De poort op de camping gaat ’s ochtends pas om 09:00 uur open en dat geeft rust. We hebben lang en heerlijk geslapen als we tegen half acht opstaan om ons op te maken voor de volgende reisdag. De eerste ongeduldige reizigers staan al ruim voor 09:00 uur voor de poort te trappelen en als de eigenaar het terrein oprijdt, is er geen houden meer aan: de vroege vogels piepen er meteen tussenuit.
Wij doen het rustiger aan. Het is na negenen als we afscheid nemen van Schifferklause en ons op de snelweg begeven. Binnen het uur ronden we Leipzig onder steeds dreigender luchten. Het duurt niet lang of de eerste regendruppels gaan over in een hoosbui.
Als we rond half twaalf Tsjechië binnenrijden, regent het nog steeds. We zijn nog niet in het bezit van een vignet, maar dat kun je op de eerste raststätte na de grens simpel aanschaffen, zegt de ANWB. De file voor het vignetten-loket begint al op de vluchtstrook.
Er is nauwelijks een parkeerplekje te vinden maar met stom geluk treffen we vlakbij het vignetten-gebouwtje een paar vers vrijgekomen meters. We sluiten aan in de lange rij wachtenden die in de stromende regen hun ziel in lijdzaamheid staan te bezitten. Het naargeestige gebouwtje heeft 3 loketten waarvan er telkens maar 2 bemenst zijn omdat er steeds één collega langdurig pauze aan het vieren is. De helft van ons doodt – druipend van de regen – de wachttijd in de rij met een geanimeerd gesprek met medereizigers uit Stiens. Zij zijn, net als wij, hopeloos onder de indruk van alle in-efficiëntie. Onder deze omstandigheden zou je verwachten dat wie aan de beurt is het gebouwtje lachend van opluchting weer verlaat. Maar niets is minder waar: de frustratie lijkt onder onze voorgangers alleen maar toegenomen. Dat snappen we pas met terugwerkende kracht: als wij dan ook eindelijk aan de beurt zijn, duurt de afhandeling werkelijk eindeloos. Nu we er toch zijn, schaffen we ook meteen maar de e-vignetten voor Slowakije en Hongarije aan. Als een verzopen kat en 53 euro armer kunnen we na anderhalf uur eindelijk weer verder.
Het landschap dat aan ons voorbijtrekt is eentonig: heuvelende velden vol tarwe, gerst, haver en vlas.
En dan begint het weer te regenen. De rafelranden van Praag zijn troosteloos. Op een gegeven moment rijden we tot de assen in het water.
Aan het eind van de middag klaart het eindelijk op en begint de zon te schijnen. We verlaten de snelweg en duiken het platteland op.
Tegen zessen komen we aan op camping Hana.
Het blijkt een Nederlandse enclave te zijn. Maar wel heerlijk rustig. We koken een potje en dan gaan vroeg de luiken dicht.
Het blauwe busje 