Tja, België..

Het kart in Luik mooi door.

We zijn op tijd weer thuis en dan blijkt dat er tijdens ons recente ommetje Achterhoek en Twente in het kleine stukje Duitsland nóg meer foto’s zijn gemaakt. De ene helft van ons staat er gekleurd op. De andere helft is keurig geblokt.  😉

En dat handelen we – naast de andere klusjes – natuurlijk meteen netjes af.

 

 

 

 

De hemelsluizen zijn vannacht pas écht opengegaan en we worden met flinke regen wakker.

Het is even goochelen met de paraplu’s, maar dan krijgen we – zonder dat we er als twee verzopen katten uitkomen – de fietsen toch netjes op de drager. Nog even langs de Edeka en dan gaat het richting Luxemburg. Heiderscheid blijft – heen én terug –  een van onze favoriete tussenstops.

Onderweg blijft het maar regenen…

Zonder oponthoud en ongemakken rijden we aan het eind van de middag Camperhaven Fuusenkaul op. Er zijn meer liefhebbers, dus is het even zoeken naar een plekje. Maar dat lukt. En de zon schijnt! De pluutjes kunnen drogen.

En vooruit,  een ‘we-zijn-er-bijna’tje 😉

 

 

 

Camping Murg is voor ons geen blijvertje, dus vertrekken we op tijd. We hebben de hele dag nog voor ons. Wat zullen we doen? De watervallen van Schaffhausen staan – vanwege jeugdsentiment – al langer op ons lijstje ‘nog een keertje doen’. En dit is – op de route naar huis – een prima moment.

We parkeren op de eerste de beste parkeerplaats die op onze aanrijdroute ligt en vanaf daar brengt een korte wandeling ons naar P1. Daar breekt het Efteling-gevoel los: busladingen toeristen, kraampjes met fastfood en winkeltjes met ‘I-was-here-meuk’. We herkennen niks meer ‘van vroeger’. Maar ondanks al dit marketinggeweld valt de Rheinfall gelukkig gewoon onverstoorbaar in alle schoonheid door.

Op naar Seelbach om bij de ‘houten man’ ons rondje meivakantie rond te maken.

Plek zat, deze keer.

De lucht betrekt en we krijgen wat droge onweersklappen over ons heen.

We houden het niet droog. ’s Avonds eten we een lekker maaltje in het restaurant. Binnen is het druk. Buiten is het – ondanks de regen – onder het afdak fijn vertoeven.

 

 

 

Met zo’n uitzicht is het heerlijk wakker worden.

De temperatuur is wel even wennen: wát een verschil met gisterochtend in Iseo. De sanitaire faciliteiten op camping Chapella zijn state-of-the-art: dus kunnen we genieten van warme luxe. Als we zitten te ontbijten, zien we telkens helicopters overvliegen en horen we vervolgens doffe knallen. Onderweg hebben we gezien dat er in de buurt nog veel passen dicht zijn. Worden ze nu sneeuwvrij gemaakt?

Via Sankt Moritz is het maar een kort ritje naar de Julierpas. In 2016 reden we de pas ‘andersom’. Toen was het hoog zomer. Nu ligt er nog volop sneeuw. We zijn er stil van.

 

Onder aan de Julier staat het landschap uitbundig in bloei.

We rijden richting zuidoever van de Wahlensee naar camping Murg. De website juicht vriendelijkheid. De plek die we toegewezen krijgen, is best in orde.

Het uitzicht ook.

Maar dan komt de domper: om van het sanitair gebruik te kunnen maken, hebben we een sleutel nodig en daar moeten we als borg 50 euro (!) cash voor neertellen. Onbegrijpelijk. Terwijl we nog wat namopperen over dit brevet van onvermogen op het gebied van gastvrij vertrouwen, breekt de zon tegen het vallen van de avond door de wolken. En dat is dan weer mooi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met een dubbel gevoel nemen we afscheid van camping Punta d’Oro. Wát een prachtige plek!

In de zomer van 2016 reden we – ademloos door het landschappelijk schoon om ons heen – de Zwitserse Julierpas en dat doen we dit jaar graag een keertje over. Om bij de Julierpas te komen, moeten we via Tirano de Berninapas nemen.

Bij de grens worden we aan de kant gezet omdat de douanier vraagtekens heeft bij de authenticiteit van ons Zwitserland-vignet: dat hebben we op de voorruit geplakt zonder de plakresten van eerdere vignetten minutieus te verwijderen. Knap dat hij dit van afstand ziet! Hij is trouwens super-vriendelijk en legt ons uit dat er door vakantiegangers geregeld met het vignet wordt gefraudeerd: men plakt het dan ‘losjes’ vast en verkoopt het vignet vervolgens door aan mede-vakantiegangers. Sneu, als je op zo’n manier een paar tientjes vakantiegeld moet uitsparen. Wij mogen na een vriendelijke ‘Gute Fahrt!’ onze weg vervolgen.

Vlak na de grens begint de Berninapas. Terwijl de Bernina Expres langs tuft, nemen we de tijd voor een lunch-met-uitzicht.

Als we onze weg vervolgen, verandert het landschap al snel van lieflijk naar ruig.

‘Heb jij trouwens enig idee waar die wieldop is gebleven?’

Het landschap is adembenemend.

Vanaf de Berninapas laten we Sankt Moritz met alle plezier liggen. We tikten daar in de zomer van 2016 dik 50 euro af voor een nachtje op de TCS Camping en dat was zelfs voor ons teveel geld voor weinig soeps:

Rechtsaf dus, richting camping Chapella. Een oase van rust midden in de natuur. Het is er niet druk, zo vroeg in het jaar. De receptie is onbemand, maar we kunnen het terrein vrij oprijden, een plaatsje zoeken en ons busje aansluiten op de stroom en de gratis wifi. High trust. Daar houden we van. Tegen het vallen van de avond komt de beheerster langs. Ze vertelt dat koning winter dit jaar streng heeft geregeerd en dat het terrein nog niet zo lang sneeuwvrij is.

Opeens zien we in de verte, tegen de bergwand, iets bewegen. Als we met de fotocamera inzoomen, zien we herten dartelen op het ijs.

’s Nachts is het aardedonker en oorverdovend stil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een dagje lui genieten. La dolce vita… Wat wil een mens nog meer? 😉

 

 

 

 

 

Als het ontbijt wordt geserveerd, zorg je natuurlijk dat je er als de kippen bij bent 🙂

Na een handwasje, heel veel bakjes koffie en heerlijk rustig aan lummelen, tillen we aan het eind van de middag voor de eerste keer deze vakantie de fietsen van de drager. Vanaf de camping fiets je in no time naar het stadje.

Naar goed Italiaans gebruik is het tijd om met de hele familie te flaneren. Op het plein in het centrum vieren lokale brouwers een bierfestival en dat brengt nog meer levendigheid in het anders ook al drukke stadje. We installeren ons op een terrasje en slaan alle bedrijvigheid met veel plezier gade.

Aan de boulevard eten we een hapje en vooruit.. we bezondigen ons in de avondzon ook nog aan een lekker ijsje.

 

 

 

 

 

 

Een bewolkte hemel brengt ons vandaag naar Iseo. Een saaie etappe: we ronden Milaan noordelijk en dat betekent flink wat kilometers over drukke snelwegen langs depressieve industriegebieden en troosteloze voorsteden. Het weer zit niet echt mee. Gaan we de zon vandaag nog wel zien?

Camping Iseo kan rond 13:30 uur nog geen gasten gebruiken. Want siësta.

’s Lands wijs, ’s lands eer. Maar om nou anderhalf uur van dit uitzicht te genieten…? Honderd meter achteruit worden we uiterst vriendelijk ontvangen op camping Punta d’Oro.

En alweer vallen we met de neus in de boter: we krijgen een prachtig plekje met uitzicht op het meer.

De rest van de middag genieten we van ons nieuwe, zonovergoten voortuintje.

En later van  het vallen van de avond. Wát in daalders plakje!

 

 

De wandelschoenen die we in april bij Obelink in Winterswijk kochten, zijn eerlijk gezegd tot nu toe de doos nog niet uit geweest. Maar Orta San Guilio is een must-see. Dus trekken we – ondanks de aanhoudende motregen – de stoute schoenen aan en slaan vanaf de camping meteen rechtsaf. Binnen 20 minuten zijn we aan de voet van het schiereiland. Daar brengt een steil pad ons naar boven.

We worden al snel getrakteerd op een prachtig uitzicht op het meer.

In het stadje strijken we op een terras neer voor een cappuccino. En dan ondernemen we de steile klim naar de heilige berg.

Internet meets reality.

We wandelen boven langs de kapellen en zijn onder de indruk van de verstilde schoonheid. De tijd lijkt hier stil te staan.

Terug bij het busje trekken we na drie uur de wandelschoenen graag weer uit. We hebben het onderweg niet eens zo gemerkt, maar wat is er vandaag een water gevallen!

Morgen vertrekken we naar Lago d’Iseo. We verlekkeren ons alvast aan de weersvoorspelling: een graadje of 25 moet de komende dagen haalbaar zijn!

 

 

 

 

 

We verkassen richting het Ortameer. Een intensieve reisdag kun je het vandaag niet noemen.

De hemel is bewolkt en brengt geregeld regen. Jammer. Het drukt ons humeur wel een beetje. We doen halverwege de route nog even een supermarkt aan voor een verlaat ontbijtje.

We hadden verwacht dat het rond de Italiaanse meren druk zou zijn in de meivakantie. Maar ook op Camping Orta heerst niets dan rust. De receptioniste zit in het campingrestaurant met een uitgebreid gezelschap aan de espresso en het duurt – ondanks het aandringen van het meisje dat de campingwinkel runt – nogal even voordat ze in actie komt. Dat geeft ons de tijd om de winkelinventaris uitgebreid te bewonderen. Als de koffie op is, gaat het zeer voortvarend: we krijgen uiterst vriendelijk een lawine aan campingfolders en toeristische informatie over ons heen.  Plekje 12A is voor de komende twee nachten onze uitvalsbasis.

Zonder buren.