Ondanks het verkeerslawaai hebben we best goed geslapen vannacht. We genieten bij het wakker worden en het ontbijt van de prachtige herfstkleuren op deze mooie plek. Het is droog en de zon doet haar best. Langs de slagboom wandel je zó het kasteelpark in.
Het park is prachtig aangelegd, met meerdere fonteinen. De tuinmannen zijn druk in de weer met het winter-klaar maken van de borders en de paden. Op wat hardlopers en een enkele verdwaalde toerist na is het op deze vroege maandagochtend sereen stil in het park.
Pas als je onder de bogenrij door loopt, zie je dat het kasteel midden in het centrum ligt. Het imposante ruiterbeeld op de binnenplaats getuigt heroïsch van de krijgskunsten van de hertogen van Lotharingen.
We instrueren Annie ons richting Fraize te loodsen. Van daaruit is het niet ver meer naar Col du Bonhomme. Daar rijden we de Route de Crêtes op, dwars door het Forêt des Hospices de Nancy. Het is inmiddels lunchtijd en we parkeren ons busje bij Station Lac Blanc waar de skiliften-in-de-mist ogenschijnlijk naar nergens leiden.
Het is koud en het miezert. Wat jammer dat het zicht zo slecht is. Onder betere weersomstandigheden is het uitzicht vast fenomenaal! Verder gaat het, richting Lac Blanc, één van de drie meren in dit gebied. Het ligt er – onder dit diffuus licht – haast mystiek bij. Je schijnt hier mooi te kunnen wandelen, maar in deze waterkou laten wij de wandelschoenen graag in het busje liggen 😉
Een paar kilometer verderop is de sfeer van Lac Noir compleet anders. Niks geen feeërieke lichtinval meer. Het water lijkt zwart, donker en koud.
De Route de Crêtes vormde tijdens de Eerste Wereldoorlog de grens tussen Frankrijk en Duitsland en diende als bevoorradingsroute voor het Franse leger. Langs de route vind je veel militaire begraafplaatsen. Het Linge Memorial rijden we voorbij. Wij bezoeken Hohrod, de begraafplaats voor Duitse gevallenen.
We zin er stil van. De gevallen Joodse soldaten worden geëerd met een Davidsster. Wie had toen kunnen denken dat twintig jaar later wapenbroeders zich tegen elkaar zouden keren in de volgende verschrikking?
We vervolgen onze weg naar Turckheim. Achter elke bocht wacht een prachtig vergezicht.
Camping Le Médiéval in Turckheim heeft plek zat. We installeren ons, doen het luifeltje uit en zitten aan het eind van de middag nog een een poosje lekker buiten. Morgen gaan we een kijkje nemen in Colmar. Het symbool van deze stad paradeert alvast in levende lijve frank en vrij voor ons busje langs.
Het blauwe busje 