We staan redelijk vroeg op, ontbijten, lozen en tanken water en nemen afscheid van de vriendelijke eigenaar. Voor 60 euro hebben we drie nachten op deze mooie camping gestaan. De eigenaar drukt ons op het hart om bij Kotor vooral de ferry te nemen: dat scheelt een flinke omweg.
vanaf Skradin nemen we – om kilometers te kunnen maken – eerst een flink stuk tolweg richting kust. En dat gaat mooi voorspoedig.
We rijden door vruchtbaar, groen laagland.
Aangekomen bij de kust vervolgen we onze route via ‘de 8’. We staan al snel in een file. Wat is er aan de hand? We hebben geen idee. Dus sukkelen we maar geduldig mee met de stroom en genieten van het uitzicht.
Na anderhalf uur blijkt dat we in de file hebben gestaan voor de grens met Bosnië Herzegovina. Bij het verdrag van Dayton dat een einde maakte aan de burgeroorlog die hier in de jaren ‘90 woedde, werd bedongen dat Bosnië Herzegovina een opening naar zee zou krijgen. Dat heeft geresulteerd in een kort stukje kustweg waarbij je 2 x (dus eigenlijk 4 x) een grens over moet. We vangen een korte glimp op van Bosnië Herzegovina.
En voor we het door hebben, zijn we weer in Kroatië. Daarna rijden we verder op ‘de 8’ richting Dubrovnik.
Juist als we de oude stad zien liggen, steekt er een warme zeemist op vanuit zee. Jammer!
De grens met Montenegro levert ook weer de nodige vertraging op. Maar we krijgen wel lekker ouderwets een stempel in ons paspoort.
In totaal zijn we vandaag zeker drie uur kwijt aan grens-gedoe. Dat doet ons besluiten om de plannen te wijzigen. Het is al redelijk laat. We laten de ferry over de baai van Kotor vandaag voor wat hij is en strijken – een paar kilometer voor de ferry – neer op camping Zlokovic in Bijela. ‘s Avonds eten we in het eerste restaurant rechts aan zee een prima kippetje en een zeer matige pasta. Terug bij de camper genieten we nog lang van de bloedmooie maan.
Het blauwe busje 