Zaterdag 1 juni: Gornja Crvica (SRB) – Sremska Mitrovica (SRB)

Wat was het heerlijk stil vannacht, hier in de lommerrijke achtertuin. Rustig ontbijten, bakje koffie, nog een bakje… we doen het kalmpjes aan.

Tegen 10 uur nemen we afscheid van het vriendelijke echtpaar. Dit is zeker een plekje om terug te komen als we ooit weer eens in de buurt zijn.

We zijn nog niet toe aan het kilometer-vreten op de tolweg richting Zagreb en besluiten op ons dooie akkertje de Drina een stuk noordwaarts te volgen en dan via het binnenland richting Sremska Mitrovica te gaan.

Wat is het hier mooi! Buitenlandse toeristen komen we hier niet tegen. Dit stukje Servië is nog echt een onontdekte parel.

Uiteindelijk buigen we van de rivier af, het binnenland in. Landschappelijk is het minder mooi, maar we rammelen door dorpjes, stadjes en agrarisch gebied. Hier vangen we glimpjes op van het dagelijkse Servische leven.

Luid getoeter komt ons tegemoet. Ha! Een heuse trouwstoet! Dat wordt vast een gezellig feestje.

Voor we naar camping Zasavica gaan, doen we eerst nog even de supermarkt aan waar we altijd komen als we in deze contreien zijn. De bejaarde slager is er niet. Die is zeker vrij in het weekend. Maar de cevapcici is weer binnen.

Op camping Zasavica waait een nieuwe wind. Er is een nieuwe eigenaar: Call me Marko! Marko informeert even of we geen bezwaar hebben tegen muziek. ‘Now children party, tonight birthday for my working man!’ We laten hem weten dat we het allemaal prima vinden, als het maar goede muziek is. ‘Yes! Good Serbian music all night!’ Inchecken hoeft niet, zegt hij. De raki roept.

Er huppelen wel 50 kinderen over het terrein en de ouders zitten genoegelijk op het terras van het nieuw geopende restaurant. Marko brengt ons naar een plek zover mogelijk van het feestgedruis vandaan.

Als het kinderfeest voorbij is, duurt het niet lang voordat het feest voor de volwassen begint. Wij hangen – ter verhoging van de feestvreugde – onze Action-lampjes ook maar eens onder de luifel. En dan gaat het los. De barbecues worden in stelling gebracht. De zanger en de zangeres barsten los in Servisch gezang op een volume dat in de Ziggo Dome niet zou misstaan. De feestgangers genieten volop. Tot hoe laat het feest duurde, weten we niet precies. Maar zeker tot diep in de nacht. Uiteindelijk zijn we toch in slaap gevallen…

Zondag 2 juni: Sremska Mitrovica (SRB) – Rakitje (HR)

Het was een kort nachtje. Dus slaapt de helft van ons een beetje uit. Er is geen haast. De plaatselijke boer fietst langs met z’n koeien.

Marko is ook al bij de pinken, want de restanten van het feest (‘Was good party! Good music!’) moeten worden opgeruimd. Zonder ingecheckt te zijn, checken we weer uit. We schudden zijn hand en ‘Yes! We liked the music very much!’

Op naar de tolweg richting Zagreb. Rond half twaalf zijn we bij de grens.

Twee uur later rijden we Kroatië binnen. Poeh… dat was een aanslag op ons geduld!

En dan is het kilometers maken naar camp Zagreb. De lucht betrekt steeds meer. En als we de cevapcici op hebben, begint het te regenen. We liggen er, na het feest van gisteravond, op tijd in.

Maandag 3 juni: Rakitje (HR) – Aschau (D)

Het heeft de hele nacht geregend. Gelukkig wordt het rond een uur of negen even wat droger. Met een gebakken ei met spek achter de kiezen pakken we gauw de boel in. Die natte luifel wordt wel droog als we eind van de middag weer ergens zijn neergestreken.

We geven Annie de opdracht Thuis. Nog 1414 km, laat ze ons weten.

Kroatië uit, vignetten kopen voor Slovenië en Oostenrijk, Slovenië in… het blíjft maar regenen. Achter Jesenice duiken we de Karawankentunnel in. Nog 1212 km tot Thuis, meldt Annie. Als we aan de andere kant Oostenrijk in rijden, komt het nog steeds geregeld met bakken uit de hemel.

Maar even langs de snelweg naar de Burger King. Maar dit keer geen dubbele Whopper meer. Want vorig jaar moest de bijrijdster wel 80 kilometer lang achterin horizontaal bijkomen van dat enorme monster. Dit jaar houden we het bescheiden.

Nog 1012 km tot Thuis, tettert Annie als we bij de grens met Duitsland zijn. En die passage duurt even want al het verkeer moet ‘Hier einordnen!’.

En dan rijd je in slakkengang langs twee zwaar bewapende grenspolities. Die staan je stuurs te bekijken om in te schatten of je ervoor in aanmerking komt om onder de daarvoor bestemde tent je voertuig helemaal te uitpakken. Het blijft ons verbazen: als je vanuit het zuiden de grens met Kroatië bereikt, kun je meestal zonder plichtplegingen zó doorrijden. Terwijl je daar de EU weer binnenkomt. Deze taferelen zou je toch daar verwachten?

Hoe dan ook, het regent noch immer.

Voorbij de Chiemsee slaat Annie op tilt en waarschuwt dat we verderop in een enorme file terecht zullen komen die bijna 2 uur oponthoud geeft. Wat is wijsheid? We naderen het gebied waar gisteren de overstromingen waren. München gaan we toch niet meer redden. Dus dan maar naar Aschau, naar Wohnmobilhafen Alpen Camping. Daar hebben we vorig jaar ook een nacht gestaan en dat was een prima plek.

Dat het regengebied inmiddels naar het zuiden trekt, weten we dan nog niet. Maar daar komen we snel achter. Want de brandweer houdt het verkeer tegen omdat de weg naar Aschau onder water staat.

De brandweer staat het water weg te pompen. We mogen door. Op de camperplaats staan de middelste plekken inmiddels onder water.

Gelukkig vinden we nog een droge plek, vlak naast het toiletgebouw. Tijd om de weersverwachting maar eens even te checken, want het water stijgt toch wel snel.

De pannen gaan op het vuur. Spoelen we weg, dan in ieder geval met een volle maag. En ondertussen regent het maar door…

Na het eten ontvangen we een noodalarm.

We beginnen ‘m toch wel een beetje te knijpen. De wegen naar de Autobahn zijn inmiddels afgesloten, lezen we op het nieuws. Tegen middernacht schijnt de regen op te houden. Tot die tijd vertrouwen we maar op de Einzatskräfte.

Dinsdag 4 juni: Aschau (D) – Wetzlar (D)

In de loop van de nacht is het eindelijk opgehouden met regenen. En met de sirenes van de brandweer en aanverwante hulpdiensten die blijkbaar ook een (half)doorwaakte nacht hadden. We worden wakker met een waterig zonnetje en algauw zien we voor het eerst in dagen weer wat blauwe lucht.

Bijzonder, hoe al dat water in een paar uurtjes weer weg is. Na een simpel ontbijtje zijn we snel weer op pad. We zijn sowieso al geen ‘terugzwervers’ en met deze weersvoorspellingen al helemaal niet. Nog één tussenstop dus.

Camping Wetzlar heeft alles wat je van een Duitse camping verwacht: alles keurig binnen de lijntjes, mooi afgebakende plekken, een ‘beachbar’ zonder beach, in de ochtend afhaal- afbakcroissantjes voor €1,60 per stuk, brakke WiFi en starende blikken van mede-kampeerders zodra je je ook maar een stap buiten je busje waagt. Maar voor de liefhebber is deze kleine camping een prima adres.

Woensdag 5 juni: Wetzlar (D) – thuis

Thuis!