Rond de klok van 08:00 zitten we in het restaurant alweer van ons ontbijtje te genieten aan de rand van het meer. Vandaag vertrekken we richting Gjirokastër. Het wordt een fikse etappe via Dürres en Fier naar het zuiden. We betalen de verblijfskosten bij de twee uiterst vriendelijke meisjes in het winkeltje en tanken de watertank vol. Dan hobbelen we weer terug langs het gravel-pad tot we bij de grote weg zijn. We komen een oude man tegen met twee koeien. En zien grote, kapitale huizen die zomaar in het schrale landschap lijken te zijn neergezet. Sommige huizen worden bewoond, vele anderen helemaal niet. En overal staan grote, krullerige smeedijzeren hekken voor. We vragen ons af of en hoe de gemiddelde Albanees financieel in staat is om zo’n kast van een huis neer te zetten.
Amper op de grote weg, worden we rechts ingehaald door een man op een brommertje. Er hangen 3 kippen aan zijn stuur.
Verkeersregels zijn er wel in Albanië, maar bijna niemand houdt zich er aan. De staat van de doorgaande wegen is redelijk en op sommige stukken zelfs goed, maar het gedrag van de verkeersdeelnemers maakt het rijden tot een hachelijke onderneming die constante alertheid vraagt. Er wordt met doodsverachting ingehaald vlak voor onoverzichtelijke bochten, zebrapaden zijn niet meer dan wat wat witte strepen op de weg en als links inhalen niet lukt, dan doe je het gewoon rechts. Tegen de rijrichting inrijden is ook niet ongewoon: als je te lang voor een stoplicht of kruising moet wachten, rij je gewoon slalommend door het tegemoetkomende verkeer in. Gewoon zoveel mogelijk rustig rechts rijden, is ook niet altijd de beste oplossing: de putdeksels ontbreken 9 van de 10 keer waardoor de weg aan de rechterkant vol is met diepe gaten. De handel in oud-ijzer tiert hier waarschijnlijk welig.
De navigatie heeft hier niet altijd bereik, de verkeersborden zijn niet altijd even duidelijk en de bijrijder is gespeend van enig richtingsgevoel. Dat is een combinatie die er voor zorgt dat we zowel in Dürres als Fier even verdwalen. Maar in de stad went het rijden op de drukke rotondes gauw. Er zijn geen rijbanen aangegeven, bijna niemand houdt zich aan de voorrangsregels en dus hebben de brutalen de halve wereld. Onze bus is groter dan de meeste auto’s hier en zonder scrupules wurmt de chauffeur zich vriendelijk lachend en wuivend door het verkeer heen. Dat het wel de nodige stress oplevert, nemen we op de koop toe.
Veel huizen lijken verlaten.
Maar als je goed kijkt, zie je toch tekenen van bewoning.
Zuidelijk van Fier verandert het landschap van vlak en schraal naar bergachtig en groen. We komen kilometers lang geen dorpen of tegenliggers meer tegen.
Camping Gjirokastër ligt zo’n 3 kilometer buiten de stad. Het is een kleinschalige camping met ongeveer 20 plaatsen. De ontvangst is heel vriendelijk, de sanitaire faciliteiten zijn prima en de plekken super-scheef. ‘s Avonds eten we heerlijk in het restaurant en praten met de aardige, jonge serveerster via de vertaal-app op haar telefoon. Ze wil graag naar West-Europa om via studie en werk een beter bestaan op te bouwen. In Albanië is weinig toekomst voor jonge mensen, zegt ze. Alleen al in Gjirokastër zijn de afgelopen jaren 40.000 mensen vertrokken, meer dan de helft van de hele bevolking. Albanië staat in het voorportaal van toetreding tot de EU. Maar nu we het land meemaken, vragen we ons af hoe lang het nog gaat duren voor ze daar echt klaar voor zijn. Bestrijding van de misdaad en de corruptie zijn waarschijnlijk de belangrijkste factoren voor succes.
Later trekken donkere wolken langs en krijgen we een onweersbuitje over ons heen. Echt opfrissen doet het niet.
Het blauwe busje 