Donderdag 24 april: Leeuwarden – Kitzingen (D)

De klok slaat 09:01 uur als de chauffeur startklaar achter het stuurwiel zit terwijl de bijrijdster nog even 27 x controleert of het gas wel echt uit is. En – als ze dan éindelijk bijna ingestapt is – toch de deuren en ramen nog even extra moet checken. Een fijne reis! appt schoondochter. Op z’n minst vanaf Heerenveen! 😂

Het is grijs en regenachtig en via de radio worden we luidkeels gewaarschuwd voor maar liefst 10 minuten vertraging bij de grens bij Emmen wegens extra grenscontroles.

Die 10 minuten – die in 5 gepiept blijken te zijn – nemen we graag voor lief. Bij andere grenzen hebben we er immers wel eens meer dan twee uur over gedaan.

Het blijft maar regenen terwijl de kilometers en de Baustellen onder onze wielen door zoeven.

Na 18:00 uur komen we aan op de camperplaats in Kitzingen. Het is er drukker dan vorig jaar op deze dag maar we vinden nog een plekje bijna onder de brug waar blijkbaar niemand ooit wil staan. Lekker avontuurlijk, want vorig jaar stonden we hier ook.

En warempel, er piept na een lange reis- en regendag zelfs nog even een zonnetje door de wolken.

Vrijdag 25 april: Kitzingen (D) – Rakitje (HR)

Het heeft de hele nacht door gespetterd en bij het opstaan doet het dat nog steeds. Dus voelen we geen enkele aandrang om hier langer te blijven. De eitjes gaan in de pan en voor half 9 zijn we al weer op weg. Annie vindt blijkbaar dat we nu toch eens écht Kitzingen moeten gaan bekijken want ze weigert ons naar de Autobahn te brengen. We rijden feestelijk een kilometer of 11 heen en weer en rond en dan geeft ze zich over. De plannen voor vandaag zijn ambitieus: Camp Zagreb moet te halen zijn. En dat betekent 3 grenzen over:

Eerst Oostenrijk.

Dan Slovenië.

En als laatste de Kroaten die zich meteen na de grens werpen op het heffen van tol. De grensovergangen gaan gladjes. Tussendoor zorgen vooral de wegwerkzaamheden in Oostenrijk voor flink wat vertraging. We komen in de stromende regen iets na 19:00 uur aan op Camp Zagreb. De pannen gaan fluks op het vuur en de luiken vroeg dicht.

Zaterdag 26 april: Rakitje (HR) – Vranje (SRB)

We zetten een vroege wekker, springen onder de douche en mikken weer wat eieren met spek in de pan. Loodgrijze luchten en de regenbuien drijven ons naar het zuiden. Bij de grens willen de Kroaten graag even in ons busje kijken of we echt wel een camperbusje zijn. En hun Servische collega’s doen dat nog eens dunnetjes over. We slagen glansrijk.

Nu is het kilometers maken richting Belgrado. Daar heeft zich inmiddels een infrastructureel wonder voltrokken met dank aan de Chinezen. Het filerijden dwars door de stad is verleden tijd. Je zoeft nu er nu binnen no-time omheen en dat scheelt een hoop geduld en tijd. Power China!

En potverdikkie, begint het zonnetje warempel ook nog eens te schijnen!

Op Enigma is ons favoriete plekje nog vrij. We eten als vanouds weer heerlijk in het restaurant. Moe maar voldaan gaan we vroeg onder de wol. Een prima dagje.

Zondag 27 april: Vranje (SRB) – Kato Gatzea (GR)

We zijn niet eens zo heel vroeg uit de veren. De eerste vertrekkers staan al startklaar en de vriendelijke eigenaar zit al in zijn gloednieuwe kantoortje bij de ingang klaar voor een nieuwe dag. Mooi om te zien hoe hij camping Enigma blijft ontwikkelen. Hij bouwt aan 20 extra plaatsen. Het kleine zomerhuisje dat hij op het terrein heeft gebouwd voor zijn gezin (zodat hij in het hoogseizoen niet meer heen en weer hoeft te pendelen naar de stad) is klaar om te betrekken. En hij heeft dit seizoen weer een kok! Steeds meer vakantiegangers weten Enigma te vinden. We zijn blij dat de zaken nu weer zo goed gaan want in het verleden was het soms wel worstelen voor hem en z’n vrouw.

Het is iets na half negen als we afscheid nemen. We vervoegen ons bij het tolstation en verder zuidwaarts gaat het. Vanuit Vranje is het niet ver naar de grens met Noord-Macedonië.

De plaatselijke zwerfhonden en de Roma zijn er weer (of nog steeds) aan het bedelen.

Oma-met-de-rolstoel houdt zich redelijk gedeisd. Haar jongere, mannelijke compagnon tikt roepend en gebarend vasthoudend op autoramen. Tip: ramen dicht en stoïcijns voor je uit blijven kijken. Dan druipt hij wel af. Met opgestoken middelvinger. Dat dan weer wel.

Als we voor het Servische douaneloketje staan en onze paspoorten en aanverwante documenten al hebben afgegeven, komt er een meneer te voet langs. Hij heeft twee knalrode Zwitserse diplomatieke paspoorten bij zich en dan mag je blijkbaar voor. Binnen no-time staan er drie douaniers bij elkaar opgepropt in het hokje om te aanschouwen hoe dit mirakel wordt afgehandeld. De douanier in charge is blijkbaar nog niet dronken genoeg van dit professionele succes want als hij dan eindelijk aan ons toe is, moeten we de schuifdeur van ons busje opendoen en vraagt hij schaamteloos om een blikje bier. De bijrijdster geeft ‘m lik op stuk en hij verdwijnt weer in z’n hokje. Haha, dát hebben we nog nooit meegemaakt!

Zijn Macedonische collega stempelt – zonder om wederdiensten te vragen – een prachtig stempeltje in ons paspoort.

Op naar de Motorway Friendship die ons naar Griekenland zal brengen, dwars door een prachtig landschap.

We gooien als we vlak bij de grens met Griekenland zijn de tank nog maar eens tot de nok toe vol want goedkoper tanken dan in Noord-Macedonië kun je op deze route over land naar Griekenland helemaal nergens.

Om 12:30 uur zijn we bij de grens bij Evzoni. In drie en een halve dag zijn we naar Griekenland gereden. Een persoonlijk record!

De klok springt een uurtje vooruit.

Langs de tolweg is het tijd voor een frappé en een kaaspasteitje. En dan is het kilometers maken richting Volos.

Bij Agria gaan we linksaf de Pilion op en dan is het niet ver meer naar Camping Hellas.

Het is een hartelijk weerzien en we vinden een mooie plek met een prachtig voortuintje.

‘s Avonds eten we heerlijk bij de taverna. Bijna iedereen zit binnen. Buiten zitten alleen Nederlanders. De barman heeft een jas aan die wij in winters Lapland zouden dragen.

Donkere wolken pakken zich samen boven de bergen van de Pilion. Morgen wordt het beter, zeggen de weergoden. We gaan het zien. Maar hoe dan ook: morgen en de rest van de week doen we helemaal lekker niks!

Maandag 28 april t/m 30 april: Kato Gatzea (GR)

De vroege maandagochtend brengt een koele bries vanaf zee. De donkere wolken maken plaats voor een helderblauwe lucht en een stralende zon.

De oude olijfgaard waar we door het hek op uitkijken, behoort bij het huis bovenop de heuvel en de oude baas die in alle vroegte al luid rochelend op z’n terras zit, heeft blijkbaar besloten dat vandaag dé dag is om z’n landerijen met een bosmaaier te lijf te gaan. Daartoe heeft hij een professionele kracht ingehuurd die rond de klok van 09:00 voortvarend aan de slag gaat. De herrie is oorverdovend en gezien de omvang van het perceel vrezen we dat de beste man er waarschijnlijk wel een dag of drie voor nodig zal hebben om dit klusje te klaren. Hoe dichter de maaier ons busje nadert, des te nauwlettender de oude baas z’n werknemer in de gaten houdt. De helft van ons knoopt door het hek met handen & voeten een praatje met hem aan. Hij vindt het vandaag maar koud met die wind vanaf zee, wordt ons duidelijk en over en weer wordt vriendelijk gelachen. Als de maaier het deel van zijn perceel grenzend aan ons busje heel voorzichtig heeft gekortwiekt, sjokt de oude buurman zichtbaar tevreden weer omhoog richting z’n terras waar hij weer uitbundig begint te hoesten. En die maaier…? Dat is een absolute held op z’n vakgebied: binnen een paar uur heeft hij alles eronder.

Het zalig nietsdoen moet nog even wennen, maar als de helft van ons zelfs het fluitketeltje met de van thuis meegebrachte schoonmaakazijn heeft ontkalkt en de andere helft alle onderweg losgerammelde schroeven in het interieur weer vast heeft gedraaid, lukt het steeds beter. Helemaal als de wind gaat liggen, er een waslijntje is gespannen en de wijn en borrelnootjes op tafel komen.

Op dinsdag waait er een flinke, koude bries vanaf zee dwars onder de luifel door. De helft van ons kan eigenlijk niet wachten om ‘het wintergoed’ in de wasmachine te gooien maar de andere helft weigert halsstarrig om z’n spijkerbroek en vest te verruilen voor iets korters en luchtigers. En hij heeft natuurlijk ook helemaal gelijk. Het duurt niet lang voor de meteorologische optimiste onder ons zich rillend ook weer in iets warmers hijst. We eten ‘s avonds binnen in het restaurant. Na het eten we zitten we nog wel even lekker buiten op het terras aan zee. De wind is gaan liggen en de witte schuimkoppen zijn verdwenen. Dát belooft wat voor morgen, toch?

En inderdaad! Een stralend zonnetje en een kalmpjes kabbelende golven luiden de woensdag in. Nu de wind is gaan liggen, warmt het snel op. We ontbijten met lekker vers brood en koffie en dan geven we ons lekker neer in het zonnetje. In de middag kuieren we via het strand naar het dorp.

Het is er in deze tijd van het jaar – nu alle Pelion-appartments nog leeg zijn – aangenaam vertoeven op het terras van Taverna Skourgias aan de haven.

Een Griekse mevrouw gooit 3 oude broden in grote hompen in zee. De vissen schuiven massaal aan bij het feestmaal.

Nog even langs de plaatselijke supermarket voor een nieuwe voorraad kruiden en dan weer op huis aan.

Vanavond gaan de eigen pannen weer op het vuur.