Het Moezeldal wordt langzaam wakker.

Terug op de hoogvlakte schijnt de zon en wedijvert het geel van het koolzaad met hemelsblauw en voorjaarsgroen.

Nog even aansteken bij de Hünxe.

En dan zijn we – veel vroeger dan we hadden gepland – aan het begin van de middag weer thuis.

Ook al zijn we vroeg uit de veren en voelen we een zekere haast om thuis te komen, toch blijven we ons vermaken met en verwonderen over de plaatjes die de autobahn ons links en rechts voorschotelt:

Voor het eerst in jaren bezondigen we ons aan een bezoekje aan een fastfood-restaurette.

Het weer onderweg zit niet echt mee.

Aan het eind van de middag duiken we onder een voorzichtig zonnetje bij Zell het Moezeldal in.

En dan is het nog maar een klein stukje naar Weingut Oster Franzen in Bremm.

We zijn al vroeg uit de veren en het is een stralende ochtend op Porto Sole.

We hebben besloten om lekker snel – via gebaande paden – terug te reizen. Zonder mooie binnenpaadjes en bijbehorende verdwalerij dit keer. Het wordt de komende dagen recht-zo-die-gaat.

Aan het eind van de middag zijn we weer in Golling. Daar is het – in tegenstelling tot de heenreis – nu bijna vol.

Hoe lekker we anders ook slapen in ons busje, deze nacht lukt het niet echt. Het is heerlijk rustig op de camping, daar niet van, maar in ons hoofd is het des te drukker.

Het weer zit vandaag niet mee: het is druilerig. En zoals een oude familie-wijsheid zegt: ‘Als de seemokken aan land komen, is er weinig goeds op zee.’

Morgen gaan we terug. Jammer van de laatste vakantie-week. Jammer dat we Motovun nu laten liggen. Maar ach.. dat ligt er volgend jaar ook nog wel.

In alle vroegte worden we wakker met het bericht dat er bij ons thuis is ingebroken. Het thuisfront heeft – petje áf! – de noodzakelijke zaken al prima geregeld: de politie is gebeld, er is sporenonderzoek gedaan en het bouwbedrijf komt om de eerste schade te herstellen. We zijn er de rest van de dag wel een beetje af. Wat gaan we doen? Meteen naar huis of toch maar verder vakantie vieren? We zijn er nog niet uit.

Aan het begin van de avond keutelen we langs zee richting Vrsar.

We eten weer een lekker maaltje bij La Rosa en kopen daarna een ijsje bij de Puddingman.

We strijken neer op een bankje aan de haven.

Onder ons zien we de visjes zwemmen in het heldere water. Kiekus! Daar komt Goran ook an. 🙂

Via het wandelpad langs zee lopen we terug naar Porto Sole. En dan kun je de zon prachtig in de zee zien zakken.

 

 

Als we wakker worden, zijn de donkere wolken verdwenen en staat er een stralende zon. We ontbijten lekker buiten onder het luifeltje en halen mooie herinneringen op:

Ha! De Padi-bubbeldiploma’s!

Bij de beachbar brachten we met vrienden – terwijl de kinderen zich vlakbij aan het strand met schepnetjes en snorkels vermaakten – menig middagje door met een drankje en lekkere ćevapčići.

Aan het eind van de middag komt een lieve (oud)collega met man en kindjes langs. We struinen met de kleine meiskes langs zee waar de schommels, de wip-wap en de glijbaan lokken. Bij de beachbar kopen we het állerlekkerste ijsje dat er te krijgen is. Tegen de avond scharrelen we gezamenlijk naar Vrsar waar we bij La Rosa heerlijk samen eten. Een dag met een gouden randje!

We worden wakker van de regen. Het mooie weer is duidelijk op. Snel verder dus maar, richting Kroatië.

Gelukkig klaart het gaandeweg een beetje op.

Bij Koper overvalt ons het oude Kroatië-gevoel. Wát een mooie vakanties hebben we  vroeger in Vrsar beleefd!

Het gaat langs oude, bekende paden Istrië in. Tussen Poreč en Vrsar rijden we ons vast in wegwerkzaamheden. Wat volgt is een langdurige queeste op zoek naar de juiste omleidingsroute. Maar die is er niet. In optocht gaat het linksaf, dan weer rechtsaf, rechtdoor en in dezelfde rij steeds minder vrolijk weer terug. Zelfs de plaatselijke Kroaten raken tot op het bot getergd door alle onduidelijkheid. Hoe moeilijk kan het zijn om een paar bordjes met pijlen langs de weg te zetten? We rijden uiteindelijk terug naar Poreč en nemen een omweg door het binnenland. Ha, Flengi! Restaurant I Klitu blijkt nog steeds in bedrijf. Dát was nog eens lekker zwientje-tikken! 

Op camping Porto Sole in Vrsar is in al die jaren nog weinig veranderd. Nou ja, het weer is nu wat minder mooi dan in de zonovergoten vakanties-van-vroeger maar het uitzicht over de Adriatische zee is nog steeds prachtig. We installeren ons op een plek met zeezicht, doen een boodschapje, lunchen, drinken een borreltje en zijn het eens: wat leuk om hier weer eens te zijn!

De regen weerhoudt ons ervan om tegen het einde van de middag via het wandelpad langs zee naar Vrsar te flaneren. Geeft niks, onder het luifeltje is het ook best goed toeven. Morgen is er weer een dag.

 

 

De ochtend wordt loom wakker op Kamp Siber. Tegen half 11 vervoegen we ons bij de zus-van om de financiële zaken af te handelen, lozen en tanken water en dan rijden we Kamp Siber weer af.

Dwars door Tolmin gaat het, richting Tolminska Korita, het diepste punt van Nationaal Park Triglav. De borden geven duidelijk aan waar je langs moet. De Tolmin-kloof bestaat uit een prachtig wandelpad van ongeveer 2,5 kilometer met spectaculaire uitzichten. Wij zijn nog net op tijd voor het allerlaatste parkeerplekje. Met behulp van een nerveuze, oververhitte parkeer-regelaar lukt het uiteindelijk om ons busje op het plekje te manoeuvreren.

Wel %$#@&! Weet jij waar die wandelschoenen zijn gebleven? 🙂 De gympies aan, dan maar. En een flesje water mee.

We kopen onze toegangskaartjes en krijgen van een uiterst vriendelijke mevrouw een overzichtskaartje van de kloof en uitleg hoe we de route het best kunnen lopen.

Wát is het hier mooi! De route loopt over rotsige, goed toegankelijke paden die beveiligd zijn met touw-hekken. Hier en daar gaat het flink omhoog én omlaag, maar ook met gympies aan is het prima te doen.

Na een lekkere cappuccino bij het restaurant aan de ingang van het park volgen we de loop van de Soča.

Onze volgende stop is Saksida in Dornberk. Die staat al een paar jaar op ons verlanglijstje.

Aan de plaatjes op internet te zien, hadden we verwacht dat deze camperplaats boven op een berg zou liggen. Een beetje Toscane in Slovenië, zeg maar. Maar dat is niet het geval. Je moet over smalle weggetjes de rafelranden van het dorp door terwijl je je ondertussen afvraagt of je hier wel goed zit. Wat een drone wel niet kan doen!

Saksida ligt er nog zo vroeg in het seizoen een beetje verlaten bij. Op de camperplekken boven staan twee campers. Vanwege de harde wind en de dreigende luchten in de verte kiezen wij voor een plek onderaan bij het – nog dichte -zwembad. Maar de ontvangst is allerhartelijkst. We worden meegenomen in de wijnkelder. ‘Leider ist dass Restaurant noch geschlossen. Entschuldigung!’ We kopen wat mooie wijntjes, installeren ons, doen een handwasje, badderen lekker in de prima douche en doen een fitness-rondje. En tegen de avond – vooruit – ook nog een we-zijn-er-bijna’tje 🙂

Zondag, eerste Paasdag. Het was vannacht lekker fris en heerlijk rustig.

De eerste bezoekers van Aqua Salza parkeren hun auto en maken een stop bij het kleine kapelletje aan de voet van de toegangsweg naar de receptie. Ze slaan in stilte een kruisje.

Na een gebakken (paas)eitje maken wij ons op voor een nieuwe etappe. Richting Slovenië gaat het vandaag. Ha! Ein Burcht!

De helft van ons is niet echt een tunnel-fan. ‘Alsof je wordt opgeslokt door een zwart gat!’ Toch zoeven we probleemloos door de Tauern en de Katzberger.

De Karawankentunnel laten we dit keer links liggen. In plaats daarvan nemen we de pas die Oostenrijk met Slovenië verbindt: de Korensko Sedlo oftewel de Wurzenpass.

De pas is niet eens zo hoog (1073 meter) maar is vooral berucht om zijn stijgingspercentage. Vanaf de Oostenrijkse kant val je meteen met je neus in de boter: over een afstand van 600 meter is de hellingsgraad 18%. Hard gaat het dit stukje berg-op zeker niet – we houden de adem even in – maar ons trouwe, blauwe busje klaart de klus met verve.

In Kransjka Gora is het even zoeken naar de 206. We verrijden ons natuurlijk weer, keren om en vinden dan de goede afslag naar de Vršič-pas, de hoogste pas van Slovenië die ons dwars door het Nationaal Park Triglav zal voeren.

Het is een spectaculaire route met 50 – genummerde – haarspeldbochten. De bochten berg-op zijn geplaveid met kinderkopjes die de herinnering aan de immense inspanning van de Russische krijgsgevangenen die deze pas ooit gedwongen moesten aanleggen, levend houden.

Het is een adembenemend mooie route.

Vlak voor Trenta maken we een stop om de benen even te strekken.

Onderaan de pas volgen we vallei van de Soča. We komen aan het eind van de middag uit in Tolmin op Kamp Siber.

De receptie blijkt onbemand. Op het terras zitten twee plaatselijke Slovenen flink aan het bier en wijzen – terwijl ze vrolijk gebarend zogenaamd een telefoon aan het oor houden – lachend naar een A4’tje dat op de deur van de receptie is geplakt: ‘Call number!’ We krijgen een aardige, computergestuurde mevrouw van de Sloveense KPN aan de lijn die vertelt dat het nummer helaas niet bestaat. Via internet zoeken we de contactgegevens van de camping op. Contact! De campingbaas vertelt dat hij ‘family-business’ heeft maar dat we gerust een plekje mogen zoeken, ons busje aan de stroom kunnen zetten en dat hij om 18:00 uur komt.  Of misschien om 19:00 uur en anders is zijn zus er morgenochtend wel om de financiën af te handelen. We zoeken en vinden een aardig plekje op het rommelige terrein. ’s Avonds wordt er door campinggasten vlakbij een flink vuur gestookt met het hout dat overal op de camping verspreid ligt. Over de droogte maken ze zich hier blijkbaar weinig zorgen 😉

 

 

 

Brr.. het was koud vannacht. Maar de zon staat in alle vroegte alweer stralend aan een strakblauwe hemel en vrolijk begeven we ons weer op weg. Salzburg voorbij, is vandaag ons doel. Op naar Golling.

Bij de lunch-stop op een raststätte net boven München vallen we midden in een voetbal-feestje. Bussen vol supporters maken hier een stop met flink wat hamburgers van de plaatselijke Mac Donalds, vrolijke muziek én heel veel kratten bier. Aan de shirts te zien, zijn het fans van Bayern München. ‘Stimmt!’ zegt een vrolijke, trotse Bayern-aanhanger. Ze zijn met z’n allen onderweg naar München voor de match met Werder Bremen.

Hier gaat de derby plaatsvinden:

Later lezen we dat Bayern met 1-0 heeft gewonnen. Het feestje terug zal dus vast nóg leuker zijn geweest dan het feestje heen. Wij genieten ondertussen van mooie vergezichten.

We zijn niet zo van de camperstellplatzen-op-beton maar de camperplaats in Golling verrast ons. Twee kilometer van de snelweg af tref je hem aan bij Aqua Salza, de plaatselijke Blauwe Golf, maar dan wel een flink stukje sjieker. Het uitzicht is prachtig.

We melden ons aan bij de vriendelijke receptioniste van Aqua Salza. Een overnachting kost 12,90 en daarvoor mag je ook gebruik maken van het toilet in de receptie. Stroom is met muntjes van 50 eurocent te regelen via zuiltjes op de camperplaats. ‘Brauchen Sie noch Münzen?’

Voor we ons installeren, maken we een rondje door de plaatselijke Spar voor wat noodzakelijke boodschapjes, een kruidenbittertje en ons favoriete Alpen-kaasje. De Oostenrijkse paaseitjes zijn ook lekker.

En dan strijken we neer om van alle moois en lekkers te genieten.

In de loop van de avond komen er nog twee campers bij. Het zal nooit wennen om te merken dat er dus écht camperaars zijn die niet van plan zijn om het staangeld te betalen. Maar de avond is er niet minder mooi om.