Als we opstaan, horen we in de verte het geklingel van de klok van de Grieks-Orthodoxe kerk in het dorp. En een poosje later drijven flarden gezang onze kant op. Men gaat ter kerke.

We nemen tegen half 11 afscheid van Castle View. Koud van de camping af luisteren we niet naar Annie en die raakt daardoor nogal van slag. Het kost dus even moeite om via Sparta de juiste route te vinden richting Skoúra. Maar de aanhouder wint: we negeren Annie (Nee! We slaan hier niet rechtsaf dat geitenpaadje op!) en uiteindelijk geeft ze zich over. Wat volgt is een prachtige route dwars door het Párnonas-gebergte.

De weg is smal, maar wát een prachtige uitzichten.

In Kosmas beneemt de adem ons even. Als we via een heel smalle bocht het centrum van het dorpje indraaien, zien we een dorpsplein waar onder de platanen, olijfbomen en druivenranken een paar honderd Grieken zitten te eten. De zondag is in Griekenland familie-dag bij uitstek. Jong en oud trekt er op uit en rond de middag wordt gezamenlijk uitgebreid gegeten. Het is een prachtig plaatje. En wat een complete verkeerschaos op dit pittoreske plein. Gelukkig werpen een aantal vriendelijke, oudere mannen zich op als vrijwillige verkeersregelaars en onder veel gelach en met veel misbaar worden er luidruchtig aanwijzingen gegeven. Stapvoets weeft het verkeer zich door de nauwe straatjes samen. Bij de laatste, heel steile bocht die ons het dorp uit voert, houden we ons hart nog wel even vast. We moeten stoppen voor een tegenligger en onze wielen slippen vervaarlijk in het grind. Maar gelukkig, ook dit komt ook weer goed. Achter Kosmas gaat het vooral weer bergaf. Ha, een kudde geiten! Het landschap is ruig en overweldigend mooi.

En als je langs tientallen haarspeldbochten eindelijk bent afgedaald van de bergpas word je getrakteerd op een prachtig uitzicht op de Golf van Argos.

In Tyroú gaan we van de weg af en rijden we richting strand. Ook hier zijn de weggetjes in het dorp smal en is het soms voor- en achteruit steken om bochten te nemen en tegenliggers te passeren. De boulevard van Tyroú is klein, maar fijn. Hier vieren veel Grieken vakantie. We lunchen op het smalle kiezelstrand. Een terrasje zó dicht aan zee hebben we nog niet eerder gehad.

Voldaan en verkwikt vervolgen we de kustweg naar Nafplion en steken dan dwars het schiereiland Argolida over naar Ancient Epidavros. Volgens de NKC-app zijn er drie campings hier. We laten Nicolas I en II liggen en kiezen voor camping Beklas. Bij de receptie zeggen we lachend dat we alléén maar een plekje aan zee willen. En warempel! Het vriendelijke meisje brengt ons op haar scootertje naar het laatste vrije plekje aan het kiezelstrand. Met de neus in de boter!

We besluiten meteen om ons bezoek aan het theater van Epidauros dat voor morgen op de planning stond, nog even uit te stellen. We kijken uit op de Saronische Golf. Rechts van ons ligt Methana, waar jaren geleden de jongens de vulkaan beklommen en de meisjes op een prachtig uitkijkpunt bleven wachten.

’s Avonds zitten we nog lang buiten en kijken in het donker naar de hemel. Vlak boven ons herkennen we het sterrenbeeld Cassiopeia. Af en toe zien we een vallende ster uit de Perseïden-regen. De golven breken in rustige regelmaat ruisend op het kiezelstrandje. Hoe mooi kun je het hebben?

Vannacht was het stil en aardedonker op Castle View. De terreinverlichting blijk je handmatig aan te kunnen doen: op elke paal zit, net als thuis, een lichtschakelaar.

We zijn al vroeg bij de pinken, want vanochtend willen we Mystras bezoeken en de ergste hitte van de dag dus vóór zijn. Maar eerst krijgen we nog een doodschrik van een grote sprinkhaan die samen met de droge was ons busje binnenkomt.

Mystras kent twee ingangen: de beneden- en de bovenstad. Vanaf de camping rijd je binnen 10 minuten naar de ingang beneden en ruim voor half tien zijn we present. Er is nog parkeerruimte zat. De vriendelijke mevrouw bij de kassa legt ons in gebroken Engels uit wat er allemaal te zien is, hoe we naar de bovenstad kunnen wandelen (of op het zelfde entreekaartje via de weg naar de boven-ingang kunnen rijden) en voor 24 euro mogen we met z’n tweeën naar binnen. Goed schoeisel en een flesje water zijn hier wel een must: de paden zijn steil en rotsig en ondanks af en toe een vlagerig, verkoelend windje loopt de temperatuur tijdens het wandelen al snel flink op. Gelukkig zijn er overal waterkraantjes waar je je flesje bij kunt vullen. Wat is het mooi! We scharrelen rond tussen de eeuwenoude paleizen, kloosters en ruïnes die door uitgesleten, steile paden met elkaar zijn verbonden.

En als je over je schouder kijkt, beneemt het uitzicht over het dal je de adem.

Na een paar uurtjes houden we het in de verzengende hitte voor gezien en besluiten we de bovenstad te laten liggen.

Terug op de camping is die bijna helemaal verlaten. Wie Mystras heeft gezien, trekt vanaf hier weer snel verder. Wij blijven nog tot morgen, drinken een ijskoude frappé op het campingterras en brengen de rest van de middag in alle rust onder de luifel door. Aan het eind van de middag loopt het terrein langzaam aan weer vol.

Ook vandaag is het – zoals gewoonlijk in zomers Griekenland – aan het van de middag, een uurtje voor de zon zakt, op z’n heetst. De wind valt weg en alles zindert in de hitte Niet het fijnste uurtje van de dag. Maar zodra de zon een beetje achter de bomen zakt, wordt het weer een stuk aangenamer. We eten ‘s avonds een lekkere paidakia en bifteki in het restaurant. En dan maak je hier algauw vrienden.

 

 

 

Het is nog maar 13:15 uur en wij zitten al prinsheerlijk onder een grote, oude olijfboom op camping Castle View in Mystras.

De etappe hier naar toe was een ongestoorde 40 kilometer met een tussenstop bij een supermarkt. Daarna moesten we ons in hartje Sparta, met de spiegels van het busje ingeklapt, nog wel even door wat nauwe straatjes wringen om bij een geldautomaat te komen. Maar ook die klus hebben we zonder deuken en krassen kunnen klaren.

Het is stil op de camping. Er staat een handjevol tenten en campers, waarvan de meeste bewoners niet thuis zijn. Die zijn vast Mystras aan het bekijken. Het rommelige maar charmante Castle View is daar een prima uitvalsbasis voor.

Na de lunch trekken we loom wat baantjes in het zwembad en dan gaan we – met een koude frappé – horizontaal op een ligbedje onder de parasol. Het is heel warm, maar gelukkig wappert er af en toe een windvlaagje langs.

De rest van de middag lanterfanten we onder het luifeltje. Wat Gythion Bay niet voor elkaar kreeg, lukt Castle View wel: de wifi is hier stabiel én supersnel. Voor het eerst sinds dagen koken we laat in de avond weer ons eigen potje.

We besluiten vandaag en morgen op camping Gythio Bay te blijven staan. Twee dagen lang worden we geplaagd door duivelse dilemma’s: Zullen we al opstaan of blijven we nog even liggen? Naar het strand, naar het zwembad of het terras? Een ijsje of een frappé? Of allebei? Nog een wijntje? Nog een mythos? Het leven van een vakantieganger is maar zwaar ;-).

We gooien een fikse was in de camping-wasmachine zodat we weer onder lekker frisse lakentjes kunnen slapen.

De helft van ons dobbert een poosje in zee, we lezen wat en struinen door het reisboek van Griekenland. De baai van Gythio is een broedplaats voor de beschermde zeeschildpad caretta caretta. Op het strand zijn de nesten gemarkeerd. Bij de nesten die op uitkomen staan, zijn corridors naar het zee aangelegd zodat de pasgeboren jonkies linea recta naar het water kunnen waggelen.

Onze Griekse buren – twee grote gezinnen – houden ’s avonds een barbecue. Ze komen ons ook een bordje vol met lekkers brengen. Wat lief, wat gastvrij! Als dank maken we met hun camera voor hen een vrolijke familiefoto.

De donderdag verloopt wat bewolkt. Helemaal niet erg. Juist lekker dat de zon eventjes niet zo staat te branden. We drinken een frappé, slachten een stuk watermeloen, spetteren een handwasje aan de lijn en aan het eind van de middag genieten we onder het luifeltje van een lekker koud drankje. Daarna dobberen we nog een poosje in zee terwijl de wind aantrekt en de golven op het strand slaan. Wat wil een mens nog meer?

Vrijdag gaan we naar Mystras.

We zijn snel rijklaar en hobbelen een stukje langs de baai. Ha! Hier is ook een plek waar campers mogen staan. Met riant uitzicht op zee. Als we dat eerder hadden geweten..

We nemen een frappé op het terras van het plaatselijke hotel. Sjieke boel hier! Maar de wc’s zijn weer echt op z’n Grieks. Van de 3 toiletten gaan er maar 2 op slot. Typisch Griekse charme: er is nooit echt iets áf.

Na Areopoli duiken we diep de Mani in. Het landschap is adembenemend mooi: ruig en onverzettelijk als het karakter van de Manioten die hier van oudsher in hun stenen torens wonen. De smalle, bochtige wegen brengen ons over hoge kliffen boven zeegroene baaien en door dorpjes waar de tijd stil lijkt te staan. Veel toeristen zie je hier niet. Blijft dit deel van de Mani een onontdekte parel?

Voor de chauffeur is het hard werken, vandaag. In Vathia zetten we het busje aan de kant en struinen door de smalle stegen tussen de authentieke woontorens. De meeste zijn verlaten en deels toegankelijk.

We nemen de tijd voor een koude frappé en genieten van het uitzicht. Wát een prachtige plek!

Via Areopoli komen we uit in Gythio, op camping Gythion Bay. We herkennen het nog van vroeger, toen we hier met de kinderen enkele nachten kampeerden. We vinden een plekje centre-ville. ’s Avonds eten we op het terras en genieten we van de livemuziek: mooie, oude Griekse volksliedjes. De Griekse buren zingen zachtjes mee en wagen zich zelfs aan een dansje. Wát een mooie dag!

 

Eindelijk een nachtje zonder muggen.

We staan redelijk vroeg op. We moeten de smalle bergweg weer op en willen de Grieken die naar beneden komen zoveel mogelijk vóór zijn. Dat lukt prima. We komen alleen de ober uit Taverna Maria tegen die op zijn plof-brommertje de berg aftuft op weg naar z’n werk.

Vannacht is de stroom op de camping uitgevallen dus de koelkast is behoorlijk opgewarmd. We hopen dat hij op de accu de geest weer krijgt en weer aan het koelen slaat.

In Petalidi drinken we een frappé en dan rijden we via Kalamata richting de buiten-Mani. Ook in deze buurten zijn veel Engelsen neergestreken en wordt er veel reclame gemaakt voor vakantie-vastgoed. Veel nieuwbouw hier, geïnspireerd op de karakteristieke Mani-torens. Boerderettes op-z’n-Grieks, zeg maar.

We komen in Neo Oitylo terecht op een gratis parkeerplaats voor campers. Niet echt een inspirerende plek, naast een terrein waar oud ijzer ligt opgeslagen. Maar we hebben zeezicht en vlakbij zijn tavernas, dus dat maakt veel goed. ‘s Avonds eten we heerlijk op een terras aan zee.

De nacht verloopt kalm. In de verte blaffen wat honden en scharrelen de katten in de vuilcontainer. En de koelkast? Die doet z’n naam weer eer aan.

 

De muggen hebben de helft van ons vannacht weer behoorlijk dwars gezeten.

We staan niet al te vroeg op, ontbijten, saniën, betalen en gaan op weg richting Methoni. Deze ‘vinger’ van de Peloponnesos hebben we nog niet eerder gezien. Via Pirgos zakken we af naar het zuiden, met als doel ergens in de buurt van Methoni een camping te zoeken. In Kyparissa stuiten we op een bonte uitstalling vogelverschrikkers. Het ziet er nogal macaber uit.

In Filiatra krijgen we de Eiffeltoren te zien, gebouwd door een plaatselijke kunstenaar.

Aan de zuidkant van Filiatra nemen we de tijd voor de lunch. Aan het strand, waar veel Grieken de zondag doorbrengen, eten we in een lawaaierige taverne een heerlijke bifteki en pork-chop van de grill. De ijskoude cola die we er bij drinken, verdampt meteen.

Het stadje Pylos is erg charmant, maar aan de lelijke nieuwbouw te zien duidelijk al in de greep van vastgoed-ontwikkelaars. Er staan veel borden langs de weg met likkebaardende reclame voor nieuw te bouwen vakantiehuizen met-schitterend-uitzicht-op-zee. Er schijnen hier al veel Engelsen neergestreken te zijn.

 

De campings rond Methoni blijken vol of niet aantrekkelijk. Dus besluiten we door te rijden naar Koroni en desnoods vanaf daar aan de oostkant noordelijk te gaan richting Kalamata. Opeens zien we een klein bordje langs de weg: Camping Taverna in Tsapi. Voor we het weten zijn we de afslag al voorbij. We keren het busje en rijden terug. Wat volgt is een kilometers lang, supersmal weggetje door de bergen. We verlekkeren ons aan het idee dat we misschien wel aan een mooi baaitje terecht komen waar we naast een taverne kunnen staan met uitzicht op zee. Toeristisch kan het hier niet zijn, want we komen immers nauwelijks auto’s tegen, toch? (Gelukkig ook maar, want het is echt een héél smal bergweggetje en we rijden aan de buitenkant.)

Uiteindelijk komen we uit bij zee. Het gehucht Tsapi blijkt te bestaan uit een prachtige baai, 3 huisjes, 2 tavernas en een ietwat chaotische camping die voornamelijk door Grieken wordt bevolkt. Er is nog maar weinig plek. Met moeite kan het blauwe busje in de bloedhete op één van de laatste plekken worden gemanoeuvreerd. Om een beetje bij te komen, strijken we neer op het terras van taverna Maria. Er zitten veel Griekse families te eten na een zonovergoten zondag aan het strand. De wijn en de Mythos smaken goed.

Tegen 23:00 uur lopen we in het donker nog een keer naar de taverna voor een laatste drankje en een hapje. Er zitten nog steeds Griekse families te eten en vanaf zee zien we de lichtjes van bootjes die in het donker nog komen afmeren aan het strand. Griekser dan dit kun je het haast niet krijgen… Morgen gaan we de berg weer op en dan verder richting de Mani.

Wéér zo’n lekker dagje! Het tempo vandaag is zo mogelijk nog lager en lomer dan gisteren. Het doen van een handwasje is de grootste inspanning. De Kobo-reader maakt flink wat kilometers en verder is het zwemmen, luieren en genieten.

’s Avonds staat er souvlaki en moussaka op het menu. Met een mythos en een wijntje. Het Zwitserlevengevoel…

De minimarket heeft lekker vers brood, dus dat treffen we. Echte broodbakkers zijn de Grieken niet. Ze zijn vooral gespecialiseerd in brood met dikke harde korsten dat binnen een uur zo hard wordt dat je er met gemak een Trojaanse oorlog mee kunt uitvechten.

We hijsen ons in de zwemkleding en met het gevonden luchtbedje begeven we ons richting zee. Fijn, dat daar overal ligbedden en parasols staan want het is bloedheet. Om bij de ligbedden te komen is even doorbijten: het zand brandt onder de voeten. En dan liggen we erin. Het water is heerlijk. We plonzen en dobberen een poosje rond en dan gaat het gestrekt onder de parasol: hier zouden we zomaar aan kunnen wennen.

’s Avonds eten we in het restaurant onze eerste choriatiki, gyros en gemista van dit seizoen.

De muggen jagen ons vroeg naar binnen.

Vandaag rijden we richting de Peloponnesos. Het is een stralende, warme dag en we zijn al vroeg op weg. Het gaat voorspoedig. In Preveza rijden we pal langs het vliegveld. Tui is al weer druk in de weer met de aan- en afvoer van vakantiegangers en dat doet ons terugdenken aan het mooie weekje met de kinderen op Lefkas vorig jaar mei. We duiken à raison van dik 7 euro de tunnel van Preveza in en daarna is het tijd voor een koffiestop met uitzicht over de golf van Amvrakikos.

 

We tikken 8 euro af voor een stukje (bijna) lege snelweg.

En dan komt de brug bij Rio in zicht. Dik 12 euro armer rijden we de Peloponnesos op.

De nieuwe rondweg van Patra leidt je om de stad heen. Dat vinden we niet erg, want we herinneren ons Patra als vies, druk en chaotisch. Een stad waar je weinig aan mist: je komt er eigenlijk alleen maar als er een ferry gehaald moet worden.

We kachelen over de New National Road richting zuiden. Echt nieuw is deze tweebaansweg inmiddels niet meer te noemen. Hij is wel breed. Naar goed Grieks gebruik rijden we keurig half over de brede vluchtstrook, zodat iedereen elkaar makkelijk kan inhalen. Het landschap is hier vlak en weinig spectaculair. Vruchtbaar is het hier wel: er wordt veel groente en fruit geteeld in lelijke plastic kassen. Het is overduidelijk watermeloenen-oogsttijd. We zien veel vrachtautootjes beladen met grote, kogelronde watermeloenen. En ook personenauto’s met open achterklep, volgestouwd met enorme meloenen die de achteras gevaarlijk doen doorbuigen.

Camping Ionion Beach in Glyfa heeft nog plek voor ons. We parkeren ons busje op een plaats van dik 150 vierkante meter, vlakbij het strand, het zwembad, het restaurant en met zicht op Zakynthos. Wat is het mooi hier! En dat vinden de vliegen en de muggen ook.