We staan niet al te vroeg op en de zon die achter het schiereiland Athos opkomt, brandt voor de klok van 09:00 uur al vol in ons busje. We scharrelen al zwetend ons boeltje bij elkaar en gaan weer op weg. Eerlijk gezegd zijn we – tot nu toe – niet echt onder de indruk van Sithonia. De natuur is prachtig, maar de campings zijn massaal en helemaal ingericht op grootschalig vermaak. Misschien dat het aan de oostkust anders is? We kachelen richting de zuidpunt en bij taverna Panorama maken we stop. Wát een prachtig uitzicht! En dan vergeet je de smerige WC’s waarvan de deuren niet eens dicht willen, de stokoude, doorgeroeste blikjes olijfolie die voor 10 euro worden aangeboden, de keramieken meuk die er te koop is én de duurste frappé’s die we ooit hebben gedronken, gauw.
De oostkust biedt qua campings hetzelfde als de andere kant. Maar wat een mooie route!
Voor we het weten zijn we alweer bijna bij Nikiti en oké, dan maar weer de westkant langs. Camping Rea blijkt vol. Na een aantal kilometers komen we een bordje tegen met camping Porto Elea. We slaan linksaf en rammelen over een onverharde weg die ons – in grote stofwolken – langs een wit kapelletje naar beneden voert. Zitten we hier wel goed?
Maar uiteindelijk komen we bij de ingang. Ook al is de camping voor Sithonische begrippen een kleintje, het is bij de ingang een drukte van belang en we sluiten geduldig aan in de rij. Na een kwartiertje wachten mogen ook wij instappen in het golfkarretje waarmee de joviale eigenaar zijn klanten langs de vrije plekken rijdt. Veel keus is er niet meer. Er zijn nog twee plekken vrij. Wij kiezen de plek die later op de avond centre-ville blijkt te zijn, moeten vooruit betalen, installeren ons en begeven ons richting bar voor een drankje. Het uitzicht is – net als de rekening – fenomenaal.
’s Avonds eten we in het restaurant. Ook hier -relatief – hoge prijzen in combinatie met matig eten en zonder de vriendelijke bediening die we in Griekenland zo gewend zijn.
Camping Porto Elea blijkt een Bulgaarse enclave te zijn. Er wordt de hele dag met grote auto’s en quads over het terrein gereden. Men heeft een hele grote hond, óf een aantal keffertjes. Veel dames in panterprint, bezonnebrilde mannen-met-tasjes en luidruchtige kinderen. Enorme caravans of grotesk uitgebouwde vaste staanplaatsen. Na twee nachten hebben we het hier wel bekeken. Het is jammer, maar we hadden ons van Chalkidiki iets anders voorgesteld. Wat zullen we doen? Om weer bij mooie stranden te komen, zullen we als we Sithonia af zijn via Thessaloniki weer een flink stuk naar het zuiden moeten rijden. Dan toch maar naar het noorden, richting huis?
Het blauwe busje 