf dat in tuinpotten handelt, kopen we – net als toen – souvenirs voor onze tuin.

 

Het is een bloedhete dag. Op de camping strijken we neer onder de luifel. Met zicht op de majestueuze Olympus. Via internet volgen we het spektakel met de reuzen van Royal de Luxe in 058. Zijn we er toch een beetje bij.

Als de avond valt en het – Oh, wat fijn! – weer een beetje afkoelt, maken we een ommetje om te zon achter de Olympus te zien zakken.

De snack-tent bij de ingang van de camping  blijkt nog steeds in bedrijf. De hond van de eigenaar blaft vervaarlijk. Maar als je eenmaal langs die blikkerende tanden bent, is het best aangenaam verpozen.

 

 

 

 

Het was een rustige nacht. We zijn vroeg op, betalen de camping en dan reppen we ons weer richting snelweg. We gaan vandaan de Pilion in. Binnen no-time zijn we – via Lamia – in Volos. En dan begint de lange klim over het Pilio-gebergte. De wegen zijn smal, de haarspeldbochten talrijk en de eerste kilometers worden we vergezeld door panorama’s op Volos.

We kachelen een hele poos achter een grote vrachtauto aan. Vinden we helemaal niet erg, want de chauffeur baant voor ons behendig het pad door de nauwe straatjes in de dorpen die die steil tegen de bergen hangen.

Vlak voor Chánia vinden we een taverna waar we met goed fatsoen ons busje kunnen parkeren. We worden meegenomen naar de keuken en kiezen beide het allerlekkerste uit. Tussendoor wippen we het busje nog even in voor een trui en een vestje. Het is fris, hier zo hoog op de berg. De streekgerechten die we voorgeschoteld krijgen, zijn overheerlijk.

Verder omhoog gaat het weer en de weg wordt nóg smaller. Het is hard werken voor de chauffeur. Het landschap is overweldigend mooi en groen. Overal zijn appelbomen te zien, volgeladen met helderrode appels. Ze moeten hier allemaal met de hand worden geplukt, omdat op deze steile hellingen machines niet kunnen worden gebruikt.

Bij de afslag naar Agios Ioannis gaat het berg-af richting zee. Elkaar passeren is soms nauwelijks mogelijk, zo smal is de weg. En wat is het hier druk! We komen uit op een overvolle parkeerplaats bij een rare, chaotische splitsing. We zien camping Papa Nero liggen, maar kunnen maar niet uitvogelen hoe we daar moeten komen. Een behulpzame Griek die in het dorp vakantie viert (en het dus ook niet weet) is zo aardig om het voor ons te vragen. ‘To the left, through the water!’ Door het water?! We nemen lopend een kijkje en dan blijkt dat we over een dammetje door een riviertje moeten. Smal, maar te doen. Daarna een steil pad omhoog en dan meteen het stuur twee keer naar links gooien. Ha, gelukt!

Camping Papa Nero heeft het hoog in de bol. We moeten een polsbandje om. ‘Wear it at all times!’ zegt de mevrouw van de receptie streng. Daarna neemt ze met ons in razend tempo allerlei ge- en verboden door die ze op de camping-plattegrond onderstreept met venijnige pennenstreken,

Echt welkom voelen we ons niet bij een dergelijke ontvangst. Zelf de stroom aansluiten mag ook niet. Dat wordt gedaan door een vriendelijke medewerkster. Wat betreft klantvriendelijkheid kan de manager achter de receptie van haar medewerkers nog flink wat leren.

‘s Avonds kuieren we langs de zee naar het dorp. Om daar te komen moeten we door een hek dat we met het plastic kaartje dat we hebben gekregen, kunnen openen. Het is druk aan de boulevard. En heel toeristisch. Maar de avond is zwoel en de stoelen op het terrasje zitten heerlijk. Achter ons in het stampvolle etablissement volgen de Griekse toeristen op de tv een belangrijke Griekse voetbalwedstrijd. Er wordt – afhankelijk van het favoriete elftal – luidkeels gejuicht of hartverscheurend gejammerd. Maar de glazen worden in harmonie geheven. Voor ons trekt de flaneer-file voorbij. Het is hier kijken en bekeken worden. Best leuk voor een keer.

We zijn op tijd wakker, daar niet van. Maar we nemen ruim de tijd: Eerst even bijkomen, hoor. Hèhè, eerst een lekker bakje koffie. Nog éven zitten, nog éven naar de zee kijken en dan beginnen we écht!  En zo schuift de ochtend al mooi richting 11 uur voor we de camping afrijden. Het bezoek aan het theater van Epidauros slaan we maar over. We hebben het immers al een keer bezocht.

Via de mooie kustweg gaat het noordwaarts richting Korinthe. Daar steken we het kanaal over om in Perachóra een tussenstop te maken voor een frappé. Maar dat loopt anders. Annie raakt het spoor helemaal bijster in het stadje en de weggetjes worden steeds smaller en bochtiger. We zijn bang ons vast te rijden en keren bij een kerkje in het dorp om. Hup, weer naar beneden dan maar en op de gok nemen we een andere afslag. We komen terecht bij Limni Vouliagmenis, een prachtige lagune waar veel Griekse families in de tavernas Maria Hemelvaart aan het vieren zijn. Wij schuiven ook aan voor een lekkere lunch.

Daarna vinden we de weg terug naar Loutraki. Ha! Een geldautomaat. We parkeren (waarschijnlijk wat onhandig) bij een benzinepomp en terwijl de ene helft van ons gauw-gauw de weg oversteekt om geld te pinnen wordt de andere helft door de uitbater op niet mis te verstane wijze uitgescholden. Zijn vuilspuiterij – hij kan heel goed schelden in het Engels – is beduidend groter dan het aantal tanden dat nog in zijn mond staat. Beduusd nemen we de tolweg richting Athene. Bij Kineta vallen we weer even stil: we zien de verwoesting die de recente natuurbranden daar hebben aangericht. We nemen een aantal kilometers voor Athene de afslag richting Thiva en rijden door een onwerkelijk, vlak landschap. Veel bedrijven hier, sommige florerend, vele leegstaand. We rijden langs een opvangkamp voor vluchtelingen. Dit stukje Griekenland ademt troosteloosheid. Achter Thiva pakken we weer de tolweg. Je betaalt ongeveer per 60 kilometer 9,60 euro maar dan kun je ook in alle rust wat vlakke kilometers maken. Druk is het niet. Het lijkt of de Grieken de tolweg mijden.

Ons oorspronkelijke plan om vandaag de Pilion te halen, gaat hem niet worden. We kijken op de NKC-app om te zien of er campings in de buurt zijn. Die zijn er bijna niet. Alleen camping Venezuela in Agios Serafeim. Dan moet het die maar worden.

Het is een bijzondere wereld hier. Als we de stille weg naar de camping oprijden, vlak langs zee, ademt alles vergane glorie uit. Hier moet het – gezien de vele verlaten gebouwen – ooit bruisend druk zijn geweest. Nu maakt het een lege, troosteloze indruk.

Op camping Venezuela is het bepaald niet druk. Het camping-terrein is half verlaten. De grote lege parkeerplaats, het gesloten restaurant.. het is duidelijk dat Venezuela betere tijden heeft gekend. De ontvangst is desalniettemin allerhartelijkst: we worden door drie oudere dames met alle égards verwelkomd en worden uitgebreid bedankt voor de klandizie als we in de campingwinkel een paar koude biertjes kopen. Ons paspoort wordt persoonlijk teruggebracht door een medewerker die trots vertelt dat hij uit Albanië komt. De camping heeft ook een gezamenlijk keukengebouw. Daar heeft een groot, Grieks gezelschap zich verzameld. Ze hebben het heel gezellig met elkaar onder het genot van luide Griekse muziek. Gelukkig maar, want op dit verscholen plekje – tussen de groene heggetjes, onder de groene loofbomen en op het groene gras – zou je zomaar kunnen denken dat je in Drenthe bent 😉

We vragen ons af hoe lang camping Venezuela het hoofd nog boven water houdt. En dan begint het te regenen. Geen wonder dat het hier zo groen is!

In de nacht van zondag op maandag zitten we rond 04:00 uur nog een poosje buiten in de hoop nog meer vallende sterren te zien. Er is weinig reuring aan de heldere sterrenhemel. Maar wat is het lekker afgekoeld. We vallen weer een paar uurtjes in slaap en rond half negen zijn we weer bij de pinken. Koffie, broodjes en een sapje. De dag ontvouwt zich in alle rust. We dobberen heerlijk in zee en brengen de middag door op het strandje vlak voor de deur. Een frappé op het campingterras en een bezoekje aan de minimarket zijn de grootste inspanningen vandaag. ’s Avonds koken we ons eigen potje, zien we nog een verdwaalde vallende ster en besluiten we er nog een dagje niks-doen aan vast te plakken.

Dinsdag is het een warme dag. De wind is nagenoeg weggevallen en de zee kabbelt kalmpjes op het kiezelstrandje. Veel beleven we niet vandaag. We ontbijten laat met een kan koffie, brood en lekkere omelet met tomaatjes en kaas. Verder blijft het bij een wandelingetje langs het strand naar Hotel Apollo voor een frappé-to-go, een tippeltje naar de minimarket en tegen zessen dobberen we nog poosje in de lauwwarme zee. Zo glijdt de dag in alle kalmte voorbij. We doen ’s avonds het campingrestaurant aan en worden meegenomen naar de keuken om aan te wijzen wat we willen eten. We oriënteren ons alvast via de NKC-app op de camping-mogelijkheden in Macedonië en Servië. De terugreis komt zo zoetjesaan in zicht…