Vroeg uit de veren om te kijken of Heino er al is. Maar die laat niks van zich horen. Er drijven wel lange rijnaken langs. Stroomafwaarts gaat dit geruisloos, stroomopwaarts moeten de motoren flink aan de bak om de Loreley veilig te ronden.
Om 08:00 uur heeft de bakker de broodjes klaar en dan ontbijten we buiten. Tegen half tien zijn we klaar voor vertrek. Uit nostalgische overwegingen gaat het richting Lermoos. Zou de camping van vroeger daar nog bestaan? Het is een etappe van dik 400 kilometer, dus dat moet in een paar uurtjes gepiept zijn. Dan kunnen we de rest van de middag nog lekker buiten zitten in een decor van sappige Oostenrijkse alpenweitjes en fotogenieke milka-koeien.
Maar dat loopt anders. Uiteindelijk doen we er meer dan 8 uur over. Het is file, file en nog eens file. De eerste bij Hockenheim. Daar moet Max Verstappen vandaag rijden. De verkeersregelaars zijn in grote getale uitgerukt. En warempel, wéér een paar regenbuitjes.
De camping in Lermoos heet nu Happy Camp. Dat doet de alarmbellen al rinkelen. Hij blijkt vol. Daar treuren we helemaal niet om. We rijden 12 kilometer terug naar Heiterwang. Daar is bij Ferienhof Sunnawirt een mooie camperplaats waar je ook lekker schijnt te kunnen eten, zegt de NKC-app.
Er is plek zat. Eten in het restaurant blijkt een bijzondere ervaring. Je hebt, naast zeeën van tijd, een flinke dosis vasthoudendheid nodig om de aandacht van het schaarse personeel te krijgen. Ondanks de zeer beperkte menukaart die ons in beduimelde printversie op A4 ter hand wordt gesteld, kan de kok de bestellingen maar amper bijfietsen op z’n grillplaat. Het basic bordje sla en de dito schnitzel met frietjes worden na dik een uurtje wachten toch hartelijk ontvangen.
Gelukkig gaat de haperende schuifdeur van de camper weer goed open en dicht. Het was waarschijnlijk niks meer dan een storinkje in de sleutel. Dat scheelt morgen een ritje naar de garage.
Het blauwe busje 