De kogel is door de kerk, we rijden vandaag noordwaarts. Met een beetje mazzel moet Vranje vandaag te halen zijn. ’s Ochtends vroeg hobbelen weer langs de gravelweg omhoog.
We zetten koers naar de grensovergang bij Polykastro.
En dan zijn ze verdwenen: de olijfgaarden, de oleanders, de prachtige azuurblauwe baaitjes.. het is altijd een weemoedig moment als de laagvlakte van Noord-Griekenland ons uitzicht gaat bepalen.
Bloedheet is het, als we bij de grens aansluiten in de rij en een dik uur doorbrengen met optrekken-en-stilstaan. En dan wil de elektronica van je auto je nog wel eens in de steek laten zodat je duwend Griekenland uit gaat.
De 180 kilometer door Noord-Macedonië verlopen ook nu weer gladjes.
Bij de grens met Servië zien we ze weer: de grote groep bedelaars die we hier vorig jaar ook zagen. Zelfs opa-in-z’n-rolstoel is weer present.
Het grens-oponthoud duurt bijna twee uur. Maar daarna kunnen we probleemloos doorzoeven. Ook nu valt het ons weer op hoe mooi Servië is.
Tegen 18:30 uur staan we ‘te plak’ op autocamp Enigma in Vranje. Als een speer naar het zwembad voor een biertje, een wijntje en een lekker maaltje!
Het blauwe busje 