Na 5 intensieve reisdagen is het fijn om een dagje te luieren en te lanterfanten. Als we wakker worden, is het flink opgeklaard en staat de zon te stralen. Ohrid, aan de overkant, is nog in nevelen gehuld maar dat duurt niet lang. Een straf windje verdrijft de laatste wolken en dan loopt de temperatuur rap op.
De aardige meneer die de receptie bemant, houdt voor ons de komst van het plaatselijke bakkersbusje in de gaten en legt een vers brood voor ons achteruit. Even later worden weer twee espresso’s bij ons busje gebracht. Wát een service! We ontbijten lekker buiten en besluiten vandaag hélemaal niks te doen.
Nou ja, alleen een tippeltje naar de plaatselijke mini-market dan. We hebben geen Macedonisch geld voorhanden en omdat het dorpje geen pin-automaten kent, krijgen we van de receptionist 600 dinars in ruil voor het bijschrijven van 10 euro op onze rekening. Rond de middag keutelen we het dorp in op zoek naar de ieniemini-market. Deze wordt uitgebaat door een stuurse, kreukelige heer op leeftijd die een beperkt assortiment beheert. Onze 600 dinar blijken de door ons gewenste artikelen niet te dekken en nu hij een lucratief handeltje ruikt, wordt hij steeds vriendelijker. Natúúrlijk mogen we ook wel met euro’s betalen! Uit een tasje dat hij onder de toonbank verborgen houdt, krijgen we zelfs wisselgeld in euro’s terug. We krijgen ook heel behulpzaam een tweede plastic tasje-tegen-het-scheuren aangeboden. Lachend om zoveel doorzichtigheid nemen we weer afscheid. Hij blij met die extra verdiende eurootjes, wij blij met onze aankopen. Win-win dus. Mooie wereld, hier 😉
De rest van de middag brengen we lui onder het luifeltje door. De futen en eendjes dartelen in het water, in de verte dobberen zeilbootjes langs, de kikkers kwaken en af en toe steekt een waterslang z’n kop boven het water uit.
De douche op de camping kent twee standen: levend gekookte kreeft óf ijsvissen in Alaska. Maar je frist er hoe dan ook toch wel weer lekker van op. ’s Avonds in het restaurant is het een stuk drukker. Over het meer schalt vanuit de vele moskeeën in de buurt de oproep tot gebed. Julio-in-zijn-regenjas laat niks meer van zich horen.
We smeden plannen voor morgen. Zullen we naar Albanië, dat op steenworp afstand ligt? Of duiken we al Griekenland in? We neigen naar het laatste.
Het blauwe busje 