Schijnen de Inuït veel woorden voor sneeuw te kennen, wij blazen qua hemelwater-synoniemen vandaag een aardig deuntje mee: motregen, gestage regen, buiïge regen, slagregen, hoosbuien.. het trekt allemaal over ons heen. Annie gaat op de stand vermijd tolwegen en via mooie binnenpaadjes scharrelen we door een verregend Luxemburg richting Franse grens.
‘Weet je zeker dat we hier over kunnen? Oeh, het is véél te smal. En 3.5 ton max! Straks flikkert hier een Middeleeuws bruggetje naar beneden en dan hebben wij dat gedaan!’
Ons doel vandaag is Lunéville. Daar schijnt een mooie camperplaats te zijn, vlakbij het plaatselijke kasteel. Zonder tolwegen zoeven we er probleemloos heen. Ook al zijn we jaren niet in Frankrijk geweest, de aanblik van de straten herkennen we meteen.
Charmant volgens velen. Wij vinden het vooral naargeestig. De plaatselijke camperplek staat goed aangegeven. Een mooie locatie, vlakbij het Château de Lunéville dat in het centrum gelegen is en wordt omzoomd door een uitgestrekt park. De slagboom gaat – na betaling via een zuil – gastvrij open en we vinden een prima plaatsje naast een picknick-bank. De camperplaats ligt tegen de camping muncipal aan. Die is per 3 oktober in winterslaap gegaan, dus kun je in de herfstvakantie geen gebruik meer maken van de sanitaire faciliteiten. Op de NKC-app wordt uitgebreid geklaagd over het lawaai van de doorgaande weg die achter de camperplaats loopt. En inderdaad: je hoort het verkeer duidelijk. Maar de aanblik van dartelende eekhoorntjes en kwinkelerende vogeltjes vlakbij is ook wat waard, toch? Het blijft maar regenen, dus brengen we de rest van de avond in ons busje door. Kacheltje aan, de pannen op het vuur. Morgen schijnt de zon, zegt Weerplaza 😉
‘
Het blauwe busje 