Het blauwe busje

Vrijdag 29 maart

Het gaat vanochtend heerlijk op zijn elfendertigst. Tegen 11:00 uur harken we in de plaatselijke Lidl de kaasbroodjes bij elkaar en alles wat we over het hoofd hebben gezien qua groente en andere benodigdheden vindt zijn weg in het busje. Op naar Drenthe!

Het is rond de middag nog stil en leeg op het camperpark De Wiltzangh in Ruinen. Er staat maar één ander camperbusje, dus kunnen we vrijuit kiezen waar we willen staan. Met het bekje in de zon, natuurlijk! De soep-van-thuis en de kaasbroodjes gaan er na een borreltje grif in. Nog even uitbuiken en dan gaat het op de fiets richting de lammetjes.

Over de kwaliteit van de wervingstekst om donateur te worden van de schaapskooi verschillen de meningen.

De weidsheid van het Dwingelderveld blijft imposant.

We peddelen nog even langs het Bezoekerscentrum. Meer hoeft het niet te zijn vandaag. We strijken weer neer bij het busje – we zijn inmiddels alleen op het terrein – en koken in de avond ons eigen home-made potje. De nacht valt helder vol sterren. Wat is het koud!

Zaterdag 30 maart

Het bos komt vroeg tot leven. Het vogelconcert is oorverdovend en ook de zon is vroeg op.

Het kan altijd nog kalmer aan en dat doen we ook. We ontbijten in alle rust en genieten na de koude nacht volop van het zonnetje. Tegen de middag zetten we koers naar camping Stadspark in Groningen. De ontvangst is vriendelijk en we krijgen een mooi plekje toebedeeld.

Op de fiets in de zon richting centrum om 050 ‘in het pak te slaan’. Vooraf een terrasje om bij te praten, daarna een terrasje om de geslaagde aankoop te vieren. De wachttijd van 3 kwartier voor bitterballen bij De Drie Gezusters laten we maar voor wat het is…

Nog een gezamenlijk rondje door de Appie en dan zijn we – met nasi en saté – tegen de avond weer bij ons busje. De avond valt in alle rust, we verwisselen in het donker nog even een gasfles, het kacheltje snort tevreden en dan gaan we op één oor. Een uurtje korter, vannacht 😉

Zondag 31 maart

We zijn aan het begin van de middag weer thuis. En als kers op de taart staat de pruimenboom opeens volop in bloei.

Precies een jaar geleden trok om deze tijd een polair koufront over Friesland en kwamen we – om met Piet te spreken –  op de schaats. Nu zit de lente in de lucht. Tijd om ons busje uit de winterslaap te halen. En zo staan we – brak van de griep – volgens afspraak op zaterdagochtend om twaalf uur rillend en trillend bij de stalling. Willem helpt een onfortuinlijke camperaar met een leeggelopen accu, Simon manoeuvreert ons busje trefzeker uit z’n strakke plek tussen de andere caravans, campers, bootjes en vouwwagens. Het gaat allemaal lekker snel. Binnen drie kwartier zijn we weer thuis, staat ons blauwe busje weer op z’n vertrouwde plek en kunnen wij beide weer lamlendig horizontaal.

Zodra we het hoofd eventjes kunnen tillen, scharrelen we in de laagste versnelling de inventaris van ons busje weer op z’n plaats. Wie weet kunnen we deze week nog even een paar daagjes weg? Dat wordt ‘m jammer genoeg niet: uiteindelijk zijn we twee weken zoet met een ouderwetse, gemene griep.

Maar de hemel is blauw van dagen. Het nieuwe seizoen is begonnen!

 

 

 

 

Donderdag 11 oktober

Logeren bij de boswachter. Dat heeft wel wat voeten in de aarde: aanmelden, lid worden, reserveren.. Je bent algauw een paar tientjes verder maar dan héb je ook wat: je krijgt  ‘Het Groene Boekje’ boordevol natuurkampeerterreinen in de categorie ‘Te gast bij moeder natuur’. Mét een pasje, zodat je bij toekomstige kampeerpretjes kunt aantonen dat je lid bent van de club.

Wij zetten vanmiddag koers richting de Zanderdennen in Kootwijk. Op naar burlende herten en woeste everzwijnen! 😉

Tegen het eind van de middag staan we ‘te plak’. Het heeft nog wel even wat moeite gekost om hier te komen: het is even wennen aan onze nieuwe navigatie en Staatsbosbeheer blinkt niet uit in duidelijke aanwijzingen. Maar wat is het hier mooi!

We staan midden in de herfst. Bij elke windvlaag dwarrelen blaadjes, beukennootjes en eikels naar beneden.

We koken ons potje en maken tegen het vallen van de avond nog een ommetje door het bos. Het wordt al snel aardedonker. En dan mag je van de boswachter de wandelpaden niet meer op. Gelukkig hebben we een zaklamp bij ons en vinden we ons blauwe busje weer terug. En já! We horen herten burlen..

Vrijdag 12 oktober

Na een aardedonkere, stille nacht worden we langzaam wakker. De hondenliefhebbers laten hun viervoetertjes uit en aan hun gekef en geblaf te horen, hebben ze het prima naar hun zin. Een hoog teckel-gehalte, dit weekend 😉

Tegen de middag pakken we de fiets voor een rondje Kootwijkerdennen.

En natuurlijk toppen we ons rondje af op een terrasje-met-bitterballen.

Zaterdag 13 oktober

We rijden rond half 11 naar Arnhem om 020 af te halen van het station en dan gaat het richting Openluchtmuseum. Wat een mooie dag!

’s Avonds strijken we neer in restaurant De Brinkhof in Kootwijk. Een prima adres om na een fietstocht ’s middags even aan te steken op het terras. Maar als je ’s avonds wilt eten, is het een kwestie van vooral véél geduld en niet al te hoge verwachtingen.

Zondag 14 oktober

We dwarrelen mooi nog even rond.

De temperaturen zijn zomers, maar écht: het is herfst..

Rond 14:00 uur zijn we weer thuis. Wát een mooi ommetje!

Vrijdag 14 september

Een familie-reünie brengt ons dit weekend naar Appingedam. We zouden er in één keer heen kunnen sjezen, maar waarom snel als het ook heerlijk kalmpjes-aan kan? Rond elf uur zijn we startklaar en in plaats van richting de Wâldwei te gaan, doorkruisen we de stad richting Stiens. We zijn van plan zoveel mogelijk langs te waddenkust te sukkelen richting het Grunneger Laand.

Oude Lije, Hallum, Marrum, Holwerd… het ligt bij wijze van spreken allemaal in onze achtertuin, maar wanneer kom je daar nou?

In Moddergat maken we een stop. We beklimmen de zeedijk en staan stil bij het monument dat de stormramp van 1883 in herinnering houdt.

We genieten van de weidsheid van het Wad.

We brengen een bezoek aan het kleinschalige, charmante openluchtmuseum dat gewijd is aan het levend houden van de herinneringen aan de verdwenen visserijcultuur.

Op naar Lauwersoog voor kibbeling-met-zeezicht.

Daarna scharrelen we door het Groningse platteland. Fraamklap, Kleine Huisjes, Onderdendam… Wat is het hier mooi!

Tegen 16:00 uur komen we aan op camping Ekenstein onder de rook van Appingedam.

De ontvangst is vriendelijk en we mogen zelf een mooi plekje zoeken: ‘Als je wifi wilt.. op plek 3 en 4 heb je misschien ontvangst.’ En inderdaad! Na het eten maken we tegen het vallen van de avond nog een ommetje langs het Damsterdiep en over het mooie, ruime campingterrein dat tegen Landgoed Ekenstein aanligt.

De herfst zit in de lucht.

Zaterdag 15 september

Tegen de middag peddelen we naar Appingedam-city.

Vandaag wordt Damsterdag gevierd. Dorp & ommeland is uitgelopen om het papiercorso te zien.

De burgemeester is ook present.

 

 We brengen de rest van de middag en avond door met (verre) familieleden, mooie verhalen en lekker eten. Wat een fijne dag!

Zondag 16 september

’s Nachts is het heerlijk stil op camping Ekenstein. We worden niet al te vroeg wakker en lummelen lekker een paar uurtjes weg. Tegen de middag pakken we (na een regenbuitje) in en nemen nog een omweggetje naar Eemshaven. Wat een schril contrast met het landschappelijk schoon van de rest van Noord-Oost Groningen.

 

Maar ook tussen de fabrieken en de windmolenparken staan sommige schaapjes gewoon op het droge.

 

 

 

Nu we bijna thuis zijn, is de haast om thuis te komen opeens weer verdwenen. We draaien ons ‘s ochtends nog lekker even om en nemen daarna tijd voor een uitgebreid ontbijtje. Vannacht zijn de stoelen natgeregend, dus die hebben ook even tijd nodig om te drogen, toch? Het is al ruim na twaalven als we opbreken. We dwarrelen kalmpjes binnendoor en laten onszelf weer even verdwalen.

Uiteindelijk gaan we bij Steenwijk de snelweg weer op. En dan zijn we zomaar thuis.

We zijn 5 weken weggeweest, hebben dik 7500 kilometer gereden en 10 landen gezien. Wát een mooie reis!

 

We hebben prima geslapen en zijn voor dag en dauw weer op. Net na 08:00 uur rijden we alweer. We hebben besloten nog een nachtje door te brengen bij Erve Velpen in De Lutte en dan vrijdag de laatste kilometers naar huis te rijden.

De reis gaat voorspoedig. Er is weinig drukte op de weg en nog minder oponthoud. Wát een verschil met de route door het Ruhrgebied die we anders altijd nemen.

We gaan de autobahn vandaag niet af en houden pauze op een raststätte.

Onderweg is aan het landschap al goed te zien dat de zomer zo zoetjesaan opschuift naar het volgende seizoen.

Tegen 16:30 uur rijden we, na een rondje door de Spar in De Lutte, Erve Velpen op. Zijn het de koeien die vlakbij staan te herkauwen tegen het decor van het mooie, Twentse landschap? Is het de vriendelijke eigenaar die tegen het vallen van de avond langs komt om een bakje Johma-salade te brengen, het staangeld te innen en alle tijd heeft voor een praatje? (‘Waar zijn jullie geweest? Fijne vakantie gehad? Neuj, de vrouw en ik gaan pas in september. Met de Oriënt-expres naar Rusland en China.’) Hoe dan ook, we komen hier graag!

 

 

Het is vandaag kilometers maken want we ruiken de stal. Nog één stop in Duitsland en dan zijn we weer op Nederlandse bodem. Het wordt camping Straubing in Straubing. De uitbater is van het stuurse soort en houdt kennelijk niet van energieverspilling: de conversatie beperkt zich van zijn kant tot éénlettergrepige woorden.

Het Griekse restaurant Poseidon bij de tennisclub verderop is gesloten wegens Feriën. Dus vervoegen we ons bij ‘Der Schnitzlkonig’ die vlakbij de camping (bij de hoofdweg rechtsaf) domicilie houdt op een feeërieke locatie tussen autogarages en de plaatselijke Aldi. En yes! Er zit ook een klein citroentje op ;-).

Tegenover ons op de camping staat een Nederlands paar dat met de kat op vakantie is. Het beest zit aan een touwtje en schiet geregeld schichtig onder de caravan. Dat is dan blijkbaar de schuld van de man, want zijn vrouw roept telkens verontwaardigd dat hij, in tegenstelling tot haar, absoluut géén kattenmens is. Even later neemt ze de kat mee uit wandelen. ‘Hij wilde de héle camping bekijken!’ roept ze trots.

We hebben het vannacht voor het eerst sinds weken best een beetje koud gehad zo midden in het bos. Misschien moeten de dekbedden er toch maar weer op? We zijn weer vroeg op weg en hobbelen langs binnenwegen op weg naar de snelweg.

En dan gaat het heel voorspoedig. Er is weinig verkeer op deze route. Heeft de ANWB dan toch gelijk dat de route via Hongarije veel drukker is?

Kroatië zijn we zó uit.

Slovenië in duurt wat langer.

Via Maribor richting Graz gaat het. En dan komen we aan het eind van de middag aan in Pischl-Grossdorf bij Freizeitsee camping Zenz. Ha! Het is alles Oostenrijkse gründlichkeit wat hier de klok slaat: een prachtig verzorgd en aangeharkt terrein bij een Gasthof aan de rand van een klein meertje. De eigenaar zorgt voor een strakke placering. Maar als we aangeven dat we écht niet pal achter een andere camper gestald willen worden, brengt hij ons naar een plek met uitzicht. Dank! We koken ons potje en maken in de schemering een ommetje langs het meer.

We zijn wel toe aan een dagje rust na al het snelweggejakker van de afgelopen dagen. Dus besluiten we hier nog een dagje te blijven. De helft van ons fietst een stukje langs het meer, de andere helft verdiept zich in de Kobo. We fietsen nog even naar de plaatselijke supermarkt, doen de was en verder heerlijk helemaal niks.

We zijn een beetje in de war geraakt door de verhalen onze Nederlandse buurman die precies de andere kant uit gaat dan wij. Hij vertelde dat er gisteren een file van 5 uur (!) stond voor de grens naar Kroatië. Tja, wat moet je met die informatie? Is het waar of zijn het sterke verhalen? Moeten we dan toch maar bij Belgrado richting Hongarije of niet? Na een nachtje slapen besluiten we gewoon ons eigen plan te volgen en via Zagreb te gaan. We pakken ons boeltje bij elkaar, rijden de camperplaats af en maken ons op voor een nieuwe reisdag.

Het is vandaag niet allemaal snelweg wat de klok slaat. Hoewel hard gewerkt wordt om de snelweg door te trekken, moeten we ook nog een stuk over de oude, legendarische auto-put. Die voert ons door een bergachtig landschap langs authentieke, rommelige dorpen. Veel huizen zijn niet afgebouwd, vervallen of bestaan uit ruwbouw zonder pleisterwerk. Aangelegde tuinen zie je nauwelijks. In het hoge gras rond de huizen staan autowrakken en verroeste landbouwwerktuigen.

De hoofdweg door de dorpen is geasfalteerd, de zijwegen bestaan veelal uit gravel of zand. Het prachtige, weelderig groene landschap maakt veel van deze naargeestigheid goed.

Toch zijn de Serven zuinig op hun spullen. Eenmaal terug op de snelweg zien we geregeld een Zastava rijden. De laatste auto’s van dit Joegoslavische merk werden in 1985 geproduceerd. We passeren een heel oude autobus propvol kinderen.

En een stokoude Fiat Panda die door handige handen omgetoverd is tot stationwagen.

We doorkruisen Belgrado.

En zoeven over de Sava.

Direct achter Belgrado is het landschap ineens zo plat als een dubbeltje. Deze vlakte was ooit de bodem van de Pannonische zee. En wie had dát verwacht: ineens komt er een flinke regenbui over ons heen.

Onze bestemming vandaag is Velika dat bekend staat om het Natuurpark Papuk. Vlakbij één van de ingangen van het natuurpark is in 2017 een kampeerterrein aangelegd met een tiental camperplekken. Om daar te komen moeten we weg van de snelweg, langs een heuvelende route die ons door typisch Oost-Kroatische dorpjes voert. Wát is het hier groen! En blijkbaar erg vruchtbaar, want overal zien we bebouwde akkers en moestuinen. Sommige huizen zijn nog in staat van bakstenen ruwbouw, maar veel huizen zijn gepleisterd en geschilderd in blauw, geel, paars, oranje, perzik of pistache. Men maakt zich op voor de naderende herfst en winter: overal wordt hout gekloofd en in nette stapels bij de huizen opgeslagen.

De camperplaats ligt midden in het bos. We worden allerhartelijkst ontvangen door een medewerkster van het natuurpark. De faciliteiten zijn dik in orde. ‘s Nachts is het hier oorverdovend stil en aardedonker.

 

 

 

 

Om met Omroep Max te spreken: ‘Vandaag is het een reisdag.’ Voor negenen rijden we de camping af. Richting Thessaloniki gaat het. Maar #&@*%, wat zijn die Griekse tolwegen toch godsonmogelijk duur!

Onderweg zien we een grote groep vluchtelingen langs de vluchtstrook lopen. Waarschijnlijk op weg naar Ioannia, in de hoop Albanië binnen te komen. De grens met Macedonië zit immers op slot. Er zijn ook kinderen bij. Een klein meisje op groene regenlaarsjes. Welke toekomst gaat zij tegemoet?

Het is daarna niet ver meer naar de grens met Macedonië. Het grensgebeuren geeft het nodige oponthoud, want het is heel druk. De wegbelijning is niet duidelijk, dus wordt het weer een uurtje dringen, aansluiten, optrekken, af en toe een ongeduldige medereiziger voor laten gaan en je ondertussen vermaken met alle reuring om je heen. Als uiteindelijk al het verkeer in goede banen is geleid, gaat het best vlot. De Griekse douaniers wuiven ons vriendelijk uit richting Macedonië. Hun Macedonische collega wil ons busje toch nog wel graag even van binnen bekijken.

Het traject door Macedonië is ongeveer 180 kilometer lang en voor het grootste deel een prima snelweg. We passeren 3 keer een tolpoortje en betalen ongeveer 2 euro per keer. Kijk, daar kunnen de Grieken nog wat van leren. Als je zo door Macedonië scheurt, krijg je natuurlijk niks mee van het land. Maar we genieten van de mooie vergezichten.

Voor je het weet, rijd je het grensgebied met Servië binnen. Het valt ons op dat hier de grenspolitie heel nadrukkelijk aanwezig is. Ook al voor de grens worden auto’s van de weg gehaald en gecontroleerd. Zodra we aansluiten in de file voor de grens zwermen bedelaars om de auto’s heen. Een oude man rijdt in een rolstoel tussen de rijen wachtende auto’s door. In de smerige berm zitten twee vrouwen met een baby en een peutermeisje dat op blote voetjes door het afval scharrelt.

De grenspolitie leidt het verkeer in strakke banen en dan gaat het eigenlijk best snel. We mogen Servië binnen. En ja! De stuurse douanier hamert vol overgave een stempel in ons paspoort.

Het is even zoeken naar Autocamp Enigma bij Vranje. Annie geeft geen sjoege als we het adres intypen, dus moet het maar weer een beetje op de gok. We rijden natuurlijk helemaal de verkeerde kant op en missen zo de bordjes die er – als je de spiegels in de gaten houdt – wel degelijk staan. Omkeren! De weg voert ons van Vranje af, langs een smal weggetje door een rafelig dorpje en langs groene maisvelden. En dan zijn we er. Onze verbazing is groot. Opa staat het gras te sproeien en geeft via de walkie-talkie (!) door dat er iemand aankomt: ‘Parking! Parking!’ Meteen komt er een heel vriendelijke jonge man aan. Hij geeft een hand en heet ons welkom. Of we nog even willen wachten voor we onze plek oprijden? Dan kan opa het gras op die plaats nog even sproeien. Hij wijst ons de sanitaire faciliteiten, de bar, het restaurant en de twee zwembaden. We vervoegen ons op het terras voor een biertje en een wijntje. Tegen het vallen van de avond eten we lekker aan de rand van het zwembad.

De plaatselijke yoga-vereniging verzamelt zich daar ook.

Er wordt door de plaatselijke, mannelijke terrasgangers besmuikt gegniffeld. Later op de avond komt de jongeman van de bar onze handtas bij het busje brengen. Die hadden we in alle consternatie op het terras laten liggen. Dank!