Als je midden op zo’n drukke camping staat, is er de hele dag reuring om je heen. Een tienermeisje staat in tranen een half uur lang bevroren van angst op een hoog klimplateau, de overbuurman vindt het ook vandaag weer nodig zijn kleuterzoontje uit te schelden, het is even zoeken naar een toilet dat niet overstroomd is en de Frozen Yoghurt-mevrouw parkeert haar rijdende winkeltje met de uitlaat bijna ín ons busje. Never a dull moment, hier ;-).

Aan het eind van de dag zijn we het wel eens: camp Menina is leuk, maar niet echt onze plek. Hongarije, here we come!

Een andere parel van Slovenië is het meer van Bohinj. We vertrekken rond half 11 van camping Sobec met als doel camp Zlatorog. Als je de route via Bled neemt, kijk dan vooral even op rechts: je komt dan voorbij een Dino-park in de categorie ‘vergane glorie’. Als je geluk hebt, piept er nét een bewegende, plastic Tyrannosaurus Rex tussen de bosjes door 😉

De route naar het meer van Bohinj voert ons langs mooie vergezichten. Het Nationaal Park Triglav – waar de Bohinj-vallei deel van uitmaakt – ligt in het Noord-Westen van Slovenië in de Julische Alpen.

Langs de zuidkant van het meer volgen we de route naar Camp Zlatorog. De weg wordt steeds smaller en langs de weg wordt het steeds drukker met parkerende dagtoeristen.  Op een gegeven moment zien we in het bos – dat steil afloopt naar het meer – allemaal kleurige koepeltentjes kriskras tussen de bomen staan. ‘Kijk! Hier is vast een festivalterrein!’ roepen we tegen elkaar. Het blijkt echter camp Zlatorog te zijn dat mudjevol staat. Misschien dat er ergens nog 2 vierkante meter over is voor een pop-up tentje, maar voor ons blauwe busje is zeker geen plek.

We vervolgen de weg naar boven richting de Savica waterval. De weg wordt steeds smaller en steiler. Het bos omringt ons steeds donkerder. We verwonderen ons over het witte gesteente dat je overal tussen de bomen ziet. Het zonlicht dat tussen de bomen op het gesteente weerkaatst, geeft het bos een bijzondere sfeer.

De weg naar boven wordt zó smal, dat elkaar passeren bijna niet meer mogelijk is. De pendelbus vol campinggasten – formaat touringcar – die ons vlak na Camp Zlatorog passeerde, moet ondertussen weer op weg naar beneden zijn. Bij elke bocht houden we ons hart vast of we hem tegenkomen.  Het geluk is met ons en we bereiken het eind van de weg. Vanaf hier is het lopend en klimmend een half uurtje naar de waterval. Op het stampvolle parkeerterrein proberen vriendelijke Sloveense jongeren de aan- en afvoer van het verkeer in goede banen te leiden. We draaien een rondje over het parkeerterrein en besluiten weer weg te gaan. Te vol. Te druk.

We wenden de steven naar het oosten. Het wordt een prachtige rit binnendoor, weg van de snelweg.

Terwijl we richting het oosten zwerven, bepalen we via internet onze komende stop: camping Menina in Rečica ob Savinji.

‘Probably the best holiday&sportpark in the world!’ juicht de camping via de website haar klanten toe. Daar kunnen we ons wel iets bij voorstellen, zeker als je (puber)kinderen bij je hebt. Er zijn op het levendige terrein talloze meer of minder sportieve activiteiten te ondernemen. Of je nu wilt zwemmen, raften, klimmen, een terrasje wilt pakken of een wandeling wilt maken, het kan allemaal. De sfeer is ongedwongen. Vooral veel Nederlanders weten de weg naar Rečica ob Savinji te vinden en dat maakt de camping tot een – drukke – Nederlandse enclave. De uiterst vriendelijke Nederlands sprekende medewerker wijst ons een plek ‘centre ville’ toe, te midden van Nederlandse gezinnen die helaas niet allemaal in harmonie van hun vakantie genieten.  Onder het genot van een koude pivo genieten wij gezellig mee.

 

 

 

 

Vanuit Afritz ben je in no-time bij de Tauerntunnel. Op de laatste rastplatz voor de Tauern zetten we het blauwe busje noodgedwongen aan de kant: het regent zó hard dat we nauwelijks nog een hand voor ogen zien. We benutten de stop voor een broodje en een bakje koffie. Aan het eind van de tunnel gloort uiteindelijk het licht: het is weer droog en zonnig. Het is een aanrader om ook vlak voor de Karawankentunnel nog even een pitstop te maken. Je treft er een epische raststätte aan in de vorm van 3 geschakelde zeecontainers. Een hoogbejaarde dame op een plastic tuinstoel baat in één van de containers de toiletten uit. In de andere twee is een mini-market ondergebracht die strikte regels hanteert over in- en uitgang en waar een loeiende airco de communicatie over de aankoop van de veel te dure broodjes, gebakjes en drankjes bijna onmogelijk maakt. Wij stinken er natuurlijk met open ogen in, maar de reuring op het parkeerterrein maakt alles goed ;-).

De lichte tunnelangst van de helft van ons wordt weer overwonnen en dan kachelen we zonnig Slovenië in. Een paar kilometer voor Bled rijden we ons vast in de file.

Zo snel mogelijk linksaf dan maar, richting camping Sobec. En dat blijkt een schot in de roos. Voor Sloveense begrippen is Sobec een grote camping, maar op het terrein merk je daar weinig van. De plekken – waaruit je zelf de mooiste mag kiezen – zijn ruim en het terrein is rijk aan voorzieningen. Water, toiletten, sani, restaurant en winkel zijn dichtbij. Stiekem moeten wel even gniffelen over het feit dat er ook rekening wordt gehouden met campinggasten die zelfs tijdens de vakantie hun auto willen wassen: de hogedrukspuit en wasborstel hangen paraat bij het toiletgebouw.

In de middag pakken we de fiets richting Bled. Op de kaart een makkelijk ritje van 3,5 kilometer. De werkelijkheid is anders: we lopen zeker 3 kilometer met de fiets aan de hand. Ook al zie je het op het eerste oog niet, het gaat de hele rit gemeen omhoog. Tel daarbij op dat de thermometer meer dan 35 graden aantikt en de conditionele uitdaging is compleet. We bereiken het stadje op karakter 😉

Het meer van Bled, het eilandje en de burcht laten zich graag fotograferen. Het stadje zelf drijft op toerisme. We willen iets drinken op een terras, maar worden door een boze ober weggebonjourd omdat we aangeven (nog) niet te willen eten. De Radler en de cola-light op een ander – wel gastvrij – terras aan het meer verdampen in de hitte bij de eerste slok. Hoe fotogeniek ook, Bled is niet echt onze plek. Binnen het uur zitten we weer op de fiets. De omgekeerde volgorde van de route bevalt prima. We gaan als een speer berg-af en zijn in 20 minuten weer op de camping. In de campingwinkel scoren we heerlijk brood en lekkere cevapcici. De avond valt in alle rust.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de onrustige nacht in Kramsach is het plan om via Slovenië richting Italië te gaan. Een camping aan de Millstättersee lijkt ons daarbij een mooie tussenstop. We programmeren ‘Döbriach’ in de TomTom. Op dat idee zijn meer mensen gekomen: bij camping Brunner sluiten we nog voor de receptie meteen al aan in een file. De vriendelijke receptiemedewerkster laat ons weten dat alle campings rond het meer de komende dagen vol zitten. Behulpzaam schrijft ze een briefje voor ons met adressen waar nog wel plaats zou moeten zijn. Een tegenslag. We zijn er wel een beetje klaar mee. Het is laat, we hebben trek en er dreigt (weer) slecht weer. We willen snel onder dak.

Na wat heen en weer rijden komen we op een camping met een uiterst behulpzame ‘chef’. Ook hier geen plek, maar hij  belt voor ons naar een collega aan de Afritzer See. Vlak in de buurt, een ritje van 15 kilometer. Daar is zeker nog plaats.

Met de vlam in de pijp begeven we ons richting Afritz, naar camping Bodner. De ontvangst is uiterst hartelijk. We mogen ons meteen installeren, worden aangesloten op de stroom en de inschrijf-procedure ‘kann schon warten’. We staan nauwelijks of het noodweer breekt los.

Ondertussen houden we via internet de weersvoorspellingen voor Noord-Italië in de gaten. Ook daar wordt slecht weer voorspeld. Dat gaat ‘m dus niet worden. Morgen gaan we richting Slovenië en ons oorspronkelijke plan om na een bezoek aan Bled naar Italië te gaan, laten we los. Na Bled gaan we richting het meer van Bohinj en daarna zullen we afslaan naar het oosten. Dwars door Slovenië richting het Balatonmeer in Hongarije.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat het vandaag warm zou worden, wisten we al. Maar zó warm? De thermometer tikt zonder moeite de 37 graden aan. Als amechtige flamingo’s hangen we met waterflesje, iPad en (puzzel)boek onder de luifel. We komen vandaag niet verder dan een kort loopje naar het terras van Gasthof Seehof voor een koud biertje en een wijntje aan het eind van de middag.

Als de avond valt, zien we in de verte over de bergen spectaculaire lichtflitsen. De donder rolt van de bergen af, maar het zware onweer bereikt ons gelukkig niet. Net als we zeggen dat we de dans van de weergoden gelukkig ontspringen, steekt er een krachtige, warme stormwind op. De buren hangen aan de voortent en de boom die tussen onze plekken staat, laat luid krakend van zich horen. De top breekt af, maar kan met hulp van andere buren met spanbanden worden gezekerd. We slapen ’s nachts niet erg rustig. Weet je nog van toen , die bora in Kroatië?