We zijn snel rijklaar en hobbelen een stukje langs de baai. Ha! Hier is ook een plek waar campers mogen staan. Met riant uitzicht op zee. Als we dat eerder hadden geweten..
We nemen een frappé op het terras van het plaatselijke hotel. Sjieke boel hier! Maar de wc’s zijn weer echt op z’n Grieks. Van de 3 toiletten gaan er maar 2 op slot. Typisch Griekse charme: er is nooit echt iets áf.
Na Areopoli duiken we diep de Mani in. Het landschap is adembenemend mooi: ruig en onverzettelijk als het karakter van de Manioten die hier van oudsher in hun stenen torens wonen. De smalle, bochtige wegen brengen ons over hoge kliffen boven zeegroene baaien en door dorpjes waar de tijd stil lijkt te staan. Veel toeristen zie je hier niet. Blijft dit deel van de Mani een onontdekte parel?
Voor de chauffeur is het hard werken, vandaag. In Vathia zetten we het busje aan de kant en struinen door de smalle stegen tussen de authentieke woontorens. De meeste zijn verlaten en deels toegankelijk.
We nemen de tijd voor een koude frappé en genieten van het uitzicht. Wát een prachtige plek!
Via Areopoli komen we uit in Gythio, op camping Gythion Bay. We herkennen het nog van vroeger, toen we hier met de kinderen enkele nachten kampeerden. We vinden een plekje centre-ville. ’s Avonds eten we op het terras en genieten we van de livemuziek: mooie, oude Griekse volksliedjes. De Griekse buren zingen zachtjes mee en wagen zich zelfs aan een dansje. Wát een mooie dag!
Het blauwe busje 