Camping Delphi is een prima plek om een dag of twee te blijven.We gooien een fikse was in de machine en die wappert hier boven op de berg binnen no-time fris en knisperend droog. Om ons heen komen en gaan de andere gasten op weg naar of van Delphi. We brengen ’s middags een aangenaam uurtje door op het terras. De helft van ons werkt het blogje bij, de andere helft vlijt zich in alle rust neer op een bedje bij het zwembad. Tegen het vallen van de avond betrekt de lucht en komen er over de bergen donkere wolken aan. En zowaar: er vallen zelfs wat spetters.

’s Avonds eten we in het restaurant (Nee, we hoeven niet binnen te zitten. Die drie druppen waaien wel over! ) en raken aan de praat met één van de twee vriendelijke broers die de camping beheren. Hij vertelt ons het verhaal van zijn vader die in de jaren ’60 al voorzag dat Delphi toeristisch potentieel had, dit stuk grond aankocht en het ontwikkelde tot camping. Ooit waren hier in de buurt maar liefst 11 campings. Veel daarvan zijn ter ziele gegaan en ook camping Delphi heeft het – net als andere Griekse doorgangs-campings – de laatste jaren moeilijk. Kwamen er vroeger ook buiten de zomermaanden veel campinggasten, nu is het seizoen veel korter geworden. Daarom blijven ze de camping ontwikkelen, onder andere met de verkoop van olijfolie en het aanbieden van excursies naar een lokale bijenhouderij. Voldaan gaan we na het heerlijke eten weer naar ons busje. We drinken een bakje koffie en zien hoe bij het vallen van de nacht onder ons honderden lichtjes aangaan in Chrisso en de omliggende dorpen. Het verkoelende windje is definitief gaan liggen. Het is drukkend warm.

Soms word je wakker bij een uitzicht waarvan je meteen weet dat je het nooit meer zult vergeten.

We keutelen de dag door. Een bakje koffie, een potje tric-trac, een boekje, een biertje, een wijntje… Het ultieme vakantiegevoel!

Morgen vroeg op. We willen om 08:00 bij Delphi zijn.

Vandaag nemen we afscheid van Roviés en Evia. We willen Athene voorbij, naar kaap Sounion. Daar zijn we nog nooit geweest en de zonsondergang bij de tempel van Poseidon schijnt er fabuleus te zijn. Dwars door het binnenland gaan we richting Chalkida om daar via de brug weer op het vasteland te komen. Het is een prachtige rit, dwars door bossen en langs slaperige dorpjes. Een schril contrast met de stad: als we Chalkida binnenrijden, komen we langs een Roma-kamp waar men leeft op eigen vuilnis. Wát een rommel en troosteloosheid. Bij de Lidl staan de Roma te bedelen. Een bewaker zit buiten in de schaduw en houdt het parkeerterrein in de gaten. Dat hebben we hier in Griekenland nog niet eerder gezien. Als de boodschappen gedaan zijn, wijzigen we op het allerlaatste moment de plannen. In plaats van naar Kaap Sounion gaan we richting Delphi.

Eenmaal over de brug bij Chalkida pakken we een stukje snelweg en duiken dan zuidelijk van Thiva het binnenland in. Algauw zitten we op ‘de witte weggetjes’ richting Domvraina en die paden zijn natuurlijk het allermooist.

We sukkelen door kleine, authentieke gehuchten waar ons busje maar nét door de smalle straatjes past. We stoppen bij één van de vele kapelletjes die je hier overal langs de weg vindt.

De route over de bergen is verlaten en adembenemend mooi.

Bij Dístomo komen we weer op de grote weg. In de verte doemt het majestueuze Parnassosgebergte op. Het is bij 35 graden Celsius nauwelijks voor te stellen maar het stadje Arachova – zo’n 12 kilometer voor Delphi – is een heus wintersport-centrum.  De rent-a-ski winkels zijn gesloten, maar de middenstanders die dure sportkleding verkopen, geven zelfs bij deze tropische temperaturen de moed niet op. De ijskristallen-verlichting boven de straten getuigt van een rotsvast vertrouwen dat het binnen no-time weer december wordt.

We komen langs de archeologische site en herkennen het nog van vroeger. Ook nu beneemt de (korte) blik op de Tholos – beneden in de diepte – ons de adem. Als we door het stadje Delphi rijden, roept dit oude herinneringen op. Langs het irrigatiekanaal, over de brug en dan zijn we op camping Delphi. Hier stonden we jaren geleden ook. We hadden toen geen zin om de tent op te zetten en huurden een oude caravan die vlakbij de afgrond stond. Gelukkig was hij met een touw vastgebonden aan een boom. 😉

Ook nu vinden we een mooie plek.

We kijken uit over de olijventuin van Apollo. Daarachter ligt Itea en de golf van Korinthe. Over het water de bergen van de Peloponnesos. Voor ons één van de mooiste stukjes Griekenland.

 

Het zijn zonovergoten, warme en lome dagen op camping Roviés. We ontwikkelen al snel een rustige dagindeling. ’s Ochtends komt het vriendelijke bakkertje langs, een paar uurtjes later de hoogbejaarde groenteboer met z’n vrouw (die telkens besmuikt een paar extra tomaten en courgettes bij je bestelling mikt), we drinken frappe’s, duiken tegen zessen de zee in en toppen steevast de dag af met een lekker maaltje op het terras van de taverna. Lekker hoor, die stamnagathi met saganaki. Maria zwaait in de keuken de scepter. De helft van ons zou haar graag mee naar huis nemen 🙂

We maken een tochtje naar Limni, een charmant Grieks dorpje zo’n 14 kilometer verderop. Daar drinken we een frappé , slenteren door de straatjes en doen we de plaatselijke supermarket aan. Dat is een attractie op zich: nog nooit zagen we zóveel producten voor mens en dier kris kras opgestapeld. Er is geen ‘nee’ te koop: de Auke Rauwerda onder de supermarkets, zeg maar 😉

’s Ochtends om 06:00 uur laat de gemotoriseerde schaapsherder zijn kudde uit op het strand.

Het is stil en koel, zo in alle vroegte. Vandaag gaan we verder Evia op. Het is een mooie rit door afwisselend landschap.

Overal aan de naaldbomen hangen zakjes waarin hars voor retsina wordt afgetapt.

Op strategische punten die weids uitzicht bieden over de heuvels en valleien zijn houten prieeltjes gebouwd. Hier houdt de brandweer de wacht: lekker in de schaduw hebben de brandweermannen een goed uitzicht en speuren ze de omgeving af naar eventuele natuurbranden. De brandweerwagen staat er naast geparkeerd. Zo kunnen ze als dat nodig blijkt, meteen in actie komen.

We komen terecht op camping Roviés en daar is nog een magistrale plek vrij, onder schaduwrijke naaldbomen en met een trapje naar ‘ons’ stukje kiezelstrand. 

Hoe mooi kun je het krijgen? We besluiten hier een dag of vier te blijven.

 

 

Vandaag is het een rustdag. Het schaduwnet biedt bescherming tegen de brandende zon. Het yogaklasje is al vroeg in actie. Wel een griezel trouwens, die yoga-leraar. Met zijn vette krullenkop en z’n spiegelzonnebril op lijkt het een flitsend figuur. Pas als de bril afgaat, zie je zijn verlopen hoofd. Hij corrigeert de vrouwen met zijn voet, besteedt veel aandacht aan bepaalde yoga-posities en hoort zichzelf graag en nadrukkelijk praten. De helft van ons heeft er meteen een akelig gevoel bij. Op een gegeven moment gaat hij voordoen hoe het moet. Dat mislukt jammerlijk en hij klapt met een doffe knal plat op zijn rug op de yogamat.

Maar zijn klasje – dat vooral bestaat uit jonge vrouwen – hangt aan zijn lippen en zit ’s avonds in de tuin braaf huiswerk te maken.

We koken ons eigen potje en dobberen tegen zonsondergang nog even in zee. Meer hoeft het vandaag niet te zijn.

Kwart voor elf is het, als we camping Interstation afrijden op weg naar de veerboot die ons naar Evia zal varen. We stellen de navigatie in op vermijd tolwegen. Maar het plaatsje Glyfa – waar de ferry vertrekt – kent Annie niet. Vorig jaar, toen we aan de westkust van de Peloponnesos in een dorp met dezelfde naam moesten wezen, gebeurde dat ook. Slechts één Glyfa kent Annie en dat ligt in de buurt van Athene. Laten we daar nou net niét naar toe willen.

De navigatie op de telefoon biedt uitkomst en zo rammelen en sukkelen we weg van de snelweg door kleine dorpjes. In een plaatselijke pharmakeion gaat de zeer vriendelijke drogiste met de helft van ons langdurig op zoek naar het smeerseltje-tegen-insectenallergie dat we vorig jaar kochten. Niet te vinden, dit keer. Met een flaconnetje op basis van Aloë Vera verlaten we het pand. Dat smeert vast ook lekker!

In Glyfa staan twee agenten -in vol ornaat mét handwapen- bij de veerboot. De ene houdt ons staande. Na het uitwisselen van wat vriendelijke begroetingen, licht hij graag zijn doopceel. Vier kinderen heeft hij. En oh my friend, wat waren de laatste 10 jaar moeilijke tijden in Griekenland. Het gaat nu wel wat beter, maar oh my friend, wat zit Duitsland Griekenland dwars. En oh my friend, it’s not you! It’s only Germany! Daarna mogen we – onder zijn toeziend oog en vriendelijk door hem uitgewuifd – de ferry op. We kijken nog even om ons heen of er misschien ook Duitsers achter ons in de rij staan, maar dat is niet het geval. Elke Duitser die hier vandaag níet is, mag van geluk spreken 😉

Het is een aangenaam half uurtje varen op de Voreios Evoikos Kolpos. Het water is azuurblauw en het windje verfrissend.

Dan meren we aan in Agiokampos op Evia.

We rammelen richting Artemisio, doen onderweg een supermarkt aan en dan komen we aan in Pefki. Via de lange, smalle boulevard rijden we in noordelijke richting het dorp uit. En dan zien we – zonder ook maar één bord langs de weg te hebben gezien – rechts van ons de ingang van camping Pefki.

Een kleinschalige, typisch Griekse camping met plekken onder schaduwnetten. We worden hartelijk ontvangen en naar een plaats met view on the sea gebracht. Het sanitair is verouderd maar schoon en om ’s ochtends om 06:30 uur begint het yogaklasje-met-zeezicht. Om bij het strand te komen, moet je nog wel even de weg over, maar daar rijdt amper verkeer. Het is amper 50 meter naar het kiezelstrand waar bankjes staan onder grote olijfbomen. Het strand is helemaal verlaten.

Vandaag is het een rustdag. We zitten ’s ochtends lekker aan de koffie als er oudere, vriendelijke Griekse meneer naar ons toe komt. ‘Goedemorgen!’ Hij ziet aan onze gezichten dat we verbaasd zijn dat hij Nederlands spreekt. Hij woont in Gorinchem en dit alles – met een weids gebaar – is van hem. Want hij is de eigenaar, vertelt hij trots. We vragen hoe de zaken gaan. Hij lacht. Met hem gaat het goed maar met het land minder, zegt hij. Hoge belastingen, lage pensioenen… Maar Griekenland blijft het mooiste land op aarde. Kijk maar! Hij wijst naar boven: De stralende lucht, de gouden zon, het blauwe water.. nergens is het mooier dan hier. Veel buitenlandse gasten komen er momenteel niet meer, gaat hij verder. Die dure tolwegen ook! Behalve in mei, toen waren er veel Duitsers. Hij wenst ons een prettig verblijf en gaat verder met zijn joviale camping-ronde.

Het is een lome, warme dag. We halen bij de beachbar een frappé. Veel Griekse families brengen de zondag hier aan zee door. We luieren de rest van de middag door met een boekje, een handwasje en de Tour de France en oriënteren ons alvast op de ferry naar Evia die vanuit Glyfa (hier vlakbij) vertrekt. Het vakantie-tempo begint te wennen!

’s Avonds eten we bij de taverna. De kaart en de talenknobbel van de vriendelijke, goedlachse serveerster zijn beperkt, de bifteki is enorm en de choriatiki erg lekker.

Het strand loopt leeg, de Griekse families gaan huiswaarts. Het weekend is voorbij. Bij de caravans achter ons staat de souvlaki-grill er koud en verlaten bij.

Het was een lekker dagje niksen, gisteren. Vandaag gaan we weer verder. Eerst even Meteora in om een blik te werpen op de kloosters. Het is enorm druk op de route, bij busladingen vol worden de toeristen aangevoerd. Wij gaan deze keer niet voor een bezoek. Eerder bezochten we het klooster Mega Meteoron al en dus laten we het deze keer bij het genieten van de prachtige vergezichten op de kloosters.

De weg van Kalampaka naar Trikala is niet de allermooiste en brengt ons langs een langgerekt industriegebied. Veel bedrijfspanden zijn onafgebouwd of verlaten. Het maakt een rommelige, troosteloze indruk.

Het landschap is vlak en verderop zien we lege akkers en geitenstallen die uit roestige golfplaten zijn opgebouwd.

Ha! De eerste Griekse tolpoorten kondigen zich aan. We tikken het eerste tientje af. En zo’n 60 kilometer verder nog eens 9 euro. Niet zeuren, het rijdt lekker door! Het landschap verandert. We zoeven langs olijfgaarden en in de bermen staan oleanders te pronken met hun roze, rode en witte bloemen. En opeens zien we de zee!

Camping Interstation bij Stylida is makkelijk te vinden.

Hij blijkt vooral bevolkt met Grieken die hier vaste staanplaatsen hebben. Het sanitair is verouderd maar volstaat. We vinden een mooi plekje met uitzicht op zee en de beachbar waar ook veel lokale Grieken genieten van zon, zee en strand. En puf, wát is het warm!

In de avond koken we ons eigen potje. Laat in de avond pookt de grote Griekse familie achter ons een enorme barbecue op. Er worden meters-lange spiesen met vlees geprepareerd. Door de rookwolken is de zelfs de zee even niet meer te zien. De Griekse sky-radio gaat er bij aan en tegen de tijd dat wij ons bed opzoeken, geurt alles om ons heen heerlijk naar souvlaki. Welterusten!

We komen wat traag op gang. Tegen half elf zijn we klaar voor vertrek. Voor twee nachten, twee maaltijden met biertjes en wijntjes en de espresso’s die ’s ochtends bij ons busje werden gebracht, betalen we in totaal 58 euro. We hebben genoten van de passie en het enthousiasme waarmee de uitbaters het hun gasten naar de zin willen maken. Als we weer een keer in de buurt zijn, komen we zeker nog eens terug!

We moeten Struga weer door en doordat er veel (smalle) straten zijn met eenrichtingsverkeer, rammelen we een flink stuk door het stadje. Hoe verder van het drukke centrum af, hoe rommeliger en troostelozer de omgeving wordt. Ook hier staan glimmende panden naast verkrotte maar bewoonde bouwvallen.

Door Ohrid gaat het, richting Bitola om daarna bij Níki de grens met Griekenland over te gaan.

Ha, een Zastava 750 de Luxe!

De bochtige weg voert ons langs de uitlopers van het Nationaal Park Pelister. Hoge, beboste heuvels met een grote variëteit aan boomsoorten in honderd tinten groen. Het asfalt zit vol diepe kuilen. Vanavond maar weer even met de schroevendraaier langs alle losgetrilde schroeven in het interieur 🙂

Om 11:45 uur staan we opeens voor de grens. Bij deze kleine grensovergang is het heel rustig. Je zou verwachten dat ze blij zijn dat er eindelijk een klant voorbij komt. Maar nee… we worden achteloos doorgewuifd. Een stempel in ons paspoort kunnen we ook vergeten. Daar doen ze – in tegenstelling tot Servië en Macedonië – in Griekenland niet aan.

Meteen na de grens rijden we – linksaf – de snelweg op. Ook hier geen kip te bekennen. De klok springt een uurtje vooruit.

Het landschap is de eerste kilometers vlak en groen. Geen olijfbomen hier, wel overal borden langs de weg die de reiziger op het hart drukken om ’s winters de sneeuwkettingen om te doen.

Wát is hij lekker, die eerste frappé van de vakantie! We drinken hem ter hoogte van Korydallos in een taverna-langs-de-weg waar jong en oud onder de moerbeien van het middagmaal geniet.

Een uurtje later doemen in de verte de bergen van Meteora op. Het uitzicht beneemt ons de adem.

Eerst naar Kalampaka voor boodschappen en euro’s.

En dan rijden we in Kastraki camping Vrachos op. Het inschrijven duurt 10 seconden: door het open autoraampje geven we ons paspoort en ontvangen we een foldertje van Meteora. Het is verder vrij een plaats te zoeken. Als we die gevonden hebben en de stroom willen aansluiten, komt er een steekvlam uit de stroompaal. Dan maar een andere plek. En daar staan we dan, mooi onder de bomen met Meteora op de achtergrond. Hier houden we het morgen ook wel uit.

Als we ’s avonds al mijmerend onder het luifeltje zitten, komen we tot de conclusie dat we de route over land naar Griekenland via Kroatië veel mooier vinden dan die via Tsjechië en Hongarije.

Na 5 intensieve reisdagen is het fijn om een dagje te luieren en te lanterfanten. Als we wakker worden, is het flink opgeklaard en staat de zon te stralen. Ohrid, aan de overkant, is nog in nevelen gehuld maar dat duurt niet lang. Een straf windje verdrijft de laatste wolken en dan loopt de temperatuur rap op.

De aardige meneer die de receptie bemant, houdt voor ons de komst van het plaatselijke bakkersbusje in de gaten en legt een vers brood voor ons achteruit. Even later worden weer twee espresso’s bij ons busje gebracht. Wát een service! We ontbijten lekker buiten en besluiten vandaag hélemaal niks te doen.

Nou ja, alleen een tippeltje naar de plaatselijke mini-market dan. We hebben geen Macedonisch geld voorhanden en omdat het dorpje geen pin-automaten kent, krijgen we van de receptionist 600 dinars in ruil voor het bijschrijven van 10 euro op onze rekening. Rond de middag keutelen we het dorp in op zoek naar de ieniemini-market. Deze wordt uitgebaat door een stuurse, kreukelige heer op leeftijd die een beperkt assortiment beheert. Onze 600 dinar blijken de door ons gewenste artikelen niet te dekken en nu hij een lucratief handeltje ruikt, wordt hij steeds vriendelijker. Natúúrlijk mogen we ook wel met euro’s betalen! Uit een tasje dat hij onder de toonbank verborgen houdt, krijgen we zelfs wisselgeld in euro’s terug. We krijgen ook heel behulpzaam een tweede plastic tasje-tegen-het-scheuren aangeboden. Lachend om zoveel doorzichtigheid nemen we weer afscheid. Hij blij met die extra verdiende eurootjes, wij blij met onze aankopen. Win-win dus. Mooie wereld, hier 😉

De rest van de middag brengen we lui onder het luifeltje door. De futen en eendjes dartelen in het water, in de verte dobberen zeilbootjes langs, de kikkers kwaken en af en toe steekt een waterslang z’n kop boven het water uit.

De douche op de camping kent twee standen: levend gekookte kreeft óf ijsvissen in Alaska. Maar je frist er hoe dan ook toch wel weer lekker van op. ’s Avonds in het restaurant is het een stuk drukker. Over het meer schalt vanuit de vele moskeeën in de buurt de oproep tot gebed. Julio-in-zijn-regenjas laat niks meer van zich horen.

We smeden plannen voor morgen. Zullen we naar Albanië, dat op steenworp afstand ligt? Of duiken we al Griekenland in? We neigen naar het laatste.