Het is 10:00 uur als we Enigma achter ons laten. We sukkelen en rammelen een hele poos door het binnenland op weg naar de eerste de beste mogelijkheid om de tolweg richting zuiden weer op te kunnen. Het zijn rommelige dorpjes waar we door heen rijden. De tijd op het platteland staat stil. Een oud vrouwtje bewerkt met de hak haar volkstuintje formaat postzegel, we halen trekkertjes in die met restmaterialen in elkaar gefabriceerd lijken te zijn en men maakt – tijdens het uitlaten van de koe – gezellig een praatje.

Armoedige, vervallen huisjes staan zij aan zij met protserige nieuwbouw-paleizen achteloos in het landschap. We zien de eerste moskeeën.

Bij de grens geven de Serven aan dat ze ons zullen missen en hamert de Macedonische douanier uitdrukkingsloos een nieuwe stempel in ons paspoort.

Bij Gostivar houdt de tolweg op. Vanaf hier is het nog een dikke honderd kilometer naar Ohrid.

De weg voert over beboste heuvels, is landschappelijk prachtig, smal en bochtig en van slechte tot allerbelabberdste kwaliteit. In combinatie met de regenval is het een lange, erg inspannende etappe. Er wordt hard gewerkt aan het doortrekken van de tolweg. Over een paar jaar zoef je dus vast ook op dit traject probleemloos door.

In Ohrid komt de regen met bakken uit de hemel en zijn de verkeersomstandigheden te vergelijken met Albanese toestanden.

De navigatie raakt helemaal van de mik. Dus keren we om en volgen we de bordjes van camping Rino in Kalishta Struga die goed zichtbaar langs de weg adverteert met de slogan ‘Feel like home!’ Hoe dichter we bij het einddoel komen, des te enthousiaster camping Rino wordt: ‘The only place to feel like home!’

De ontvangst is allerhartelijkst, al kan ook camping Rino de langdurige regenval van de afgelopen dagen maar nauwelijks verwerken. Toch vinden we op het drassige terrein een redelijk droog plekje vlák aan het water.

Annie is nog steeds niet helemaal bijgekomen van de rit. Volgens haar staan we inmiddels ín het meer van Ohrid.

De vriendelijke uitbater komt ons bij het busje espresso en raki brengen. We voelen ons nu al thuis 😉

Een eindje verderop staat het restaurant van camping Rino en daar steken we tegen het vallen van de avond aan. Zelfs de menukaart is in stijl. Haha, hier is over nagedacht! 😉

De muzak is afgestemd op de weersomstandigheden: ze zijn hier gek op Julio Iglesias. ‘Julio-in-zijn-regenjas’, zegt de helft van ons droog. ‘We recommend the Greek Salad.’ zegt de ober. Lekker, doen we! Het kost wat moeite om de rauwe rode kool weg te krijgen, maar verder is het een lekker maaltje. 😉

Het was vannacht heerlijk stil op Coffee Camp en we worden wakker van de kwinkelerende vogeltjes. We slaan het ontbijt op koffie na over en zijn al snel weer op weg. Na een uurtje rijden we Belgrado binnen. Daar is ’s ochtends om 10:00 uur de spits nog niet voorbij.

Ze hebben haast, de Serven. Er wordt gretig gebruik gemaakt van de vluchtstrook, verraderlijk rechts inhalen is hier heel gewoon. Krakkemikkige Yugo’s en kreunende Zastava’s rijden gebroederlijk op met de nieuwste Mercedessen en glimmende, geblindeerde BMW’s.

Achter Belgrado verandert het landschap van plat en weids naar heuvelig en groen.

Men is hier helemaal ingesteld op Europeanen van Turkse herkomst. De restaurants en motels langs de snelweg heten allemaal Bosphorus of Istanbul en zijn – net als veel auto’s die ons inhalen – getooid met de Turkse vlag. Ter hoogte van Nis wordt het een stuk rustiger op de weg: wie de zomer in thuisland Turkije gaat doorbrengen, neemt hier de afslag richting Sofia.

Moesten we vorig jaar nog een stuk over de oude autoput, nu ligt de tolweg er tot Vranje blinkend-nieuw in.

Dit keer vinden we de weg naar camping Enigma zonder moeite. Opa is er niet en aan het onderhoud op het terrein lezen we af dat het seizoen hier nog niet echt helemaal begonnen is. We installeren ons en drinken bij het verlaten zwembad een biertje en een wijntje. De aardige ober vertelt dat het de afgelopen 6 dagen heel slecht weer geweest is, daarom liggen de parasols allemaal plat. Het is nog vroeg in de middag, dus alle tijd om lekker aan te rommelen, een uiltje te knappen en een handwasje te doen. We eten ’s avonds in het restaurant.

Terug bij ons busje zijn ook de andere plaatsen volgestroomd met doorgangs-gasten. Morgen weer een nieuwe reisdag!

Een nieuwe reisdag. Vanuit camping Hana is het niet ver naar de Slowaakse grens. Ons kost het ongeveer een uurtje. En de zon schijnt warempel!

Nauwelijks drie kwartier verder doemt de grens met Hongarije al op. Dát is snel! We betwijfelen of de aanschaf van het Slowakije-vignet achteraf wel nodig was geweest. Immers, je mag je maximaal één uur gratis op de Slowaakse snelwegen begeven. Maar goed, als je dus eventjes een file tegenkomt, zit je zó over die 60 minuten heen. Wel zo veilig én netjes dus om toch gewoon dat vignet aan te schaffen.

Rond de middag zetten we op een rustplaats bij een benzinepomp een bakje berm-koffie en ‘genieten’ in het zonnetje van het uitzicht.

We rijden probleemloos verder langs uitgestrekte zonnebloemvelden en goudgele graanakkers.

Het gaat allemaal zó voorspoedig dat we besluiten ons reisdoel voor vandaag te wijzigen. We rijden Szeged voorbij en sluiten rond half vier aan in de lange file voor de grens met Servië.

Meestal kun je het ene land moeiteloos uit en duurt de binnenkomst in het aangrenzende land wat langer. Hier is het precies andersom. De Hongaren kunnen maar met moeite afscheid nemen van hun reizigers. Veel auto’s worden grondig onderzocht en dat maakt dat het allemaal heel lang duurt. Ondertussen houden we ons bezig met het afwijzen van ramenwasserij, een dienst die door een groep mannen en kleine jongetjes – met flesjes water en groezelige wissertjes in de aanslag –  hardnekkig wordt aangeprezen. Al met al duurt het grensgebeuren zo’n anderhalf uur. En daarmee hebben we mazzel. Later zullen we horen dat de Slowaken, die op dezelfde camperplek als wij overnachten (en daar pas in de nacht aankomen) er dik vijf uur over hebben gedaan.

Net als vorig jaar is ook nu weer de Servische politie nadrukkelijk op en langs de snelweg aanwezig. Twee keer worden we een politiefuik ingeleid. De eerste keer is er niks aan de hand en wuift de politie ons achteloos door. De tweede keer moeten we stoppen. We zijn er van in de war. Hebben we iets misdaan? Zonder dat we het wisten één of andere verkeersregel overtreden? Wordt ons busje nu binnenstebuiten gekeerd? We worden een parkeerplek op gedirigeerd. En daar staan we dan. De agent die ons heeft aangehouden, besteedt verder geen aandacht aan ons. Hij bemoeit zich luidruchtig met de auto die hij na ons heeft aangehouden. In de spiegels houden we de gang van zaken angstvallig in de gaten. En dan gebaart hij dat wij door mogen.  Zeker een vergissinkje, of zo. Opgelucht rijden we de fuik weer uit.

Tegen zessen breekt de zon weer even door en een half uurtje later rijden we Coffee Camp in Kovilj op. Wát een mooie camperplek!

 

Na een welverdiend borreltje koken we van de restjes in de koelkast een lekker pannetje soep. Het was een lange reisdag maar wat zijn we lekker opgeschoten vandaag!

 

 

De poort op de camping gaat ’s ochtends pas om 09:00 uur open en dat geeft rust. We hebben lang en heerlijk geslapen als we tegen half acht opstaan om ons op te maken voor de volgende reisdag. De eerste ongeduldige reizigers staan al ruim voor 09:00 uur voor de poort te trappelen en als de eigenaar het terrein oprijdt, is er geen houden meer aan: de vroege vogels piepen er meteen tussenuit.

Wij doen het rustiger aan. Het is na negenen als we afscheid nemen van Schifferklause en ons op de snelweg begeven. Binnen het uur ronden we Leipzig onder steeds dreigender luchten. Het duurt niet lang of de eerste regendruppels gaan over in een hoosbui.

Als we rond half twaalf Tsjechië binnenrijden, regent het nog steeds. We zijn nog niet in het bezit van een vignet, maar dat kun je op de eerste raststätte na de grens simpel aanschaffen, zegt de ANWB. De file voor het vignetten-loket begint al op de vluchtstrook.

Er is nauwelijks een parkeerplekje te vinden maar met stom geluk treffen we vlakbij het vignetten-gebouwtje een paar vers vrijgekomen meters. We sluiten aan in de lange rij wachtenden die in de stromende regen hun ziel in lijdzaamheid staan te bezitten. Het naargeestige gebouwtje heeft 3 loketten waarvan er telkens maar 2 bemenst zijn omdat er steeds één collega langdurig pauze aan het vieren is. De helft van ons doodt – druipend van de regen – de wachttijd in de rij met een geanimeerd gesprek met medereizigers uit Stiens. Zij zijn, net als wij, hopeloos onder de indruk van alle in-efficiëntie. Onder deze omstandigheden zou je verwachten dat wie aan de beurt is het gebouwtje lachend van opluchting weer verlaat. Maar niets is minder waar: de frustratie lijkt onder onze voorgangers alleen maar toegenomen. Dat snappen we pas met terugwerkende kracht: als wij dan ook eindelijk aan de beurt zijn, duurt de afhandeling werkelijk eindeloos. Nu we er toch zijn, schaffen we ook meteen maar de e-vignetten voor Slowakije en Hongarije aan. Als een verzopen kat en 53 euro armer kunnen we na anderhalf uur eindelijk weer verder.

Het landschap dat aan ons voorbijtrekt is eentonig: heuvelende velden vol tarwe, gerst, haver en vlas.

En dan begint het weer te regenen. De rafelranden van Praag zijn troosteloos. Op een gegeven moment rijden we tot de assen in het water.

Aan het eind van de middag klaart het eindelijk op en begint de zon te schijnen. We verlaten de snelweg en duiken het platteland op.

Tegen zessen komen we aan op camping Hana.

Het blijkt een Nederlandse enclave te zijn. Maar wel heerlijk rustig. We koken een potje en dan gaan vroeg de luiken dicht.

 

Het is 09:00 uur als we de straat uitrijden om onze tweede reis over land naar Griekenland te beginnen. De eerste kilometers is het druk in hoofd: Zijn alle ramen dicht? Alle deuren? Hebben we alles aan boord? Ter hoogte van Heerenveen worden de bezorgde gedachten steeds meer verdrongen door verwachtingsvolle voorpret: welke mooie avonturen zullen we deze zomer gaan beleven?

Ons eerste reisdoel is Bernburg. Als je de reviews op de NKC-app mag geloven, is daar een camping aan de Saale die door de uitbaatster met ijzeren vuist wordt gerund. Dát willen we wel eens meemaken.

Het mooie weer reist niet bepaald met ons mee.

Bij Marienborn maken we een pauzestop. Er is daar een Gedenkstätte die de herinnering aan het voormalige ijzeren gordijn levend houdt. Marienborn was vroeger één van de belangrijkste en grootste grensovergangen tussen West en Oost. Het oostelijke deel is (deels) nog intact en vrij toegankelijk. We nemen een kijkje in dit stukje recente geschiedenis.

Tegen 16:30 uur komen we aan op camping Schifferklause. Tegen de verwachting in worden we allerhartelijkst ontvangen door een uiterst vriendelijke mevrouw. We merken niks van overdreven regel-dwang. Integendeel, we krijgen een mooie plek toegewezen en genieten na deze eerste reisdag heerlijk van de welverdiende rust in een ambiance van typisch Duitse gemütlichkeit. Zum Wohl!