Om het dorp uit te komen, moeten we langs de boulevard. Die is al smal van zichzelf en wordt door de Grieken die de parkeerverboden massaal negeren, nóg smaller. De vuilnisdienst gaat voorop in de stoet en algauw staat het helemaal klem. Getoeter, gewring en geharrewar en af en toe komt er iemand aan om z’n auto weg te zetten. Snel oprijden, anders parkeert er zó weer iemand anders op de vrijgekomen meters.
Geduld is een schone zaak. En we hebben zeezicht, nietwaar? Eindelijk zijn we het dorp uit en klimmen we weer omhoog. We zitten op een andere route dan tijdens de heenweg, want de weg is breder en veel minder bochtig. Ach ja, die Annie.. Anderhalf uur later komt Volos weer in zicht.
We tasten weer diep in de buidel om de snelweg op te mogen en dan gaat het richting noorden. We lunchen langs de snelweg.
Ter hoogte van Litochoro willen we een camping zoeken voor onze laatste nacht in Griekenland. Kijk! Camping Olympos Beach. Daar stonden we een dikke tien jaar geleden ook.
Voor we de camping oprijden, gaan we eerst naar Litochoro om geld te pinnen en boodschappen te doen. Bij een bedrijf dat in tuinpotten handelt, kopen we – net als toen – souvenirs voor onze tuin.
Het is een bloedhete dag. Op de camping strijken we neer onder de luifel. Met zicht op de majestueuze Olympus. Via internet volgen we het spektakel met de reuzen van Royal de Luxe in 058. Zijn we er toch een beetje bij.
Als de avond valt en het – Oh, wat fijn! – weer een beetje afkoelt, maken we een ommetje om te zon achter de Olympus te zien zakken.
De snack-tent bij de ingang van de camping blijkt nog steeds in bedrijf. De hond van de eigenaar blaft vervaarlijk. Maar als je eenmaal langs die blikkerende tanden bent, is het best aangenaam verpozen.
Het blauwe busje 