Het is 10:00 uur als we Enigma achter ons laten. We sukkelen en rammelen een hele poos door het binnenland op weg naar de eerste de beste mogelijkheid om de tolweg richting zuiden weer op te kunnen. Het zijn rommelige dorpjes waar we door heen rijden. De tijd op het platteland staat stil. Een oud vrouwtje bewerkt met de hak haar volkstuintje formaat postzegel, we halen trekkertjes in die met restmaterialen in elkaar gefabriceerd lijken te zijn en men maakt – tijdens het uitlaten van de koe – gezellig een praatje.
Armoedige, vervallen huisjes staan zij aan zij met protserige nieuwbouw-paleizen achteloos in het landschap. We zien de eerste moskeeën.
Bij de grens geven de Serven aan dat ze ons zullen missen en hamert de Macedonische douanier uitdrukkingsloos een nieuwe stempel in ons paspoort.
Bij Gostivar houdt de tolweg op. Vanaf hier is het nog een dikke honderd kilometer naar Ohrid.
De weg voert over beboste heuvels, is landschappelijk prachtig, smal en bochtig en van slechte tot allerbelabberdste kwaliteit. In combinatie met de regenval is het een lange, erg inspannende etappe. Er wordt hard gewerkt aan het doortrekken van de tolweg. Over een paar jaar zoef je dus vast ook op dit traject probleemloos door.
In Ohrid komt de regen met bakken uit de hemel en zijn de verkeersomstandigheden te vergelijken met Albanese toestanden.
De navigatie raakt helemaal van de mik. Dus keren we om en volgen we de bordjes van camping Rino in Kalishta Struga die goed zichtbaar langs de weg adverteert met de slogan ‘Feel like home!’ Hoe dichter we bij het einddoel komen, des te enthousiaster camping Rino wordt: ‘The only place to feel like home!’
De ontvangst is allerhartelijkst, al kan ook camping Rino de langdurige regenval van de afgelopen dagen maar nauwelijks verwerken. Toch vinden we op het drassige terrein een redelijk droog plekje vlák aan het water.
Annie is nog steeds niet helemaal bijgekomen van de rit. Volgens haar staan we inmiddels ín het meer van Ohrid.
De vriendelijke uitbater komt ons bij het busje espresso en raki brengen. We voelen ons nu al thuis 😉
Een eindje verderop staat het restaurant van camping Rino en daar steken we tegen het vallen van de avond aan. Zelfs de menukaart is in stijl. Haha, hier is over nagedacht! 😉
De muzak is afgestemd op de weersomstandigheden: ze zijn hier gek op Julio Iglesias. ‘Julio-in-zijn-regenjas’, zegt de helft van ons droog. ‘We recommend the Greek Salad.’ zegt de ober. Lekker, doen we! Het kost wat moeite om de rauwe rode kool weg te krijgen, maar verder is het een lekker maaltje. 😉
Het blauwe busje 