Vroeg uit de veren, douchen, huppekee de eitjes in de pan, een rondje door de plaatselijke Edeka en op weg zijn we alweer. Het Lago Maggiore lokt! Vanuit Seelbach is het maar een klein eindje richting de grens met Zwitserland. We rijden langs aardige vergezichten en uitgestrekte aspergevelden. We maken een korte stop om een Zwitserland-vignet aan te schaffen.
Bij de grens is het even dringen, maar we worden door de douaniers breed lachend in Zwitserland verwelkomd.
Op de eerste de beste parkeerplaats maken we het fenomale stuk Schwarzwalderkirsch Torte dat we uit Duitsland hebben geïmporteerd soldaat.
Op ons gemakje doorkruisen we Basel. Wat gaat het mooi voorspoedig allemaal!
Und weiter geht’s. Kijk, de bergen!
Dat er middels borden gewaarschuwd wordt voor een enorme file voor de Gotthardtunnel, vinden we alleen maar amusant. Want daar hoeven wij lekker niet door, toch? Gaandeweg nestelt de twijfel zich in ons hoofd: moeten we dat toch niet wél? En ja, hoor… een paar kilometer verder sluiten we keurig aan in de rij.
Vanaf hier gaat het de komende uren niet sneller dan stapvoets en zullen we onze ziel in lijdzaamheid bezitten. Saai is het filerijden allerminst.
We rijden een poosje achter een illustere familie.
We genieten van het uitzicht.
In de verte komt wat rook uit een tunneltje. We prijzen ons gelukkig dat wij niet één van de velen zijn die met pech aan de kant staan. De alerte hulpdiensten leiden alles zo vlot mogelijk in goede banen.
En eindelijk zijn we er bijna…
Aan het eind van de Gotthardtunnel gloort meteorologisch gezien niet bepaald het licht.
Gaandeweg stopt de regen, al blijven de donkere wolken ons vergezellen.
Om 18:30 uur staan we eerste rang op camping Tamaro. We zijn dik tevreden met ons plekje.
En met het uitzicht.
Het blauwe busje 