De laatste dag van de vakantie is in de regel niet de allermooiste: het is kilometers-vreten langs bekende paden.

Wát hebben we weer een mooie reis gemaakt. De route naar Griekenland via Tsjechië en Slowakije zullen we een volgende keer niet weer nemen. En Chalkidiki zullen we ook niet weer aandoen. Maar Griekenland blijft onze favoriet, dat is wel zeker. En wat is het fijn om weer thuis te zijn!

 

 

 

 

 

Vroeg uit de veren met een laf ontbijtje. We willen ons niet weer laten verrassen door Karawanken-files 😉 Op deze vroege zondagochtend – tegen half negen – rijdt het vlekkeloos door. We ruiken de stal.

Tijd voor een stop bij de rasttätte Landzeit ‘aan de andere kant’. Voor een taartje en twee bakjes koffie tikken we 28 euro af. Maar het uitzicht op de touringcars die massaal Chinese en Koreaanse toeristen aanvoeren – Europe-in-ten-days! – is onbetaalbaar.

Na alle olijfbomen en azuurblauwe baaitjes genieten we van de Alpen.

Kijk! Hier kwamen we vorig jaar ook langs!

Tegen 18:00 uur rijden we Kitzingen binnen op zoek naar de camperplaats aan de Main.

We hebben ons nét geïnstalleerd als de plaatselijke ijscoboer voorbij komt. Zwei bolletjes graag!

Volgens de NKC-app schijnt hier in de buurt een Imbiss te zijn waar je lekker kunt eten. Dwalend over het terrein komen we een zeer vriendelijke familie tegen die ons er in de auto naar toe brengt. We hadden het kunnen weten: het etablissement is pastoraal gelegen naast verlaten sportvelden. Op de kaart staat vooral Currywurst mit Pommes in allerlei variaties. Hoe hongerig ook na een lange reisdag,  na alle mediterraanse heerlijkheden is zo’n maaltje wel weer een beetje afzien 😉

Na het eten gymnastieken we nog even door het nabijgelegen fittness-parkje.

En weten we weer waarom we camperplaatsen als deze het liefst zoveel mogelijk vermijden.

 

Na een prima nachtrust – wát is het hier heerlijk stil! – worden we uitgerust wakker. De sanitaire faciliteiten doen niet onder voor een 3-sterrenhotel en dat baddert lekker. We hebben een lange reisdag voor de boeg en dus zijn we al vroeg weer op pad. Ook de plaatselijke veehouder pakt de rust van de vroege ochtend voor een ommetje met z’n koeien.

De Sava ligt er kalmpjes bij.

Tegen half 11 rijden we ons vast in het grensgebeuren tussen Servië en Kroatië. Dat de Serven ons zullen missen is natuurlijk wel weer een troostende gedachte 😉

Een dik uur later mogen we (eindelijk!) Kroatië in.  Het is de komende uren vooral in gestaag tempo kilometers maken. De grens met Slovenië geeft geen oponthoud. Er schijnt een enorme file voor de Karawankentunnel te staan, dus die laten we vandaag lekker links liggen. Weg van de snelweg gaat het, richting Smlednik.

We worden gastvrij ontvangen door twee jeugdige medewerkers die prima Engels spreken. But no sorry, je kunt hier niet pinnen. Dus rijden we via een prachtig binnenweggetje eerst maar terug naar het dorp. In de categorie ‘vind de verborgen pin-automaat’ scoort Smlednik hoge ogen. Uiteindelijk biedt een vriendelijke inwoner van het dorp uitkomst: hij pakt zijn fiets en leidt ons naar de goed verborgen euro’s 😉

Terug op de camping vinden we een mooi plekje. De Sava stroomt lichtblauw vlakbij voorbij.

We eten een hapje in het restaurant. Mooi, die natuur hier 🙂

 

 

 

Rond een uurtje of 9 zijn we klaar voor de start. Richting Belgrado, gaat het. Tegen de klok van 11 krijgen we zin in koffie. Geen probleem, er zijn hier uitspanningen genoeg langs de snelweg. Was men in Chalkidiki helemaal ingesteld op Bulgaren, hier mikt men vooral op Europese burgers van Turkse afkomst. De Turkse families op weg naar het Noorden vlijen zich op het parkeerterrein onder de bomen neer, bereiden hun lunch op meegebrachte kooktoestelletjes en genieten samen van een uitgebreide picknick.

Tegen de middag rijden we Belgrado binnen.

Geen file dit keer. Een half uurtje later zijn we Belgrado uit.

Dit stukje Servië kent maar weinig campings. Maar camping Zasavica adverteert prominent langs de snelweg dus dat gaan we maar eens proberen. Het is (weg-van-de-snelweg) een aangenaam ritje van ongeveer 15 kilometer. We maken nog even een stop in een plaatselijke supermarkt en daar is geen ‘nee’ te koop.

Op een gegeven moment wordt de weg smaller en rijden we door een slaperig dorpje.

De camping staat goed aangegeven. De weg wordt steeds smaller en landelijker. We komen een trekker tegen met twee jonge mannen: ‘Camping, camping!’ roepen ze met een duimpje omhoog 🙂 En dan staan we opeens voor de toegangspoort van een klein paradijsje.

De beheerster ontvangt ons allervriendelijkst. Het is niet druk en we mogen zelf het allermooiste plaatsje uitzoeken. De formaliteiten kunnen wachten. En daar staan we dan, in alle rust midden in een prachtig park onder de bomen waarin de vogeltjes opgewekt kwinkeleren.

Vlakbij ligt het natuurreservaat Zasavica waar ezelinnen grazen. De melk van deze dieren staat aan de basis van de duurste kaas ter wereld naar het schijnt.  Wij bewaren dit uitstapje voor een volgende keer en geven ons na deze lange reisdag over aan heerlijk niks-doen en een lekker home-made maaltje.

De kogel is door de kerk, we rijden vandaag noordwaarts. Met een beetje mazzel moet Vranje vandaag te halen zijn. ’s Ochtends vroeg hobbelen weer langs de gravelweg omhoog.

We zetten koers naar de grensovergang bij Polykastro.

En dan zijn ze verdwenen: de olijfgaarden, de oleanders, de prachtige azuurblauwe baaitjes.. het is altijd een weemoedig moment als de laagvlakte van Noord-Griekenland ons uitzicht gaat bepalen.

Bloedheet is het, als we bij de grens aansluiten in de rij en een dik uur doorbrengen met optrekken-en-stilstaan. En dan wil de elektronica van je auto je nog wel eens in de steek laten zodat je duwend Griekenland uit gaat.

De 180 kilometer door Noord-Macedonië verlopen ook nu weer gladjes.

Bij de grens met Servië zien we ze weer: de grote groep bedelaars die we hier vorig jaar ook zagen. Zelfs opa-in-z’n-rolstoel is weer present.

Het grens-oponthoud duurt bijna twee uur. Maar daarna kunnen we probleemloos doorzoeven. Ook nu valt het ons weer op hoe mooi Servië is.

Tegen 18:30 uur staan we ‘te plak’ op autocamp Enigma in Vranje. Als een speer naar het zwembad voor een biertje, een wijntje en een lekker maaltje!

 

We staan niet al te vroeg op en de zon die achter het schiereiland Athos opkomt, brandt voor de klok van 09:00 uur al vol in ons busje. We scharrelen al zwetend ons boeltje bij elkaar en gaan weer op weg. Eerlijk gezegd zijn we – tot nu toe – niet echt onder de indruk van Sithonia. De natuur is prachtig, maar de campings zijn massaal en helemaal ingericht op grootschalig vermaak. Misschien dat het aan de oostkust anders is? We kachelen richting de zuidpunt en bij taverna Panorama maken we stop. Wát een prachtig uitzicht! En dan vergeet je de smerige WC’s waarvan de deuren niet eens dicht willen, de stokoude, doorgeroeste blikjes olijfolie die voor 10 euro worden aangeboden, de keramieken meuk die er te koop is én de duurste frappé’s die we ooit hebben gedronken, gauw.

De oostkust biedt qua campings hetzelfde als de andere kant. Maar wat een mooie route!

Voor we het weten zijn we alweer bijna bij Nikiti en oké, dan maar weer de westkant langs. Camping Rea blijkt vol. Na een aantal kilometers komen we een bordje tegen met camping Porto Elea. We slaan linksaf en rammelen over een onverharde weg die ons – in grote stofwolken – langs een wit kapelletje naar beneden voert. Zitten we hier wel goed?

Maar uiteindelijk komen we bij de ingang. Ook al is de camping voor Sithonische begrippen een kleintje, het is bij de ingang een drukte van belang en we sluiten geduldig aan in de rij. Na een kwartiertje wachten mogen ook wij instappen in het golfkarretje waarmee de joviale eigenaar zijn klanten langs de vrije plekken rijdt. Veel keus is er niet meer. Er zijn nog twee plekken vrij. Wij kiezen de plek die later op de avond centre-ville blijkt te zijn, moeten vooruit betalen, installeren ons en begeven ons richting bar voor een drankje. Het uitzicht is – net als de rekening – fenomenaal.

’s Avonds eten we in het restaurant. Ook hier -relatief – hoge prijzen in combinatie met matig eten en zonder de vriendelijke bediening die we in Griekenland zo gewend zijn.

Camping Porto Elea blijkt een Bulgaarse enclave te zijn. Er wordt de hele dag met grote auto’s en quads over het terrein gereden. Men heeft een hele grote hond, óf een aantal keffertjes. Veel dames in panterprint, bezonnebrilde mannen-met-tasjes en luidruchtige kinderen. Enorme caravans of grotesk uitgebouwde vaste staanplaatsen. Na twee nachten hebben we het hier wel bekeken. Het is jammer, maar we hadden ons van Chalkidiki iets anders voorgesteld. Wat zullen we doen? Om weer bij mooie stranden te komen, zullen we als we Sithonia af zijn via Thessaloniki weer een flink stuk naar het zuiden moeten rijden. Dan toch maar naar het noorden, richting huis?

De grote lantaarnpaal die de hele nacht het strand in fel oranje licht zet, heeft niet echt bijgedragen aan de nachtrust. Wel fijn dat het Griekse gezelschap dat tot diep in de nacht vlak bij ons luidruchtig zat te drinken op een gegeven moment door landgenoten tot de orde werd geroepen. De helft van ons zit om 06:00 uur alweer naast het busje. Het is koel en flink bewolkt. De eerste Grieken melden zich al weer op het strand voor het handdoekje-leggen.

Om 09:00 uur zijn we reisklaar. Eenmaal op de tolweg gaat het gladjes. Thessaloniki zijn we zomaar voorbij en dan rijden we Chalkidiki op. Wát is het hier druk! Onze verwachting dat het na Nea Moudania (als het verkeer richting Kassandra rechtsaf slaat) wel rustiger zal worden, komt niet uit. Aan de plassen op de weg te zien is een fikse stortbui ons voor geweest. In Nikiti steken we aan bij de Lidl. Binnen woedt een halve veldslag. Wát een drukte! Je zou haast denken dat hier de komende 6 weken alle supermarkten op slot zijn, zó wordt er door iedereen ingeslagen. Het kost even moeite en manoeuvreren om de parkeerplaats weer af te komen.

We volgen de mooie oostelijke kustweg richting Toroni. Op Campercontact kwamen we camping Lacara tegen. ACSI-goedgekeurd met goede reviews. Dus gaan we daar maar eens kijken.

We hebben al veel Griekse campings bezocht en onze ervaring is dat je overal vriendelijk en gastvrij wordt ontvangen. Camping Lacara is een jammere uitzondering: niet eerder kwamen we in Griekenland zoveel klantonvriendelijke hufterigheid tegen als hier. Het begint al bij de ingang. Als we – onder begeleiding van een stuurse, breedgeschouderde medewerker – het terrein op gaan om de beschikbare plaatsen te bekijken, moeten we eerst ons paspoort afgeven: ‘You are entering private property, so you must leave your passport!’ blaft hij. Dát hebben we nog nooit meegemaakt. De helft van ons fronst de wenkbrauwen al, maar oké. Hij vraagt ons hoelang we willen blijven. Geen idee, hangt af van de plek. Misschien één, twee of drie nachten? Hij brengt ons naar een plek die volgens hem view-on-the-sea heeft, maar die vooral een feëriek uitzicht biedt op de rommelige achterkant van vaste staanplaatsen. Terug bij de receptie zeggen we dat we één nacht willen blijven. ‘One night? You said three!’ bijt hij ons toe. Opeens kunnen we de getoonde plek niet meer krijgen en wil hij ons op een parkeerterrein stallen. En dan zijn we er allebei klaar mee. We vertrekken.

Een paar kilometer verderop heeft camping Armenistis (ook ACSI) het beter voor elkaar. Ondanks alle drukte op dit grote park worden we vriendelijk te woord gestaan en de behulpzame receptioniste heeft – Sorry, only free for one night! – een prachtige, grote plek voor ons. Pal aan het strand. Ze vraagt ons morgenvroeg weer even langs te komen als we langer zouden willen blijven. Wellicht komt er nog een ander mooi plekje voor ons vrij. Een vrolijke medewerker fietst voor ons uit om ons de plek te wijzen. En daar zitten we dan. Met uitzicht op de berg Athos. Mooi hier!

Het is druk op het strand. Niet alleen met campinggasten, maar ook met bewoners uit de buurt. Als die tegen de avond vertrekken, wordt het meteen een stuk rustiger. Het is al bijna donker als wij ook nog even te water gaan. Oh, wat is het water lekker koel! In de verte is Athos – op een enkel lichtje na – een zwart gat aan de horizon. Die monniken daar gaan natuurlijk met de kippen op stok. Dat zijn immers – op katten na die de muizen moeten vangen – de enige vrouwelijke wezens die daar mogen komen.

Dachten we dat we al vaker op échte Griekse campings hadden gestaan (in de zin van: meer Grieken hier dan andere Europeanen) maar waar we nu zijn, slaat alles.

Laten we bij het begin beginnen. Vanochtend zijn we rond half 11 vertrokken van camping Sikia. Het waren drie mooie, zonovergoten dagen met het bekje vlak aan zee. Onderweg besluiten we – op weg naar Chalkidiki – nog een tussenstop te maken. We hebben immers nog twee weken, dus waarom zouden we ons haasten? Het zoeft lekker door op de tolweg van Larisa richting Thessaloniki. Een kleine honderd kilometer verder en 30 euro tolgeld lichter gaan we van de snelweg af. Meteen rijden we in ganzenpas tussen de Griekse families die hun zondag aan zee gaan doorbrengen. We komen terecht op camping Poseidon Beach.

De camping ligt aan een levendig weggetje vol taverna’s en supermarkets en de ontvangst is vriendelijk. En ja, er is voor één nachtje nog wel een plek aan het strand vrij. We rijden door nauwe straatjes het terrein op en komen terecht in een complete stad van vaste staanplaatsen. De caravans met voortenten zijn op groteske wijze uitgebouwd. We zien een houten voorgevel die aan een Oostenrijks chalet doet denken, complete Gamma-keukens, schoorstenen, breedbeeld-TV’s, schotelantennes, enorme lounge-sets, grote families die in de nauwe straatjes geanimeerd bij elkaar zitten, rokende souvlaki-grills en dat alles overdekt met stellages voorzien van blauw landbouwplastic.

Het is even manoeuvreren, maar dan komen we aan bij onze plek aan zee. Er staan ongeveer 15 fietsen op geparkeerd en de Duitse achterbuurvrouw wijst ons behulpzaam op een hondendrol die is achtergelaten: ‘So ist die Art hier!’ Als we de fietsen aan het wegzetten zijn, komt de vriendelijke receptioniste er ook aan. Ze schudt meewarig haar hoofd, helpt met de fietsen en neemt en-passant ook even een kapotte strandstoel mee die in de bosjes is achtergelaten. Alle stroompunten zijn bezet. Van de aardige achterbuurman mogen we onze kabel wel in de zijne pluggen. Ook weer opgelost!

De minimarket heeft alles wat we nodig hebben en daar zitten we dan. Vlak aan het strand. Met een kilometer naar links en rechts een woud van bonte parasols die je het zicht op zee benemen. En op 30 meter afstand een live-DJ die van geen ophouden weet. Op de NKC-app krijgt Poseidon Beach in de reviews van iemand een 9. Misschien dat hij uit Zandvoort komt?

’s Avonds eten we een matige bifteki en een prima souvlaki in één van de eettentjes vlak bij de camping. Bij terugkomst is het strand bijna leeg. De DJ heeft z’n mengtafel ook ingepakt. Morgen maar gauw weer verder…

Als we de Griekse Piet Paulusma mogen geloven, belooft het vandaag een heel warme dag te worden. In Lamia kan de 40 graden worden gehaald en daar zitten we niet eens zo ver vanaf. Als we voor achten opstaan, is de lucht al heiïg van de warmte: de bergen aan de overkant van het water zijn nauwelijks te zien en het warmt razendsnel op. De Russen zijn ook al aan het dobberen. We halen een broodje, ontbijten en geven ons over aan zalig niksen.

Er komt een camper formaat touringcar aangereden. Met man en macht wordt het gevaarte op z’n plek gemanoeuvreerd terwijl een campingmedewerker op het dak zit om de olijventakken en het schaduwnet aan de kant te houden. Een gezin met twee dochters. We geloven onze ogen niet als ze vervolgens een tentje naast hun enorme bus opzetten. Zeker te weinig ruimte binnen!😳

De zee is blak als een spiegel en als we in de middag een duik nemen, is het water gewoon lauw. Tegen zessen komen – net als gisteren – opeens de golven opzetten terwijl er amper wind is. Zijn er hier dan toch getijden? We eten voor het laatst in de taverna en met 2 frappe’s-to-go als toetje scharrelen we weer richting busje.

De avond valt in alle rust.

Morgen gaan we noordwaarts richting Chalkidiki.

Poeh… Wat was het warm en benauwd vannacht. De ventilator in het dakluik had moeite om het bij te benen. Terwijl de camping nog in volle rust is, dobberen wij al in zee om een beetje af te koelen. Ah.. héérlijk!

Een ontbijtje, een kan koffie.. en ondertussen hilariteit alom als 6 mannen met vereende krachten op het strand een partytent in elkaar proberen te knutselen. Zijn het Grieken? Dan hebben we nóg meer bewondering voor hun antieke voorvaderen die twee duizend jaar geleden zonder gebruiksaanwijzing zo’n enorme Apollo-tempel omhoog wisten te krijgen. Nee, het zijn – aan de flessen wodka die van hand tot hand gaan te zien – waarschijnlijk Russen.

Het Griekse strandleven verveelt nooit. Knalroze flamingo’s, drijvende ijsco’s, opblaasbare mobieltjes… er trekt van alles voorbij. We genieten vooral van de Griekse oudjes: die zwemmen niet, maar staan – met zonnebril en hoedje op – tot aan hun nek in het water gezellig met elkaar te keuvelen. Het spetteren en spatteren laten ze graag over aan de jeugd en de toeristen. Opeens is er reuring op het strand: één van de Russen staat met een harpoengeweer vanaf het strand tussen de zwemmende kinderen in te vissen. ‘It’s forbidden!’ roepen Griekse vaders. Zijn vrienden nemen hem het moordtuig af en de rust keert weer.

In de middag spelen we op het terras van de taverna op het scherpst van de snede een paar potjes tric-trac en daarna dobberen we een poosje in zee op onze luchtbedjes. En als kers op de taart toppen we de dag af met een lekker maaltje in het restaurant.